016

Ik kon niet al te lang in het gezicht kijken, dus zo snel ik kon kroop ik onder de andere van het bureau er onder vandaan. Robert greep mijn voet vast en begon allemaal onverstaanbare dingen te roepen. Ik gaf hem een trap en stond op. Ik voelde Dani die voorzichtig naast me kwam staan. Robert stond ook op en keek me kwaad aan. Vooral door de brede grijns op mijn gezicht. 'WAT VALT ER TE LACHEN?' riep hij kwaad. Mijn mondhoeken krulden verder op en behendig had ik binnen een paar seconden de bureaulamp uitgezet en de brieven in mijn handen. Het was zo donker, je kon geen hand voor ogen zien. Vervolgens greep ik iets zwaars en hards van zijn bureau en gooide het voor me uit. Na de 'auw' van Robert wist ik dat ik hem geraakt had en dat hij me niks zou kunnen doen en de lamp ook niet zou kunnen vinden. Dani trok me mee naar beneden. 'Het is beter om te hurken.' fluisterde ze. Ik knikte, ook al wist ik dat ze dat niet kon zien. Zachtjes kropen we over de koude vloer. Ik kon de uitgang van het kantoor wel zien, maar ik vond het eng om er recht op af te gaan. Robert was nu ook helemaal stil namelijk. En het was ook wel leuk als ik dat koffertje te pakken kreeg, waar ik brief 52 in kon vinden.

Met de papieren in mijn handen ging ik via de muren naar de uitgang. Dani ging via de andere kant. Af en toe stootte ik hard me hoofd of stond ik met mijn hand in iets scherps, maar het kantoor kende ik nu wel erg goed. Het was niet heel groot, maar als je er nooit bent geweest en het is donker, is het wel vreselijk eng. Nu trouwens ook. Al ben ik als wat kleiner kind al vaak genoeg hier geweest om zijn 'sluwe plannetjes' te omcijferen, is het toch nog even wennen. Ik hoorde zacht wat kraken en snel deed ik mijn handen voor mijn ogen, en maakt ik me klein. Automatisme. Zo zat ik voor een paar minuutjes. Tot ik mijn handen opeens zag. Geschrokken kroop ik naar achter tegen een boekenkast aan. Maar Robert was er niet. Dani stond naast het lichtknopje en ik zat daar nogsteeds bang. De brieven tegen me aan gedrukt. Toen ik zag dat alles goed was keek ik meteen rond, opzoek naar de koffer. Maar die lag er niet. 'Waar is -ie..?' fluisterde ik. Dani haalde haar schouders op. 'opeens weg..' zei ze zacht.

We liepen zachtjes het kantoor uit, opweg naar beneden. De harde muziek kwam steeds dichterbij. 'Daar!' gilde Dani. Meteen schrok ik weer en trok ik haar tegen me aan. 'Nee, de koffer..' lachte ze toen. Langzaam liet ik haar los en keek ik de mensen rond. 'Waar?' vroeg ik. 'Dat meisje had hem net..' antwoordde Dani. 'Die zwarte toch?' ik knikte. Ik wurmde me tussen de dansende menigte door en kwam uiteindelijk bij een aardig jong meisje met de koffer in haar handen. 'Sorry, is dit jouw koffer?' schreeuwde ik door de muziek heen. Het meisje schudde nee. 'Van een man gekregen. Weetniet waarom.' Schreeuwde ze terug. Ik glimlachte naar Dani. Eindelijk kwam alles goed. 'Mag ik hem? Die man is mijn vader, hij haalde ons waarschijnlijk door de war.' Het meisje lachte. 'Dat is goed hoor.. Dat zal dan wel. Ik heb er niks uitgehaald. Oh maar ik mocht hem aan niemand geven.' Ik zuchtte. 'Nee, maar hij was niet voor jou.' het meisje haalde haar schouders op. 'Oke, is goed joh. Bemoei me der niet mee. Heb er lekker geld voor gevangen.' 'WAT?' riep ik. Het meisje haalde arrogant haar schouders op en liep toen weg. 'Wat is er?' vroeg Dani. 'Hij gaf haar geld voor op deze koffer te passen..' 'Ja, dus?' 'Hij is onwijs gierig maar betaald er iemand voor. Hoe bijzonder is die 52e brief dan wel niet?'

________________________________________________
Bedankt abo's, kudo's, reacties enz.
Onwijs lief van jullie.
En ik weet dat ik niet zo heel veel schrijf, heb niet zoveel tijd.