Une chanson triste..

23/10/2023


Met een zacht gekraak maak ik de deur van de plek waar heel mijn jeugt afgespeeld heeft open. Het is donker en stoffig. Het enige wat nog aan meubels over is zijn een paar stoelen en een ronde tafel, bedekt door een grijze laken die ooit wit moest zijn geweest.
Met een kleine ruk trek ik de laken van de meubels af en zet ik de stoelen om de tafel heen.
Pas wanneer ik ben gaan zitten sluit ik mijn ogen en zet mijn oren scherp. Er is letterlijk niets te horen, een doodse stilte. Het gevoel van eenzaamheid in deze stille leegte overmand me. Stilte, hoe vaak heb ik daar niet in gezeten? Stilte, hoe vaak was dat niet mijn beste vriend? Stilte, het klinkt als een droevig lied.
Ooit werd deze lege ruimte gevuld met gelach, werd mijn eenzamheid buiten gesloten door knuffels en twilkende mijn ogen van plezier door alleen naar jou te kijken. Nu was er alleen nog maar stilte. Stilte, het klinkt als een droevig lied.
Tien lange jaren zijn voorbij gegaan. Tien lange jaren van eenzaamheid en stilte.
Secondes, minuten en uren zijn voorbij gegaan voordat jij op ons afspraak kwam. Een afspraak die we tien jaar eerder hadden gemaakt. Tien lange jaren geleden dat je me pijn hebt gedaan, me hebt bedrogen en me hebt teleur gesteld. Het is tien jaar geleden dat ik tranen over mijn wangen heb laten lopen en ze op de een grond zijn gevallen op de rithme van een droevig lied.
Met zacht gekraak ga ik verzitten, draai me naar je om. In de tijd van elkaars afwezigheid zijn we veranderd, gegroeit, volwassen geworden. De rimpels hebben je voorhoofd lichtjes getekend, net zoals er kraaienpootjes langs mijn ogen zijn gegroeit. Onze kledingestijl is veranderd, hakkenschoenen en oorbellen zijn ondertussen allang vervangen door iets confortabels. Plannen voor de toekomst zijn misslukt of juist uitgekomen. Duizende liederen zijn gezongen, maar nog nooit zo vaak dat ene droevige lied.
Beide hoeven we niets te zeggen, we weten allebij dat dit alles bij het verleden hoord, er over praten maakt geen verschil. Of ik je vergeven heb of niet weet ik nog niet zo goed, na 10 volle jaren weer ik nog altijd niet of ik je dit vergeven heb. De wonden zijn ondertussen genezen en veranderd in littekens. De harde woorden echo'en ondertussen niet meer in ons hoofd en over onze lippen word ondertussen geen droevig liet meer gezongen.
Langzaam open je je mond, een zacht gefluister glijd langzaam over je lippen. Je probeerd het goed te maken, door het zingen van een droevig lied.
Une chanson triste..