~017~

Het was eind November en niet zo lang meer voor prom. Buiten werd het steeds kouder en kouder. Een dag had ik mij misrekend met de temperaturen. Ik had nog altijd mijn kort zomer vestje aan wanneer het buiten maar 5graden was. Ik rilde direct als ik buitenkwam maar het was te laat om nog te veranderen.

“Jij denkt dat het zeker nog zomer is?” zei Thomas direct als ik de auto instap.
“Tjah met die zon denk je dat het nog warm is zeker?” lach ik.

Als ik uit de auto stapte op school, was er al direct kippenvel op mijn armen. Met mijn armen gekruist en dicht tegen mij liep ik de gebouwen binnen. Ik dacht dat het daar beter ging zijn maar nee, blijkbaar vonden ze het niet nodig om de verwarming op te zetten. Er was amper verschil. “Kom hier” zei Thomas als hij me zag kou lijden en zwierde zijn armen rond mij. Ik had direct een pak warmer. Hij knuffelde mij tot als de bel ging. Soms kon ik dat belsignaal toch vervloeken…
In de speeltijden moesten we buiten staan, wat dus niet echt ideaal was voor mij. Ik stond bij mijn vriendinnen wanneer Thomas voorbijliep met zijn vrienden. Ik was juist op mijn armen aan het wrijven in de hoop dat ze warmer werden. Dat lukte wel maar enkel voor een paar luttele seconden. Ineens werd er een hoodie op mijn schouders gelegd. “Hier doe deze aan, ik kan het niet meer aanzien” zegt Thomas. Elk meisje op de speelplaats keek jaloers naar mij. “En jij dan?” “Ik heb genoeg aan mijn jas” lachte hij. Daarna trok hij zijn jas weer aan, deed zijn rugzak op zijn rug en gaf me een kus op de voorhoofd. “Oke, het is officieel. Ik ben megajaloers op jou” zei mijn vriendin direct.

Een ganse dag liep ik er nog mee rond. Soms durfde ik er geniepig is aan reuken. Het rook overheerlijk, naar thomas dus.

Op de beats van Flo Rida’s nieuw liedje reed Thomas de oprit van mijn huis op. “Tot morgen!” zei hij en kust me. Ik stapte uit en besefte dan pas dat ik zijn hoodie nog aanhad. “oh wacht” zei ik vlug en deed de hoodie uit om hem terug te geven. “Nee, hou hem maar. Ik heb er thuis wel genoeg hangen.” lachte Thomas . “Euhm oke, tot morgen dan” Eerst vond ik het raar dat hij dat zei maar besefte dan dat het geen kwaad kon. Nadat hij weggereden was begroef ik mijn neus in zijn hoodie en het was alsof hij hier bij mij was.