10. Never thought familytrips could this interesting...

“Ah, hyung!” grijnsde Jongjin breed naar zijn broer, blij dat zijn broer eindelijk nog eens tijd had om langs te komen bij hun thuis. “Ik ken dit restaurantje dichtbij. Het is heel goedkoop en ze hebben hotte bedieners!”
“Hé, wie heeft dit kind onder zijn hoede genomen!” grapte zijn broer nep geschokt, terwijl hij door zijn kleine broer zijn dikke, zwarte haar – dat zo hard leek op dat van hem – woelde . “Geen manieren heeft hij nog.”
“Geef nu toe, Jongwoon-hyung. Hotte meisjes zijn toch…!”
Yesung wierp een ietwat bezorgde blik naar zijn moeder en die antwoordde schouderophalend. “Het zullen die hormonen wel zijn,” lachte ze het weg.
“Ik hoop het,” lachte Jong Woon met haar mee en legde daarmee weer zijn jongere broers haar overhoop.
“Ah, mij best,” trok Jong Jin zich chagrijnig terug, “dan gaan we al niet.”
“Nee, nee, het is goed,” glimlachte Jongwoon neer op zijn jongere broer. Hij was zo jong, zelfs in zijn gedachten. Hij zag alleen maar de knappe meisjes staan.
“Ha, zie je wel,” triomfeerde zijn broer. “Jij wilt ook die meisjes zien! Ik weet het wel, hoor.”
Jongwoon rolde met zijn ogen. “Ah, dit kind!” lachte hij nog eens luid. “Een tijdje geleden was er een meisje, ze was zo dronken dat ze buiten bewustzijn was. We waren de laatste gasten, dus besloten we haar naar haar hotel te brengen – ze zag er op een vreemde manier buitenlands uit.” Hij dacht nog eens terug aan het half Koreaans sprekende meisje, nu wisten ze nog altijd niet waar of waarom ze hier was.
“Dus brachten we haar naar de auto en probeerde we haar verblijf plaats te vinden, maar we zagen alleen maar dat ze inderdaad buitenlands was. We brachten haar dan maar naar onze residentie, waar ze sliep op een extra matras,” vertelde hij aan zijn familie, die een en al oor was.
“Ze was erg verward toen ze wakker werd.” Hij grinnikte in zichzelf. Ze was meer dan verward geweest. Ze was schattig en lief geweest.
“Oh, zie ik daar blosjes,” porde Jongjin hem speels in zijn wangen. “Oh ja, echt wel. Hyung vindt haar leuk.”
Jongwoon keek zijn broer wat mistroostig aan. “Toen ze daar zo lag te slapen, denk ik dat iedereen wel iets voelde, diep vanbinnen.”
“Omo, hyung! Was ze zo knap?!” was zijn broer buitengewoon geboeid. “Je zei dat ze buitenlands was. Hoe zag ze eruit? Hebben jullie iets?”
“Ik denk dat ze op één of andere manier een Aziaat in haar familie heeft zitten, want ze leek een interessante mix van westers en oosters. Ze had onze donkerbruine ogen, ons donkerbruin zwarte haar en zo, maar dan was er ook die westerse kant…”
Jongwoon staarde fronsend voor zich uit. Het beeld van haar werd alweer wazig in zijn hoofd. Ongelooflijk. Hij had nog nooit zoiets als haar gezien. Ze had een heel interessant en aantrekkelijk uiterlijk gehad, hoewel hij dan haar magere trekjes uit zijn hoofd zette. “Ze is toen dezelfde dag nog vertrokken en dus eigenlijk ook verdwenen. Ik heb haar niet meer gezien sinds dan.”
“Ah,” zuchtte zijn moeder. “Nu weet je dat als je haar terug opnieuw ontmoet, spreekt het lot. Als ze echt zo knap is, zoals je zegt, zal ik het niet erg vinden om een buitenlandse te accepteren in de familie.”
“Moeder,” legde Jongwoons vader zijn handen op de frêle schoudertjes van zijn vrouw, “het uiterlijk is ook niet alles. Ze lijkt me heel mysterieus. Alsof ze als in droom voor je verschijnt en je voor de rest van je leven met raadsels achterlaat.”
“Daar lijkt het wel op,” grinnikte Jongwoon, die terugdacht aan haar plotselinge verdwijning vlak nadat ze haar hadden afgezet aan het station. Het ene moment stond ze nog naast, het volgende was ze foetsie.
“Gaan we nou nog naar het restaurant?” zeurde Jongjin die het gesprek niet meer interessant genoeg vond. Hij greep zijn broers hand en trok hem mee. “Het is al zo lang geleden sinds de vorige keer!” Hij trok een pruilgezicht en eindelijk gaf Jongwoon in.
“Oké, oké, het is al goed!” zuchtte die diep. “Als dat voor jullie ook is…?” vroeg hij nog eens aan zijn ouders voor de zekerheid. Hij was hier maar voor even, ergens wilde hij deze kostbare tijd ook met zijn ouders doorbrengen.
“Ga maar, we kunnen morgen nog wel wat samen doen,” kneep zijn moeder geruststellend in haar zoon zijn hand. Ze wist maar al te goed hoe haar dierbare zoon op hun gezelschap gesteld was en welke vragen hij zich nu stelde.
“Oké dan,” glimlachte hij warm naar beide zijn ouders en boog eerbiedig voor hen voor hij het huis verliet. Op straat werd hij meegesleurd door zijn enthousiaste broer.
“Mijn vrienden zitten heel de tijd op te scheppen dat ze steeds met hen zitten te flirten!” werd Jongjin enthousiaster met elke stap.
“Goede avond,” boog het verwelkomingsmeisje diep voor ons als we binnengingen. Jongjin gebaarde dat zij het nog niet was, hoewel hij toch nog naar haar zag piepen. Ach, die jongens van zijn leeftijd toch, dacht Jongwoon vergeeflijk en terugdenkend aan zijn eigen jeugd.
“Goede avond, wat kan ik voor u bestellen?” boog het ook al zo jonge en knappe meisje achter de snackbarbalie beleefd met een kleine glimlach. De baas van deze plek wist wel hoe hij klanten kon aantrekken! Zover had ik nog geen enkele jongen gezien en alle vrouwelijke werkneemsters hier waren jong en fris.
“Ah,” liet Jongwoon zijn ogen over het etensregister glijden, terwijl zijn jongere broer al vroeg om zijn gewoonlijke keuze als het op fastfood neerkwam. Uiteindelijk bestelde Jongwoon hetzelfde als zijn broer. Het was al zo lang geleden dat hij naar dit soort etenshuis was geweest, dat hij amper nog wist wat hij lekker vond.
“Zo direct komt ze langs, hoor,” verzekerde Jongjin ongeduldig zijn broer. “Ze doet ’s avonds altijd het opdienen en afruimen!”

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Omo! Daar is ze, daar is ze!”
Dit kon niet waar zijn! Het was hét meisje
Herkende ze hem echt niet?
Diep in zijn hart voelde hij een steek, maar hij negeerde het en richtte zijn aandacht tot het meisje. “Yah, herken je me niet meer?” Hij kon zich er nauwelijks overzetten dat ze hem niet herkende.
“Waar hebt u het over?” Maar deze keer zag Jongwoon een korte glimp van gevoel door haar ogen schieten als ze naar hem keek.
Hij wist nu dat het meisje hem herinnerde – dat was op zich al een hele opluchting – maar hij kreeg het gevoel dat die opluchting niet wederzijds was.
“Ik ben van Super Junior.”
“Wanneer heb je gedaan met werken? Ik wil nog met je afspreken.”