Nine.

Harry Edward Styles.

De volgende ochtend werd ik wakker met een lege plek naast me op het bladerbed. Angstig kroop ik recht en keek om me heen, maar er was nergens een teken te zien van Louis. Wanhopig ging ik recht staan en keek door de bladeren heen naar de andere bomen, toch zag ik nergens zijn warrig bruin haar of zijn groene kleren. Zou hij me echt achter gelaten hebben?
Ik kon de tranen achter mijn ogen prikken tot ik een hand op mijn schouder voelde. Al schreeuwend draaide ik me om met zo’n snelle beweging dat ik achteruit viel, af het bladerbed. Mijn handen vlogen alle kanten uit om me toch maar ergens aan te kunnen vasthouden, maar het enigste wat ik kon grijpen waren bladeren. Gillend riep ik Louis naam terwijl ik sneller naar de grond toe viel. Toch voelde ik uiteindelijk de grond niet, maar twee sterke armen.
Verbaast keek ik op naar Louis die al met grote ogen naar me keek terwijl we beide nog maar een halve meter van de grond hingen. Langzaam liet hij me uit zijn armen zakken en keek haast direct naar boven. Zoals altijd volgde ik zijn blik en besefte pas van hoe hoog ik naar beneden was gevallen. Maar al snel werd mijn aandacht gericht op iets dat boven me bewoog. Een groene muts met een rode veer met daaronder een ondeugende blik keek me geamuseerd aan.
“Verdomme, Peter!” riep Louis direct naar de jongen die al lachend naar beneden vloog. Zijn ogen keken niet op naar zijn broer maar waren de hele tijd op mij gericht. Blijkbaar stond de blik dat Peter me toewierp Louis niet echt aan want voor ik het wist werd ik stevig in zijn armen getrokken waardoor de jongere jongen genoodzaakt was om naar zijn broer te kijken.
“Oh, komaan Lou. Ik wilde gewoon eens zien wie de jongen is die je naar hier hebt gebracht.” Grijnsde Peter vrolijk naar zijn broer terwijl hij op zijn gemakje op één van de stenen naast de boom ging zitten. Ikzelf wist niet goed wat te denken van dit alles. Peter was exact zoals de sprookjes hem hadden beschreven, maar de blik die hij Louis toewierp kon je de vage gelaatsuitdrukkingen van Louis terug zien. Als je beter keek zag je dat ze dezelfde neus hadden en hetzelfde warrige haar, alleen was die van Peter meer bedekt door zijn hoed.
“Waarom bracht je eigenlijk hem naar hier?”
“Ik kan je hetzelfde vragen rond Wendy.” Beet Louis direct zijn broer toe. Een vrolijke lach verliet de lippen van de jongere jongen toen hij terug rechtstond. Zijn ogen waren weer op mij gericht en op één of andere manier had ik het gevoel dat dit niet veel goeds kon voorspellen.
“Hoe lang is hij hier al? En waarom heb je me niks vertelt?” vroeg Peter direct en kwam langzaam naar me toegelopen. Automatisch trok Louis me nog meer achter hem, wetende dat zijn broer niet te vertrouwen was rond me.
“Hij is al eventjes en ik heb je niks vertelt omdat ik weet hoe je nooit nadenkt voordat je iets doet. Ik wil niet dat je hem pijn doet.” Verbaast keek ik naar Louis die zo oprecht klonk. Mijn hart begon hierdoor ook veel sneller te slaan, beseffend dat hij weldegelijk om me gaf. Misschien zelfs meer dan ik ooit verwacht had.
“Ach, je weet dat ik alleen maar plezier wil maken.” Lachte Peter naar zijn broer en keek even achter zich. Zonder het te beseffen volgde ik zijn blik en zag opeens hoe een paar kleine hoofdjes omhoog kwamen uit de hoge planten. The Lost Boys.
“Toch wil ik je niet in de buurt van Harry zien. Hij is van mij.” En om zijn woorden kracht bij te zetten sloeg hij zijn armen rond mijn middel heen. Een diepe frons verscheen op Peter zijn voorhoofd, maar die verdween haast direct toen hij zag hoe ik mijn kin op Louis zijn schouder legde om toch alles deftig te kunnen zien.
“Hij is jouw Wendy.” Zei hij opeens. Fronsend keek ik naar de jongen die breed glimlachend naar Louis keek die verstijfde.
“Meen je dat?” zijn stem was zijdezacht geworden en voor de eerste keer keek hij op van zijn broer om met zijn ondertussen vertrouwde ogen aan te staren. Onzeker keek ik terug naar hem, niet wetende wat er allemaal rond me heen gebeurde. Het was alsof ze in een geheime code spraken.
“Zie maar dat Hook er nooit achter komt, Lou. Je weet hoe hij is.” En met deze woorden knipoogde Peter nog eventjes naar me voordat hij samen met The Lost Boys verdween in de bossen van Neverland. Louis deed al lang de moeite niet meer om naar zijn broer te kijken. Het enige waar hij nog naar keek was ik. Bijtend op mijn onderlip keek hem aan. Er was iets verandert in zijn ogen. Iets wat ik niet echt kon beschrijven. Het enigste wat ik wist was dat het iets intens was, iets wat haast op een betovering leek.
“Lou?” vroeg ik zacht en alsof mijn woorden een tegenspreuk was ontwaakte de jongen voor me keek met blozende wangen van me weg.
“Sorry.” Zei hij direct en zette en paar stappen naar achter. Hoofdschuddend keek ik hem aan en liep gelijk weer naar hem toe om de afstand die tussen ons heerste te vermijden. Zijn ogen waren nog altijd op de grond gericht zelfs toen ik voorzichtig zijn handen in de mijne nam.
“Wat bedoelde Peter met dat ik je Wendy ben?” vroeg ik zacht, wetende dat die zin ervoor gezorgd had dat hij dichtgeklapt was.
“Niks.” Zei hij veel te snel en vermeed nog altijd mijn blik. Zuchtend liet ik zijn linkerhand los en nam met mijn vingers Louis zijn kin vast. Hierdoor moest hij wel naar me kijken.
“Ik weet dat je liegt. Ik smeek je, vertel me wat er is.” Fluisterde ik zacht, hopend dat Louis me alles zou vertellen. Maar in de plaats bleef hij me aanstaren zonder ook maar iets te zeggen.


Sorry voor het veel te lang wachten, maar tijd ontbrak me deels doordat ik morgen net als Harry 19 wordt. Hopelijk maakte dit hoofdstuk al wat goed.