Ll029ll

Hoe zou het nu met Abriana zijn? Als het goed was, was ze nu bijna in Amerika. Ik had op een klein papiertje het adres geschreven, misschien zou ze me ooit nog een brief sturen. Ik hield het weer en nieuws over het vliegtuig in de gaten.
Na een paar uur schrok ik me dood. Zo ver dat kon als vampier zijnde. Een vliegtuig was neergestort. Ik hoopte toch zo heel erg dat Abriana er niet in zat. Hoe zou ik er ook nog achter kunnen komen of ze nog leefde ja of nee? Ik luisterde het nieuws nog beter. Het vliegtuig was neergestort in Afrika. Ze vonden het vliegtuig, na een anonieme tip. Zou het Abriana zijn geweest. Ze miste wel een meisje. Ze stond op de lijst, maar ze hadden haar niet in het vliegtuig gevonden.
Ik was zo bang, hopelijk leefde ze nog en kwam ze hierdoor niet in de problemen. Als dat stomme lijfwachtje van Aro er nou niet eens was, dan kon ik gaan. Zij zorgde ervoor dat ik niet ervandoor kon gaan. Ik wou zo graag even naar Afrika rennen, om te zien of Abriana nog leefde en anders haar opsporen en proberen te regelen dat haar droom toch waar werd en niet zo snel hier weer zou belanden. Het was niet dat ik haar nooit meer wou zien, maar ik wist hoe grote hekel ze had aan Aro haar over-over nog wat oom. Aro had het wel verdiend om familie te hebben, maar wel iemand die hem haatte.
Ik wou aan Aro vragen of ik daar heen mocht gaan, maar hij zou het toch nooit toe staan. Hij was te bang, dat hij te veel lijfwachten en zo kwijt zou raken. Hij vertrouwde me al niet zo goed. Daarom wou hij eens in de zoveel tijd weten, wat ik dacht over hem en over hoe ik leefde. Hij mocht er dus niet achter komen dat ik Abriana een boek mee had gegeven over alle vampiers die er bestonden. Zelfs de hybride stond er in. Er zat wel een magische spreuk op. Als de afstammeling van een machtige leider een druppel bloed op deed, werd hij bijgewerkt over waar iedereen leefde en wie welke vampier was. Ze moest het weten, dat ze niet voor onaangename verrassingen stond en dat ze leerde vampieren te herkennen, zelfs de vegetarische.
Ook moest ze er voor zorgen dat ze uit handen bleef van die gedaanteveranderaars. Die waren toch zo krachtig die wolven uit Californie. Ze zou binnen een seconde vermoord kunnen worden door 1 van hun.
Abriana had haar leven vertelt in grote lijnen, daardoor was ik me een moeder voor haar gaan voelen. Ze was veel te snel weer weg gegaan. Maar ze voelde voor mij als een dochter, alleen omdat ze zo knap, aardig, talentvol was en geen moeder had en ik zou nooit een kind kunnen krijgen.
Maar ik wist dat het gevoel niet wederzijds was. Abriana leek mij niet te voelen als haar moeder. Maar dat maakte niet uit, zolang ze maar toestond dat ik haar wel zo zag, dat deed ze ook. Ze stond het toe.
Ik wou gillen en huilen. Gillen kon wel, maar dan hoorde iedereen mijn bezorgdheden en huilen kon ik al jaren niet meer. Ik baalde daar nog steeds van, ik voelde me onmenselijk. Dat was ik eigenlijk ook wel.