Ll026ll

Ik had zin om Alec te meppen, was het niet dat ik niet nog een keer naar het ziekenhuis wou gaan. Ik liep naar de deur om naar mijn kamer te gaan. Dan kon ik meteen zien of mijn ideeën klopte.
Op mijn kamer zag ik meteen dat het klopte. Ik had bedacht om op de achtergrond de Eiffeltoren te verven met daarvoor bossen. De Eiffeltoren zou verlicht worden. Ook had je hele kleine dorpjes. Het plafond zou ik ook verven. De ene kant was het dag en scheen de zon en de andere kant was het nacht met een volle maan. Ik probeerde het me voor te stellen, dat lukte ook. Ik vond het prachtig. Ik zocht een potlood en papier. Na lang zoeken had ik het gevonden.
Ik begon een schets te maken, met mijn ongegipste hand. Het duurde even voor ik het mooi vond. Ik probeerde er een 3d effect te krijgen door schaduwen. Dit zou de muur worden.
Later kwam Catherine binnen. Ze had een maaltijd bij zich voor mij. Die bracht ze wel eens vaker. Niet dat ik er veel van at of helemaal niets. Ze zette het op de grond neer, omdat ik niks had om het op te zetten.
Ik lag op de grond te tekenen, Catherine kwam naast mij liggen.
‘Wauw’ zei Catherine.
‘Vind je het mooi. Ik wou dit op mijn muur verven, kan het ermee door?’ vroeg ik.
‘Mooi, dit is fantastisch. Je moet dit echt op de muren verven. Je kwam dit zeker op je reis tegen? Misschien kan je op de achtergrond een vliegtuig verven?’ gaf Catherine als advies. Dat van een vliegtuig vond ik een geweldig idee en ik voegde hem op de achtergrond toe. Ik zou dingen van mijn reis er in verwerken. Ook wist ik dat ik nooit zou stoppen met tekenen.
De dagen die daarna volgde waren rustiger. Als ik niet nog meer leerde over vampiers, was ik in mijn kamer bezig. Het leidde me even af om te beseffen in wat voor situatie ik leefde.
Catherine had me een cadeau gegeven, vanwege onze vriendschap. Het was een tekenblok. Ze gaf het me in de avond, als de verf moest drogen.
Ik pakte meteen een paar kaarsen voor een geheimzinnige sfeer. Ik ging op de grond zitten en begon te tekenen. Ik begon met de vorm van haar gezicht, haar nek en schouders. Het T-shirt werkte ik uit tot in de kleinste details. Alle groefjes van haar nek werden erin verwerkt. Zelfs haar litteken. Ik tekende een neus, mond en oren. Ik tekende de ogen als laatste, ik vond het nog steeds moeilijk om iemands verleden te zien.
Ik vond de tekening wel goed gelukt, ik schreef er in sierlijke letters boven “Catherine” zo kon ik haar nooit vergeten.
Catherine vond de tekening mooi, gelukkig. Ik tekende nog meer mensen om wie ik gaf, zoals Felix. Maar ook dingen die ik me herinnerde die ik onderweg tegen kwam. Na 2 weken schilderen van ongeveer 5 uur per dag was mijn hele kamer af.
Van Aro mocht ik ook nog andere spullen kiezen voor in mijn kamer. Ik liet alles hetzelfde. Ik wou alleen een nieuwe stoel met een bureau. Catherine vond dat ik nieuwe kleding nodig had, maar daar gaf ik niet zo veel om.
Voor nieuwe spullen mocht ik naar buiten, maar alleen als het bewolkt was en iemand van de wacht, behalve Catherine, Jane en Felix mee was. Aro dacht dat ze me zouden laten ontsnappen.
Ik confronteerde Aro vaak met de vraag wanneer ik mocht gaan en waarom ik wou gaan.
Het duurde lang voordat ik Aro op de zenuwen begon te werken en hij ‘Ja’ zei.
Hij moest wel zweren dat hij of iemand anders, mij niet achterna zou gaan. Behalve als ze met mij mee wouden reizen. Catherine was zo aardig om een nieuwe vliegtuigticket te kopen en me daar naar toe te brengen.
Het ging weer hetzelfde als de eerste keer, maar dan moeilijker. Iedereen die daar werkte keek mij angstig aan, alsof ik een moordenaar of zo was. Ik was opgelucht toen het vliegtuig opsteeg, ik was Catherine dankbaar voor de periode bij de Volturi toen ze bij mij was. Ze regelde van alles voor mij. Overal hielp ze me mee, ze leerde me zelfs lezen en schrijven.
Ik pakte mijn tekenblok erbij en bekeek de tekening van Catherine en Felix, ze hadden me zo goed geholpen, ik was ze zeer dankbaar. Ik merkte dat ik was gaan huilen. Ik deed gauw het schrift dicht, voordat de tekeningen weg zouden vagen. Ik vond het fijn om een deel van hun geschiedenis te mogen kennen. Misschien kon ik geld of eten verdienen door mensen te tekenen.