Ll022ll

Toen ik buiten was bleef ik doorrennen. Ik moest hier zo ver mogelijk vandaan zien te komen. Ik rende op me snelst en dat voelde goed. Ik had dit dagen niet kunnen doen, daar voelde ik me verdrietig over. Nu kon ik dus eindelijk eens lekker mijn benen gaan strekken. Ik had zin om mijn spieren wat te rekken. Ik maakte de radslag. Dit deed ik als kind altijd al, zo dachten mensen dat je plezier had. Niemand kon dan medelijden met je hebben. Ik werd er vrolijk van. Ondertussen was ik bij het vliegveld. Daar hadden Catherine en Felix me om gevraagd, om een vliegtuig te pakken en ver van hier te gaan. Zodat Aro veel moeite moest doen om me te vinden. Hoe zou het eigenlijk met hun gaan? Zou Aro al merken dat ik weg was en hun daar de schuld van geven, door hun gedachten. Of hoopte Aro dat ik de weg hier niet wist en dat ik met hangende pootjes terug kwam. Dat maakte mij niet uit, ik zou dus nooit terug komen.

Op het vliegtuig moest ik weten te komen welk vliegtuig naar Amerika ging. Ik keek in mijn rugzak of daar een kaart van in zat. Het enigste wat ik vond was een grote stapel geld, een lesboek van mij en mijn boek van mijn familie. Ik had het nog steeds niet gelezen. Dat kwam later wel. Catherine had geprobeerd me Italiaans te leren. Dat kon nu wel van pas komen. Ik liep naar de balie. ‘Mevrouw, ik weet dat ik een beetje laat ben, maar ik wil graag een ticket kopen voor de eerste vlucht naar Amerika’. Zei ik uiterst beleefd.
‘Nou, meisje ben je niet een beetje te jong? Je had wel wat eerst mogen reserveren. Ik kijk wel wanneer er nog een plekje vrij is’ zei ze terug. Waarom schatte iedereen me zoveel jonger in. Ik was verdomme volgens mij al 16. Ik legde het stapeltje geld op tafel. ‘Geld is geen probleem, als u dat misschien bedoelt’ zei ik
‘Ooh nou, ik kijk wel even wat ik voor je kan doen.’zei ze. Vervolgens pakte ze de telefoon om te kijken of er nog een vlucht naar Amerika ging, waar ik nog bij kon.