66.

Elena Johnson

'De verdachte krijgt een gevangenisstraf van 5 jaar met tbs,' zei de rechter. Hiermee was de zaak afgelopen. De rechters verlieten de zaal en Gaby werd weer afgevoerd. Ik staarde in het niets voor me uit. Louis zat naast me en pakte mijn hand vast om onze vingers te verstrengelen. 'Liefje?' vroeg hij voorzichtig. Deze woorden haalden me weer uit mijn gedachten en ik keek op naar Louis. 'Gaat het wel goed?' Louis zag de holle blik in mijn ogen, emotieloos. Ik slikte en knikte. 'Kom, we gaan,' fluisterde ik zachtjes en ik stond op. Louis volgde mijn voorbeeld en samen liepen we de zaal uit. Ik had de bezorgde blik in zijn ogen echt wel gezien. Zo keek hij al heel de dag naar mij. Onze voetstappen waren het enige geluid wat te horen was in de holle, lege gang van het gerechtsgebouw. 'Elena!' Louis' stem echode nog een aantal keren na. We waren gestopt met lopen waardoor het nu helemaal stil was om ons heen. 'Zeg nu alsjeblieft iets?' fluisterde Louis zachtjes. Opnieuw slikte ik. 'Wat valt er te zeggen? Ze heeft 5 jaar,' zei ik. 'Elena!' drong Louis opnieuw aan. 'Wat wil je nu van me horen? Dat ik blij ben dat ik vijf jaar weer gelukkig kan zijn, om mijn leven daarna opnieuw te laten verwoesten door die bitch?' vroeg ik, mijn stem kwader dan ik wilde. Louis schrok duidelijk van mijn kleine uitbarsting. 'Sorry,' fluisterde ik bijna onhoorbaar, en de tranen stoomden alweer over mijn wangen. Ik had gehoopt dat ze ondertussen op zouden zijn. Dat ik zoveel had gehuild, dat het niet meer mogelijk zou zijn. Louis trok me in zijn armen en streelde geruststellend door mijn haren. 'Ze heeft tbs gekregen. Ze wordt weer geestelijk gezond, waardoor ze zoiets niet nog een keer doet,' probeerde Louis me te kalmeren. 'En wat als dat niet werkt?' Louis haalde zijn schouders op. 'Dan hebben we er in ieder geval vijf prachtige jaren op zitten, waar we van elk moment hebben genoten,' zei hij. Ik maakte me weer los uit zijn omhelzing en keek naar de natte plek op zijn schouder, veroorzaakt door mijn tranen. 'Sorry,' fluisterde ik nogmaals. Louis drukte een kus op mijn haren als teken dat het niet erg was en verstrengelde onze handen weer. In stilte verlieten we het gerechtsgebouw, stapten in de auto en reden naar huis. Eenmaal thuis trapte ik mijn schoenen uit en liet me op de bank zakken. Louis kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. 'Louis?' 'Mmm,' was zijn antwoord, terwijl hij afwezig met mijn haren speelde. 'Je hoeft niet bij me te blijven omdat je me zielig vind,' zei ik toen zachtjes. Louis liet mijn haren los en duwde me een stukje van hem af zodat hij me aan kon kijken. Ik wendde mijn blik af en speelde met de zoom van mijn vest. 'Elena, jij bent niet zielig,' zei Louis meteen. 'Je hebt gewoon last van de hormonen van je zwangerschap, en er gebeurt heel veel om ons heen. Maar ik hou ontzettend veel van jou, en daarom blijf ik bij je. Niet omdat ik je zielig vind, maar omdat ik van je hou.' Ik keek Louis weer aan en zag aan zijn helderblauwe ogen dat hij ieder woord meende. Ik boog me naar voren en drukte mijn lippen op die van hem. 'Ik hou ook van jou.'