002

Ik zette de microfoon terug in de standaard en keek de donkere zaal in. ‘Bedankt Scarlett’ zei een zware stem, ‘Je hoort volgende week van ons, je kunt gaan’. Ik liep voorzichtig het podium af en rende naar het groene bordje waar keigroot: UITGANG op stond. Ik opende de grote zware deur open en liep de hal in waar Maddie me op stond te wachten. ‘Goed gedaan meis’ zei ze terwijl ze me een knuffel gaf. ‘Pff’ zei ik, ‘Blijkbaar denken hun daar anders over’. Maddies lachtte en schudde haar hoofd. ‘We zien het wel volgende week’ zei Maddie. Zwijgend liepen we het theater uit. Ik was nog nooit zo onzeker geweest over iets wat ik gedaan had zelfs bij die prijsuitreiking was ik nog niet zo onzeker geweest. Mn moeder stond met een man te praten en wees meteen naar mij. De man liep op me af en schudde mn hand. ‘Miss Brooks het is me een genoegen om je te ontmoeten’ zei hij. Ik fronsde mn wenkbrauwen en keek de man verbaasd aan. ‘hetzelfde’ zei ik. ‘Scarlett dit is Peter’ zei m’n moeder, ‘hij komt jullie morgen ophalen voor jullie grote dag’. Hij knikte en schudde daarna Maddie’s hand. ‘Ik wou jullie alvast zien’ zei Peter, ‘zodat we morgen niet de verkeerde ophalen ofzo’. ‘Pedo’ kuchtte ik en mn moeder gaf me een waarschuwende blik. ‘Dat is heel aardig van u meneer’ zei Maddie. ‘we moeten nu gaan’ zei ik, ‘we hebben nog heel veel dingen te doen’. ‘ik moet nog wat met Peter bespreken’ zei mn moeder, ‘gaan jullie maar vast naar huis’. ‘Lopend?’ vroeg ik. ‘of je pakt de bus’ zei mn moeder terwijl ze me een briefje van 10 in mn hand duwde. Ze duwde me de hoek om en ik haalde me schouders op. Het zou wel weer..