Deel 7. Barbara.

Deel 7. Barbara.

Rustig beginnen we ergens heen te lopen, geen idee waar.. Maar ik loop gewoon met Daan mee. ‘Waar wou je het nou nog over hebben’ herhaal ik dan nog maar een keer.. ‘Barbara, beloof je dat je er niet boos omgaat worden, of dat je raar tegen Rein wilt gaan doen?’ zegt Daan dan wat zachter. ‘Ik beloof het je, met mijn hand op mijn hart!’ zeg ik plechtig. ‘oke’ komt er simpel uit Daan’s mond.. ‘Rein heeft al veel meer vriendinnen gehad, wat je heel misschien al wist.. Maar toen hij jou zoende vanmiddag, ik denk dat hij er niks mee bedoeld.. ‘ ‘oh’ zeg ik dan, met een brok in mijn keel, en voel de tranen opwellen. ‘Ik weet wel dat hij wat voor je voelt, maar hij heeft dit al bij zoveel meer meisjes gedaan dan jou.. Ik ben bang dat hij je gaat gebruiken of iets’ Ik voel de eerste traan al over mijn wang glijden. Daan stopt met lopen en pakt me bij mijn hand. ‘Meisje, je hoeft nu niet te huilen omdat ik je dit zeg! Het is alleen iets wat ik vind dat je dat moet weten, voor als je gevoelens meer voor hem worden.. Want als hij er inderdaad niks mee bedoeld, zou ik het niet eerlijk vinden tegenover jou’ zegt hij lief. Ik veeg met mijn vinger een traan onder mijn oog weg. ‘Maar Daan, ik ik-‘ verder kom ik niet, en barst in tranen uit. Daan neemt me in een knuffel en streelt over mijn rug heen. ‘Maak je geen zorgen, echt niet! ‘ zegt hij nog. Zachte snikken verlaten mijn mond, terwijl er kleine tranen op Daan’s schouder vallen. ‘Sorry’ zeg ik dan maar.. ‘Maar waarvoor? Jij hebt niks gedaan?!’ zegt daan verschrikt, en tilt me wat naar achter, waardoor ik hem wel aan moet kijken. ‘het is mijn schuld.. ‘ ik sluit even mijn ogen en denk aan vanmiddag.. ‘we waren onder het lopen al een tijdje aan het stoeien om het zo maar te zeggen, en toen stond rein stil, en hij pakte mijn handen vast, en liep wat meer naar me toe.. Zodat we bijna tegen elkaar aangedrukt stonden, en toen ging het gewoon vanzelf, de kus alles..’ en weer beginnen de tranen op te komen.. ‘Als Rein is wist wat hij gedaan had, hmpf..’ hoor ik Daan mompelen, terwijl hij mij weer in een knuffel had genomen. Ik vraag maar niks, maar er spoken weer allemaal vragen door mijn hoofd heen. Ineens gaat mijn telefoon af, en ik pak hem uit mijn jas zak. ‘Sonja’ zeg ik. ‘Neem maar op hoor’ zegt daan vriendelijk. ‘Met Barbara’ probeer ik zo normaal mogelijk te zeggen, zonder in tranen uit te barsten. ‘Hey! Waar blijf je? Je bent al een heel uur weg joh! Ik verveel me..’ ‘oh sorry! Ben ik echt al zo lang weg? Ik kom er zo aan goed? ‘ ik hoor wat gegrinnik aan de andere kant van de lijn ‘tot zo! ‘ hoor ik Sonja nog zeggen, terwijl ik alweer op het rode hoorntje gedrukt had. ‘Ik ga maar weer eens naar huis denk ik.. ‘ en ik veeg rustig wat tranen van mijn gezicht. ‘Is goed, moet ik even met je mee lopen? ‘ vraagt Daan nog, maar ik bedankt hem, geef hem nog een knuffel en we lopen allebij de andere kant op. Als ik nog even omkijk, en Daan ook nog even kijkt, steekt hij nog zijn hand op. Ik zwaai vriendelijk terug, maar sprint dan richting huis. Zachtjes zing ik stop the time in mijn hoofd en denk, ‘Ja, Rein stopt mijn tijd, maar niet voor lang meer.. ‘