04. Militancy

Pas toen ik de parkeerplaats afdraaide in mijn Chevrolet en de muziek op de hoogste stand stond, rolde de tranen onophoudelijk over mijn wangen. Waarschijnlijk was er geen moment geweest in mijn leven waarop ik meer verdriet had gehad dan nu. De weg gleed onder mijn banden door alsof het helemaal geen moeite was, terwijl ik moeite moest doen voor iedere ademhaling, die vervolgens hortend en stotend uit mijn mond ontsnapte. Mijn borstkas brandde en mijn hoofd bonkte. Machteloos wierp ik mijn rechterhand in de lucht en gooide die toen weer op het stuur, puur uit het gevoel dat ik niet wist wat ik met mezelf aan moest.
Al veel te snel reed ik op de hoofdweg, waar een dikke witte streep overheen was getrokken die aangaf dat er auto's van twee kanten kwamen. Hoewel dit waarschijnlijk de drukstbezochte weg in het dorp was, bleef de naald op mijn snelheidsmeter steeds onder de vijftig hangen en kwam ik geen tegenliggers tegen. Proberend mezelf te kalmeren (vergeefs) ging ik zachter rijden zodat ik later thuis zou zijn. Ik wenste vurig dat ik later thuis zou zijn en mijn ouders al vertrokken waren naar hun nachtdienst. De cijfers op de digitale klok die in het dashboard zat veranderde maar al te langzaam.
Hoe erg ik het ook vond, ik moest toegeven aan mijn verdriet, om alles weer op een rijtje te krijgen en weer in de normale routine te stappen. Na een paar keer trillend adem te hebben genomen, dacht ik na over wat er zou gebeuren als... Dacht ik na over wat er gebeurt was.
Morgenochtend zou ik tijdens wiskunde een lege stoel aantreffen omdat mijn beste vriendin was besmet met een virus dat ook wel de full moon fever werd genoemd. Een enkele keer eerder was er een jongen op Rosey High die besmet was geweest. Er bestond natuurlijk een kans dat Olivia niet besmet was geraakt, maar gewoon een griepje had of die dag te weinig gedronken. Maar de jongen beweerde ironisch genoeg te weten wat hij had. Olivia wist het nu ook. Ik moest nog een keer diep adem halen en gelukkig trilde ik niet meer zo. Wat er met de jongen, die geloof ik Tyler heette, was gebeurt stond nog maar al te vers in mijn geheugen geprent en ik wist dat Olivia precies hetzelfde te gebeuren stond. Morgen, tijdens volle maan, zou ze niet op school zijn. Daarna zou ze een week terugkomen en dan plotseling nooit meer. Ze zou vermist zijn en iedereen zou er even bij stil staan en daarna gewoon weer verder stappen in het schema voor die dag. Maar ik ging me hier niet bij neer leggen, dat nooit. Er moest toch een logisch verklaarbare reden voor zijn? Of tenminste een medicijn? Plotseling maakte mijn moedeloosheid en verdriet plaats voor een gevoel dat mij een doel liet stellen; Ik moest en zou Olivia redden tegen wat haar ook te wachten stond en ik zou het niet opgeven ook.
Toen ik weer op het hobbelige vertrouwde bospad reed en mijn auto heen en weer schudde, wist ik dat ik mijn ouders onder ogen zou kunnen komen zonder dat ik ook maar iets zou hoeven uit te leggen. Ze zouden namelijk mijn verdriet niet zien want ik zou Olivia helemaal niet kwijt raken.