1.

Harry:
Hij stapte de trein in en zocht een lege wagon. Nadat hij deze gevonden had, gooide hij zijn hutkoffer op het bagagerek en ging zitten. Ron en Hermelien hadden samen met de andere Hoofdmonitoren een bespreking. Er werd op de deur geklopt, Marcel.
'Ha die Harry. Fijne vakantie gehad?' vroeg hij vriendelijk, zijn bolle gezicht glom van blijschap.
'Ha Marcel. Ja hoor, en jij?' vroeg Harry.
'We hebben niet veel gedaan. Oma word ook oud en kan niet meer zo ver reizen. Daarom zijn we naar Sheffield geweest. Maar het was wel tof.'
'Maar, het spijt me. Ik kom niet bij je zitten, ik zit bij Loena. Ik kwam alleen jou, Ron en Hermelien zoeken. Waar zijn ze?'
'Ze hebben zo'n bespreking met de rest van de Hoofdmonitoren. Duurt niet lang.'
Hij knikte begrijpend.
'Maar, ik ga weer terug. Ik zie je wel bij het Avondmaal.'
Hij zei Harry gedag en liep weer terug door het krappe gangetje.
Harry pakte zijn boek 'Zwerkbalkampioen' en begon wat te bladeren.
Na ongeveer vijf minuten werd er weer op de deur geklopt. Harry keek op en zag dat het Ron en Hermelien waren.
'Hoe was de bespreking?' vroeg hij.
'Pff. Het was echt saai. Er zijn alleen wat regels bij gekomen.'
'Heel belangrijke regels, Ron.'
'Wat maakt het uit? Niemand houd zich eraan.'
Hermelien keek diep beledigd.
Ze gingen zitten en begonnen een discussie over de regels op Zweinstein.
'Ron, regels zijn belangrijk. Je kunt niet klakkeloos doen wat je wilt. Er zijn regels nodig om orde te houden op school.'
'Maak er nou niet zo'n drama van, Hermelien. Het zijn maar regels.' klaagde Ron.
'Máár regels?' Ze schrok.
'Hé, hou er nou maar over op, oké?' zei Harry.
'Harry, hoe..-' Ze hield plotseling haar mond. Harry had het ook gemerkt. Er was iets veranderd aan het weer. Twee seconden geleden was het nog zonnig geweest. Nu was het mistig en er hingen lage, donkere wolken.
De trein schokte. Harry ging overeind zitten en keek door het raam.
'Wat is er aan de hand?' vroeg Ron met een bevende stem.
Weer schokte de trein, dit maal harder.
'Wat gebeurt er?' vroeg Hermelien angstig.
'Ik weet het niet. Ik zie niks door die verdomde mist.' antwoorde Harry.
Opeens gingen de lichten uit. De trein schokte voor de derde keer. Hermelien gilde.
Toen gingen de lichten weer aan.
Harry stond op en liep naar de deur. Deze gooide hij open en stak zijn hoofd om de hoek. Hij was niet de enige. Overal, door de hele gang, staken nieuwschierige, angstige hoofden uit coupé's.
'Wat is er aan de hand?','Wat was dat?','Waarom ging het lichht uit?'.
Toen werd het stil. De leerlingen die in de gang stonden, vluchten gauw hun coupé in. Er klonk een tik. Nog een tik. En nog een.
In de verte liep een gedaante. De gedaante had een mantel aan en een kap op. De gedaante kwam steeds dichter bij.
Tik, tik, tik.
De gedaante liep zijn kant uit. Harry schoot angstig de coupé in.
Toen stond de gedaante voor hun coupé. Er verscheen een hand onder de mouw van de mantel. De hand vormde zich een greep om de deur knop. Lange, egale vingers draaiden de knop om. Er blonk een zilveren ring aan de ringvinger. Het was een vrouwen hand.
De deur schoof langzaam open.
De gedaante deed haar kap af en er verscheen een prachtige gedaante.
Een vrouw met donkerbruin, lang en steil haar. Het haar verdeelde zich nonchalant over de kraag. Haar donkerbruine ogen knipperden even bij het licht van de coupé. Haar ogen twinkelden. haar wangen hadden een zachte, frisse blos. Haar parelwitte tanden verschenen en haar zachte, roodroze lippen vormden een glimlach. Haar huid was bleek en egaal.Ze knipperde nog een keer met haar ogen.
Toen drong Harry's neus een verrukkelijke geur binnen. Een geur die rook naar bloemen, vers gemaait gras en de geur die je ruikt nadat het geregend heeft. Precies de geuren waar hij van hield.
Het leek wel een Glamorgana. Maar dat was het niet. Glamorgana's hadden lang, zilverblond haar en een bleke huid.
'Ik zou graag met Harry Potter willen praten. Alleen.' Haar stem klonk dreigend, waardoor Harry schrok. Ze zag er heel aardig en lief uit, daarom had hij niet verwacht dat ze zo dreigend kon klinken.
Ron en Hermelien stonden op en liepen de coupé uit.
De vrouw ging zitten en gebaarde met haar hand richting de deur. Deze sloot en de ramen werden zwart.
'Ik wil niet dat iemand ons kan zien of horen.'

Ron:
Wat was er aan de hand? Wie was die vrouw? En wat moest ze met Harry?
'Hermelien, weet jij wie dat..-'
'Nee. Ik weet niet wie dat is! Als er maar niks ernstigs is!' zei ze paniekerig.
Na een minuut of tien werden de ramen weer dorozichtig. De vrouw stond vlak bij het raam, waardor hij en Hermelien even achteruit deinsden. De deur schoof open en ze stapte naar buiten. Ron stapte op zij om haar door te laten. Ze liep weer terug, richting de uitgang.

Draco:
Wat was er aan de hand? Wat was iedereen toch nieuwschierig. Patty Park hing met haar dikke kop buiten de coupé. Had ze niks beters te doen?
Er klonk een zacht getik. Waarschijnlijk van een paar hakken. Het getik werd luider en Draco's nieuwschierigheid werd gewekt.
Hij stond op en liep de coupé uit. Zijn coupé was naast de ingang, dus liep hij de hoek om en stond in een grote open ruimte met voor zicht twee stalen deuren, die stevig dicht zaten.
Het getikt werd nog luider en Draco liep weer een stukje terug om om de hoek te kijken. Dat had hij niet moeten doen.
De gedaante stond vlak voor hem, haar kap was af en hij keek in de ogen van een beeldschone vrouw. heel even viel zijn mond open. De ogen keken hem gefascineerd aan. Daarna knipperde ze met haar ogen en liep door.
Draco draaide zich om en zag dat de vrouw naar de uitgang was gelopen. Ze had haar handen opgeheven en de deuren schoven open. Een sterke wind vloog naar binnen en lieten haar haren wapperen. De trein reed net over een brug.
Draco kneep zijn ogen een beetje dicht, want zijn ogen begonnen te tranen van de snelle wind.
Een heerlijke geur drong zijn neus binnen. De geur van bos, de oceaan en sneeuw.
De vrouw plaatste haar handen tegen de zijkanten van de deuren en draaide haar hoofd zijn kant uit. Ze knipoogde naar hem en sprong uit de trein. In de diepte.
Draco rende naar de deur en hield zich staande door zich aan de zijkanten van de deuren tegen te houden. Hij keek omlaag en zag dat de vrouw veilig geland was. Ze rende de bergen in. Zo snel, dat ze maar een dunne streep leek. Ze was sneller dan een normaal mens kon zijn. En hoe had ze zo'n val kunnen overleven?

Harry's pov: 'Harry, wie wás dat?' vroeg Hermelien ontstelt.
'Sorry, ik mag er niet over praten.' antwoorde hij.
'Je mag er niet over praten?'
'Nee. Ik heb een belofte gedaan en die ga ik niet breken.'
'Oke. Maar als het belangrijk is, zou het fijn zijn als je ons daarbij betrekt.' zei Hermelien.
'Geloof me. Als het echt heel belangrijk is, vertel ik het jullie. maar dat is het niet.'
Wat was hij toch een leugenaar.