{Narnia}When 2 enemies fall in love[One hundred and seventy-nine]

Ze volgden Aslan tot een plek, waarvan je de "oorlog", als je het zo nog kon noemen, niet meer kon zien.'Er is een keuze die jullie moeten maken,'zei Aslan en zijn ogen stonden triest, zo hadden ze hem niet veel gezien,'Ik neem jullie apart. Zodat de anderen geen invloed kunnen hebben op jullie keuze. De oorlog is over, alles is goed. Nu is er een keuze te maken.''Welke keuze,o Aslan?'vroeg Selena die haar arm om haar zusje sloeg.'Ik weet zelf dat het een moeilijke keuze is. En normaal kies ik die zelf, dat ze terug naar de zelfde wereld gaan,'zei Aslan en het leek alsof hij erg met hen meeleefde, alleen wisten ze niet echt met wàt,'Maar jullie zijn zo gelukkig hier. Ik bedoel; Ik weet dat dit meer voor jullie betekend, nu jullie je vader kennen. De Pevensie's hun ouders woonden hier niet, dus dacht ik dat het kon. Daarom wil ik jullie die keuze zelf geven. Willen jullie hier blijven; bij jullie vader en de koningen en koninginnen of bij jullie moeder in Engeland. Ik weet zelf dat het erg moeilijk is om te kiezen, en als jullie het niet weten, begrijp ik het. Ook zou ik haar naar hier willen halen, alleen vrees ik dat de verborgen krachten dat niet gaan toestaan. Ofwel zijn de mensen hier, oftewel zijn die specifieke mensen nodig.'Selena keek Gabrielle triest aan; ze dachten allebei hetzelfde. Nu wilden ze hier blijven, ze hadden hier vrienden, familie en geliefdes. Maar ze konden hun moeder toch niet.. neen.'O Aslan,'zei Gabrielle die het van haar zus' gezicht aflas,'Krijgen we niet wat meer tijd? Om na te denken..''Ja,'zei hij met zijn mooie lage stem,'Ja.''SELENA!! GABRIELLE!Alsjeblieft,jullie zijn nodig,'klonk de gehaaste stem van Susan.