42. de waarheid

Vanuit Linde

Ik zit nog steeds voor me uit te staren aan de keukentafel, “halloooo” zegt Rein dan en ik kom terug in de werkelijkheid. “ooh, ja sorry, ik was even aan het denken” zeg ik dan en Rein kijkt me vreemd aan “wat is er nou?” vraagt hij dan toch maar weer, laat ik het hem toch maar vertellen, misschien kan hij helpen. “uhm, ja, beloof je dat je het echt niet tegen Daan zal zeggen? Die maakt zich dan alleen maar veel te veel ongerust” zeg ik en ik kijk Rein serieus aan. Hij knikt, dus begin ik te vertellen, “ik ben niet zomaar gevallen, zoals ik net tegen Daan heb verteld, toen ik naar binnen ging kwam er een man die sleurde me mee en zei dat ik er aan ging als ik niet gauw bij Daan weg ging, en als ik dit dus aan iemand zou vertellen dat we er allemaal aan gingen, toen wilde ik wat zeggen en sneed hij me in mijn arm” ik kijk een beetje naar de grond terwijl ik dit vertel en als ik opkijk zie ik Rein verschrikt naar me kijken. “d-daarom heb je de snee in je arm?” vraagt hij nog steeds verschrikt en hij kijkt naar de snee in mijn arm. Ik knik en zeg dan “daarom viel ik denk ik ook flauw, te veel bloed verloren net ofzo” ik voel dat er ondertussen tranen over mijn wangen heen stromen. Rein weet volgens mij even niet wat hij moet zeggen, maar dan begint hij toch te praten “we moeten dit wel aan de rest vertellen, Linde, ze moeten ook helpen”, ik kijk hem met grote ogen aan en schud mijn hoofd “nee, echt niet, ik mocht het al niet vertellen hij maakt mij en jullie serieus af als hij te weten komt dat jij dit überhaupt weet” “we moeten toch iets doen?” zegt Rein dan, “ja dat snap ik wel, maar ik vergeef het mezelf nooit als jullie iets overkomt!” zeg ik en ik voel de tranen weer komen. “wie doet nou zoiets man?” vraagt Rein zich dan hardop af en ik zachtjes “ik weet het ook niet..” “wat weet je ook niet?” vraagt Daan dan die binnen komt lopen. Als hij mijn betraande gezicht ziet komt hij naar me toe lopen en slaat een arm om me heen, “zie je wel dat er iets is, wat is er?”. Ik kijk Rein even aan en die knikt “zeg het gewoon” zegt hij zacht en ik zeg zacht terug “ik kan het niet..” en sla de arm van Daan van me af, om vervolgens richting boven te lopen en op Daan’s bed neer te ploffen. De tranen lopen nog steeds over mijn gezicht, ik doe mijn ogen dicht en al snel val ik in slaap.