PROLOOG

Ik was helemaal alleen in een donker steegje.
Ik was pas verhuisd om mijn studies af te maken hier in Canada, ze hadden hier en goede richting voor kunst en fotografie. Ik heb maanden moeten zagen om na de kerstvakantie te verhuizen, eigenlijk zou ik dat niet moeten doen, ik ben tenslotte 18. Maar mijn ouders deden heel moeilijk, ze dachten dat ik het niet zou overleven alleen. ‘Juliette’. Hadden ze gezegd,‘ jij kunt niet voor jezelf zorgen, het lukt je niet eens om voor een konijntje te zorgen’
Spijtig genoeg was ik verdwaald. Er scheen alleen een klein donker lampje dat af en toe uitviel. Ik stapte bang verder, maar toen hoorde ik iets langs door rennen , het voelde meer als een felle wind. ‘ is hier iemand’ riep ik. Ik kreeg geen antwoord en riep nu harder ‘ dit is niet grappig, wie ben je?’ plots voelde ik mijn angst veranderen in woede. ‘lafaard, wie ben je?’ plots hoorde ik een dierlijk gegrom en ik deed een paar passen achteruit. Uit het niets stond er plots iemand voor me, ik verschoot zo hard, ik had hem niet gehoord of gezien, hij dook gewoon op uit het niets. Ik gilde. Hij was bleek en zijn ogen rood. Ik hapte naar adem,’ dit kan niet, jij…’ ik kon mijn zin niet afmaken want ook al stond hij 2 meter bij me vandaan, hij stond op minder dan 1 seconde recht voor. ‘ wat?’ zei hij met zijn perfecte stem. Ik keek hem vragend aan. Hij zuchtte geërgerd en zei ‘ wat ben ik?’ ‘vampier’ zei ik met trillende stem. ‘ja’ ‘dat kan niet, onmogelijk jullie, jij bestaat niet!’ riep ik. Hij pakte me bij men arm en duwde er zo hard in dat hij brak. Ik schreeuwde het uit van de pijn, hij lachte.