Ll028ll

Het vliegtuig kwam met een schok neer. Ik beschermde me nek. Ik voelde niks, ik voelde alleen de grote druk op mijn borst, toen we op de grond kwamen. Ik voelde een tijdje heel mijn lichaam niet meer. Was dit dood gaan, zou ik nooit meer op aarde komen. Ik lag roerloos op de grond. Ik deed mijn ogen open. Het kind naast me. Het lag stil, te stil. Te stil om te kunnen slapen. Ik duwde mijn vingers in haar nek en in haar pols. Ik voelde geen hartslag, ze was dood. Dood. Een onschuldig kind, moest dood gaan. Ik keek om me heen, iedereen lag er roerloos bij. Behalve ik. Ik was als enigste overlevende, niemand kon mij nu vertellen waar ik was.
Ik ging naar de cockpit. Op hoop dat ik antwoorden kreeg. Daar vond ik een paar kaarten. Die kaarten mocht een andere eerlijke vinder houden. Ik moest alleen weten waar ik ongeveer was. Afrika. Natuurlijk. Het lot zat me weer eens niet mee. Ik moest zo nodig neerpleuren in Afrika en niet in Amerika. Ik had geen idee hoe ik nu ooit nog daar zou komen. Hadden ze hier überhaupt wel vliegtuigen? En hoe zou ik anders aan geld komen, om een vliegtuigticket te betalen?
Ik zou eerst van de plek des onheil weg moeten gaan. Later mensen vertellen wat er was gebeurd.