Ll023ll

Na een anderhalf uur wachten had ze een ticket voor mij kunnen regelen. Nu moest ik nog 10 minuten wachten voordat dat vliegtuig aankwam. Gelukkig ging het geen probleem worden met bagage, dat had ik niet… Het enigste probleem was dat ik geen paspoort had. Hoe ging ik dat nou weer oplossen, ik kon toch zeggen dat ik al zo’n 10 jaar was weggelopen? Of wel.. dat zou ik nooit uit mijn mond laten komen, heel mijn verleden was alleen voor mij. Misschien kon ik later iemand in vertrouwen nemen en het daaraan vertellen. Maar voorlopig kon ik dat niet laten gebeuren. Ik haalde mijn rugzak leeg. Daar vond ik een paspoort. Hij was niet van mij, maar misschien had Catherine er 1 voor mij aan laten maken. Inderdaad al mijn gegevens stonden er in. Ik liet hem zien. De vrouw knikte dat het in orde. Ik stapte het vliegtuig in. Eindelijk kon ik mijn geschiedenis achter me laten. Weg van mijn kindertijd, Europa en Aro. Ook van de hele vampieren wereld was ik, behalve dat ik een boek bij me had dat ik nog moest ontraffelen en een boek met alle vampieren er in. Hij was vorig jaar voor het laatst bijgewerkt. Hij ging per groep en dan per leeftijd. Alles stond er over hen in. Zelfs een tekening van hoe ze er uit zagen. Er waren ook ‘vegetarische’ vampiers. Dat had ik dus echt niet verwacht. Als ik dan perse een vampier moest worden, zou ik dat ook gaan doen. Misschien kon ik ze eens opzoeken. Ik had geluk ze woonde allebei in Amerika. Ik zou eindigen in Seattle. Het zou niet moeilijk worden om bij de eerste clan te komen. Misschien konden ze mij andere dingen leren over het vampier zijn. Misschien konden ze me zelfs adopteren zodat ik bij hun kon wonen, desnoods als vampier. Dat zou me echt niet uit maken, als ik maar een nieuwe start ergens kon maken, met ouders die om me gaven of iets anders dat om me gaf. En anders zou ik naar de andere clan gaan in Alaska. Anders werd het maar vragen of ze me een vampier wouden maken, zodat Aro geen reden had om me te vermoorden. Iemand mocht me best leeg zuigen desnoods, maar ik ging niemand van de Volturi een plezier doen om me leeg te zuigen.
Voordat ik kon hopen op een nieuwe toekomst, merkte dat iemand de deur tegen hield, zodat het vliegtuig niet kon opstijgen. Het waren Demitri en Alec. Natuurlijk zo kon ik nooit weg komen. Ze dreigde iedereen hier te vermoorden als ze iemand niet even mochten spreken. Ik wist al wie ze wouden spreken, mij. Ze zouden het meteen merken als ik probeerde te vluchten. Ik kon het niet riskeren om alle mensen hier dood te laten gaan. Dat zou egoïstisch van mij zijn, dat was ik niet. Ik wachtte vol spanning af, op wat komen ging. Ze wezen al richting mij, geweldig. Ik was weer eens het haasje. Er kwam een stewardess richting mij lopen. Ik wist al wat er ging komen.
‘Mevrouw, de heren bij de opening willen u spreken. Eerder willen ze niet weg gaan en kunnen we niet opstijgen’ zei de stewardess. Ik wist wat er komen ging, maar toch was ik geschokt. Waarom zat het lot mij altijd tegen en moest ik de verkeerde mensen helpen. Mijn lot gunde mij gewoon geen gelukkig leven, dat moest ik maar eens gaan leren accepteren, maar dat kon ik niet. Op 4 jarige leeftijd zat het lot al tegen en nog mocht ik niet gelukkig worden.