11

Wanneer niets meer zinnig lijkt, waar leven we dan voor? Moeten we doorgaan om de juiste weg te vinden, of geven we op.. wat veel makkelijker is dan vechten tegen de leegte.
Ik had het idee dat ik rondjes liep. De bomen leken ook zoveel op elkaar en het pad van grind waar ik op liep gaf geen duidelijke richting aan. Ik voelde een leegte van binnen, alsof mijn hart er met een snelle beweging uit was gerukt en mijn borstkas open lag zonder het belangrijke orgaan om te beschermen. Zowel bedrogen als verraadden voelde ik mij, wat een afgang. De geur die Jacob bij zich mee droeg, waarom had ik het niet eerder in gezien? Was het omdat ik er niet in wilde geloven, omdat ik Jacob haast dwong om normaal te zijn. Niet alleen de hartverscheurende waarheid dat me aan stukken scheurde deed me pijn, het feit dat ik teleurgesteld was in zowel hen als in mijzelf lieten de tranen vloeien.
En dan nog te beseffen dat ik hier rillend door een onbekend bos liep zonder enig besef van waar ik was, het beangstigde me. Niet zozeer omdat het donker begon te worden, maar meer de historie achter het bos. Dan had ik het nog niet over de wilde dieren of laat staan, Jacob en Edward die me zochten. Geen twijfel over mogelijk dat ik nog lang niet van die twee af was, wat ik eigenlijk vurig hoopte.
Ik struikelde over de wortel van een boomstronk maar herstelde vanaf het moment dat ik bijna de grond raakte. Ik wist omhoog te krabbelen en voet bij stuk houden. Wat ik echter niet verwachtte was dat ik nu oog in oog met een gigantisch beest stond.. hij. En natuurlijk toen ik me omdraaide om van hem weg te vluchten stond daar in pracht en praal de vernedering van mijn leven.
'Bella kom mee naar huis. We hebben de strijdbijl begraven voor jou veiligheid.'
'Dat mocht dan wel eens tijd worden,' reageerde ik agressief. Ik had hier totaal geen zin in en wilde het liefst in mijn warme bed liggen, deze gebeurtenis compleet uit mijn geheugen wissen.
'Bells,' Jacob had zijn menselijke vorm aangenomen, waarschijnlijk omdat hij als mens niet zo snel was als wolf en Edward dan niet had kunnen bij houden.
'En jij moet al helemaal je mond houden! Je gevoelens voor mij zijn zeker ook gelogen of niet dan!'
'Ik heb nooit gelogen!'
'Je hield het achter, dat is net zo erg!' Ik voelde de woede borrelen, het duurde niet lang of ik barstte uit.
'Vergeef mij Bells alsjeblieft, ik wilde het je echt vertellen. Het is niet zozeer normaal om dat ineens uitgebreid uit te gaan leggen weet je..' Hij wreef door zijn haren, zijn mooie zwarte korte haren. Zijn gezicht stond ernstig, het was af te lezen dat hij spijt had. Dat gold echter niet voor Edward, stiekem hoopte hij dat ik afstand van Jacob zou doen zodat hij weer op zijn knieën kon terug kruipen. Ze hadden beide één ding gemeen, ze konden niet met en niet zonder me.
'Breng me nou maar naar huis, vanaf daar zie ik wel wat ik doe.' Jake zette een subtiele glimlach op, hij zag het als een sprankeltje hoop. Wat me opviel was dat Edward zich niet bemoeide met onze conversatie. Hij hield zich op de achtergrond zoals afgesproken. Jacob tilde mij op waarna we met zijn drieën terug rende naar de plek waar de auto stond. In mijn beleving duurde het langer dan de feitelijke 10 minuten dat zij er over deden.
Hij zette me op de achterbank en kroop zelf voor het stuur. Edward gaf geen emoties en bleef in een straal van 3 meter weg bij mij. Het deed me goed dat het eindelijk eens zonder gescheur van kleding verliep, al was ik bang dat het weer niet lang stand zou houden. Ik kende ze immers beter dan wie dan ook.