I'm the girlfriend from the boy who hit Ibrahim Afellay

Pov Ally
De maanden vlogen voorbij, Ibrahim lag nog steeds in coma en ik besloot hem toch af en toe te bezoeken, zo was vandaag weer de dag dat ik hem zou bezoeken, ook al wist ik niet waarom ik dat deed maar het voelde wel beter als ik af en toe langs ging gewoon om te laten zien dat die niet alleen was, ook al zou die daar niks van merken maar het was ook mijn schuld dat hij daar lag. Terwijl ik een soepele broek aan trok en een vest met een kapuchon die ik op deed en me zonnebril verliet ik met me tas het appartement, ik kon nog niet vrij lopen aangezien iedereen wist dat het mijn schuld was dat hij daar lag en dus voelde ik me net een bekend iemand die de straat op ging maar zo was het nou eenmaal. Terwijl ik langzaam naar buiten liep bleef het vrij rustig, eindelijk kon ik normaal naar buiten en dat was best wel vreemd. Terwijl ik met gebogen hoofd buiten liep kon ik er niet van genieten, normaal ben ik een buiten mens en ben ik graag buiten, nu wil ik zo snel mogelijk weer naar binnen en me verstoppen voor de pers en alles en iedereen die me haatte, althans zo voelde het, ik heb een goede voetballer en een voorbeeld voor miljoenen een coma in laten slaan, handig van me. Als ik nooit met hem had gezoend en nooit met hem geflirt was er niks aan de hand. Aangekomen bij het ziekenhuis moest ik even weer terugschakelen, er stonden alweer genoeg pers voor de deuren van het ziekenhuis waar hij lag en ook genoeg spelers van het elftal van Barcelona waren er, en ook wat spelers van het Nederlands elftal waren afgereisd om te kijken hoe het met Ibrahim ging. Terwijl ik het ziekenhuis inliep leek het wel uitgestorven,alsof iedereen buiten stond, ik wist precies waar Ibrahim lag en liep naar de kamer toe waar die nog even rustig lag. Ik liep de kamer in en ging op het krukje zitten dat naast zijn bed stond. "Daar zit ik dan weer, ook al hoor je me niet ik zal hier voorlopig nog wel zitten tot je weer kan voetballen, dan vergeten we alles, vergeet ik jou en jij mij en gaan we verder met ons leven."Zei ik ook al wist ik dat die toch niks door had ik zuchtte diep, ik had een hekel aan ziekenhuis kamers en nu zat ik er zo ongeveer elke maand wel drie keer en oh wat had ik er een hekel aan, die geur de kleuren het was net een gevangenis, alleen kreeg je hier betere zorg. Ik haalde me handen door me haar en zuchtte diep, hoelang moest ik nog in deze vreselijke ruimte zitten. Ik keek naar Ibrahim die nog rustig in zijn bed lag, hij sliep eigenlijk gewoon maar ik kon het niet beseffen dat die zolang sliep. Ik wreef zachtjes met me hand over de blauwe plek bij zijn oog. Ik wou hem geen pijn doen en dat had ik wel gedaan, niet direct maar wel indirect, hij kon nu maanden niet voetballen en dat was mijn schuld. Ik zou me leven moeten haten voor dit, een voetballer jong en in de bloei van zijn carrière die door mij nu een deel verpest is. Ik veegde een traan weg terwijl ik voelde dat iemand me hand pakte. "Ibrahim?"vroeg ik met veel ongeloof in me stem. Langzaam opende hij zijn ogen en keek me aan. "Je bent er weer"zei ik. Terwijl ik op de bel drukte zodat er een zuster kwam liet ik zachtjes me hand los, nu was het moment dat we elkaar ook gingen vergeten, ik zou hem niet meer opzoeken en hem laten gaan. Wij waren niet bestemd voor elkaar, nu niet en nooit niet. Ik lachte even naar hem terwijl ik zag dat die pijn had. "Er komt straks een zuster aan."zei ik. Terwijl ik een stap verder bij hem vandaan deed voelde ik me best schuldig. Terwijl hij zijn hand naar me uitreikte probeerde ik het tegen te houden. "Kom alsjeblieft even bij me zitten."zei hij zachtjes "Ik denk dat we beter even wachten tot je het onderzoek hebt gehad."zei ik."Maar ik wil dat je bij me komt zitten."Zei hij met een piepende stem, ik zag de tranen in zijn ogen staan, had hij dan echt niet door dat dit mijn schuld was."Dat kan niet oke, het is mijn schuld dat je hier ligt dus we kunnen niet doen of er niks aan de hand is."Zei ik nu aangezien die het niet begreep. "Luister dat jou ex een eikel is betekent niet dat ik jou van alles de schuld geef, het is niet jou schuld dat ik hier lig, het is mijn eigen schuld. Blijkbaar is verliefd worden op een prachtig meisje zoals jou enorm verboden en zelfs gevaarlijk."Zei hij met een lichte grijns op zijn gezicht. Ik probeerde me lach in te houden."Hij is niet mijn ex."zei ik. "Hoe bedoel je?"Vroeg hij. "Ibrahim laat het, je hebt nu rust nodig en een gesprek als dit doe ik je nog niet aan."Zei ik. Ik zuchtte diep en liet me in de stoel vallen die verder in de kamer stond en dus wat verder bij Ibrahim vandaan. Terwijl er een zuster op de deur klopte en uitlegde dat ik de kamer uit moest omdat ze met Ibrahim onderzoeken en dat ik de kamer moest verlaten. Dat was het mooiste moment wat ik kon horen. Ik ging op de gang zitten, eigenlijk wou ik weglopen maar besloot dat niet te doen. Ik hield me groot en keek door het raam terwijl ze onderzoeken met hem aan het doen waren. Ik was niet zijn vriendin en toch zat ik hier. Raar en apart maar het is oke. Terwijl er iemand naast me kwam staan en keek ook door het raam."Are you okay?"Vroeg hij. Ik keek hem aan en zag dat het Robin van Persie was."Ik kan Nederlands hoor."Zei ik."Sorry, Robin."Stelde die zich voor en gaf me een hand. "Ally."zei ik en schudden zijn hand. "Jij bent toch de vriendin van Ibrahim?"Vroeg hij voorzichtig. Ik zuchtte. "Nee, mijn vriend heeft dit veroorzaakt."zei ik. "ik zal maar geen commentaar geven."Zei Robin en keek me alleen even aan. Ik haatte het als mensen zo naar me keken, maja zo was het leven en zo zal mijn leven blijven, ik ben de vriendin waarvan haar vriendje de bekende voetballer in coma heeft geslagen. Nice.