Ll027ll

Maar het geluk stond weer eens niet aan mijn zijde. Het vliegtuig begon opeens te schokken. Er kwamen zuurstofkapjes vanuit het plafond vallen, werd me verteld. Ik schrok ervan toen dat naar beneden viel. De stewardessen vroegen ons rustig te blijven. Ze vertelde in een globale lijn wat er was gebeurd. Het vliegtuig was in een storm terecht gekomen.
Ik schreef gauw een afscheidsbriefje voor als het vliegtuig neerstortte. Ik was bang, maar schreef met bibberende vingers door.

“Lieve vinder,
Je komt iets meer over mij te weten, voor dat ik dood ga.
De meeste littekens en blauwe plekken heb ik vanuit mijn jeugd.
Voordat ik in het vliegtuig stapte.
Ik weet niet hoe oud ik ben. Welke datum het is of hoe laat het is.
We zitten in de storm. Het vliegtuig schokt heel erg.
Als ik het overleef, ga ik ervandoor.
Let dan alsjeblieft niet op de zin over mijn jeugd of littekens.
Anders wel.
Ik ken je niet, maar je ben een moedig en aardig persoon, omdat je
mijn lichaam of plek dat ik neerstortte nu bewondert.
Liefs, Abriana

Ik jankte van angst. Maar dood kregen ze me niet zomaar. Ik zou vechten voor me leven. Misschien hield ik het briefje zelf wel of legde ik hem weg voor de eerlijke vinder.
Het vliegtuig ging steeds verder naar beneden. Ik was bang, doodsbang. De adrenaline stroomde door heel mijn lichaam heen.
Naast mij zat een meisje van 6. Nog met veel meer angst dan ik. Ik herkende mezelf er een beetje in. Ik moest haar geruststellen, ook al was ik zelf doodsbang. Niemand bekommerde zich om haar. Verdiept in hun eigen angst.
Ik zocht woorden om het meisje te troosten, maar ik vond ze niet. Ik fluisterde standaard zinnetjes, zoals: “Het komt wel goed”, maar het hielp niks. Ze bleef huilen, alleen dan tegen mij aan. Stopen met huilen kon ze niet, vanwege alle drukte om haar heen. Ik begon een liedje te neuriën en wiegde het meisje langzaam heen en weer. Ze viel na een tijdje in slaap. Ze sliep best schattig. Zij zou tenminste een rustige dood tegemoet gaan. Hoe oud zou ze zijn? Verdomme,volgens mij hooguit een jaar of 6. Een meisje met een lange toekomst voor zich, werd nu abrupt onderbroken. Over een tijdje zou dit ding neerstorten. Ik merkte dat we steeds lager vlogen. De paniek gierde door mijn lichaam, maar ik moest me rustig houden. Anders zou ik net zo eindigen als al die andere mensen. Die gilde en probeerde uit hun stoelen te komen om rond te rennen van angst. Ik rook ook vaag de geur van urine. Volgens mij had iemand in zijn broek gepist. Ik zag het al voor me en moest langzaam glimlachen. Maar haalde hem snel van mijn gezicht af, hij paste totaal niet bij de situatie.
We vlogen nu nog maar een paar meter boven de grond of het water. Waar zouden we gaan landen? Ik had geen idee, aan de ene kant zag ik land en de andere kant zag ik water. Waar zouden we precies gaan landen? Ik kende dit land niet eens, zou ik eigenlijk nog wel in Amerika kunnen komen? Of zou mijn avontuur hier eindigen.