Hoofdstuk 11

~Jason's POV~

Zo ging het een paar dagen door. Soms kregen we wat meer te eten, soms wat minder. Het lag er ook aan hoe dronken onze ontvoerders waren en hun humeur. Zolang wij alleen maar naar de wc wilden, was het prima, dacht ik. De drang om hier uit te komen werd alleen maar groter, en mijn gevoelens voor Lea ook. Elke keer als we weer dezelfde weg naar de wc liepen, lagen de koevoet en de ijzeren buis er nog. Ze lagen niet erg in het zicht, maar als je er op lette viel het wel op. Er moest echt verandering in komen, en ik had een plan.
We vroegen weer of we naar de wc konden, maar dit keer moesten we 'toevallig' allebei tegelijk. We hadden ons nooit verzet of geprobeerd te ontsnappen, dus ik hoopte dat het zou werken. Er kwamen weer 2 mannen. Ze deden de deur open en vroegen "Wie van jullie moet?". Ik keek Lea even aan en zei toen "Eigenlijk moeten we allebei". Ik zag de 2 mannen twijfelen, ze keken elkaar aan en knikte uiteindelijk toch. Vanbinnen maakte ik een sprongetje, ons plan kon beginnen. Rustig liepen Lea en ik mee. We deden zoals we altijd deden en gingen naar de wc. De mannen stonden er ook heel relaxed bij. Toen we weer naar boven liepen zag ik dat er niemand anders in het huis was. Dus ik greep mijn kans en liet me opeens op de grond vallen. Vlak bij de koevoet. Ik begon te trillen en rare bewegingen te maken. De mannen schrokken en Lea knielde meteen bij me neer. De mannen schrokken van haar plotselinge beweging en trokken haar achteruit "Hoho dametje, laat dit maar aan ons over." Zei een van de mannen. Dit was precies de reactie waar we op gehoopt hadden.

~Lea's POV~

Ik glimlachte, maar wel zodat de mannen het niet zagen. Ik draaide mijn hoofd naar de mannen toe en keek erg geschokt. Een van de mannen pakte mijn arm en trok me naar achteren, terwijl de andere al bij Jason knielde. Dit was mijn kans! Toen de andere man ook bij Jason zat, pakte ik de koevoet. Zo hard als ik kon sloeg ik hem tegen het hoofd van een van de mannen. Jason had het door en gaf de andere een trap, recht in zijn gevoelige plek. De man viel om en greep ernaar. Hij kreunde alleen maar. Jason pakte de koevoet over en sloeg daarna de man ook tegen zijn hoofd. Ondertussen pakte ik de ijzeren buis. Zo snel als we konden renden we naar buiten. We waren allebei erg moe en voelde ons slap omdat we dagen niet veel te eten hadden gekregen. Dus al gauw ging het rennen over in lopen en uiteindelijk stonden we stil. Hijgend leunden we tegen de muur. "We moeten verder, anders vinden ze ons zo" Zei Jason. "Maar ik kan niet meer" Hijgde ik. Jason pakte me bij mijn middel en legde me over zijn schouder. Zo liep hij verder. Na een tijd lang zo hobbelend op zijn rug gelegen te hebben stopte hij, en zette me neer. We waren in een bos. Ik pakte zijn hand en sleepte hem mee, opzoek naar een schuilplaats. Toen we door een aantal struiken gekropen waren kwamen we bij een goede plek. Vanaf het pad was je hier niet zichtbaar. Ik ging tegen een boom aan zitten. Voordat ik nog iets tegen Jason kon zeggen, zakte hij in elkaar.

Ik was in een schrijfbui, dus speciaal voor mijn lieve abbo's nog en hoofdstukje vandaag!
En ik durf het eigenlijk niet te vragen, maar ik wil graag meer abbo's, dus zouden jullie misschien reclame kunnen maken ofsow?
Je zou me daar echt super blij mee maken!!