1.1 My first day at Atlanta.

De volgende ochtend.

Ik werd gewekt door mijn moeder. Ik keek mijn kamer rond. Het was wel erg leeg. Er stond alleen een tafeltje en 3 kartonnen dozen. 'Mel, sta eens even op. Gerrit is er al' Gerrit was mijn oom. Hij woonde ook in New york. Hij hielp ons sinds mijn vaders dood vaak. Hij zou mijn bed uit elkaar komen schroefen. Met tegen zin stond ik op. Ik pakte het setje kleding wat ik gister had klaar gelegd en liep naar de badkamer. Daar bekeek ik de lege wastafel. Aan de ene kant was ik best blij dat ik verhuisde. Want ik werd altijd gepest opschool omdat ik net iets beter was als de rest van mijn havo klas. Ik zat in het 3de jaar van wiskunde. In plaatst van het 2de. Wiskunde uit het jaar 2 was te makkelijk voor me. En daarom werd ik vaak stuudje, studienurd of nog wel meer genoemd. Dus nu kon ik een nieuwe schone start maken. Alleen waarschijnelijk zou ik nog wel in wiskunde 3 zitten. Ik kleedde me aan en deed mijn haar. Daarna koos ik een leuke kleur oogschaduw uit en deed hem op. Toen deed ik mijn lenzen in. Ja ik heb lenzen. Mijn moeder en vader vonden toen ik 14 was het goed dat ik lenzen wou. Dus nu heb ik lenzen. Ik trok mijn shirt nog even recht en liep de badkamer uit. Toen liep ik naar mijn slaapkamer waar ik gerrit zag zitten voor mijn bed. Mijn bed was al half uit mekaar. Even later merkte Gerrit me op. 'Ha, die Mel!' 'Hoooi' Mompelde ik. Ik pakte een kartonnen doos en voudehem open. Ik stopte mijn toilettas erin en vouwde hem weer dicht. Ik tilde de doos op en bracht hem naar de vracht wagen die buiten stond en liep weer naarbinnen. Het meeste wat ik hier zou missen was de tuin. Daar kon ik toch het meest van genieten. Ik liep naar de tuin en ging er zitten. Mijn vriendinnen kon ik niet missen, want die had ik niet.

Een uur later

'Melanie?! Melaaaanie?!' Even werd het stil. 'MEEEEEEEEEEEEEEEEEL!' Ik liep naar binnen en zag me ma. 'We gaan schat' Ik keek nog een keer de woonkamer door en liep haar achterna. Mischien zou atlanta nog best leuk worden. Ik stapte in het busje en ging langs me moeder zitten. We redden de vrachtwagen achterna.

Na de reis.

Toen we er uit eindelijk waren stapte ik opgelucht uit. 'Hmmm vrisselucht' zei ik. De laatste keer dat we waren gestopt was 2 uur geleden. Ik stond nu voor een wit huis. Het was een best groot huis. Mijn moeder had het kunnen betalen door het spaargeld van mijn vader en de waarde van het oude huis. 'Schat, ga jij anders alvast de stad verkennen. Dan gaan gerrit, ik en zijn vrienden even sjouwen.' Ik knikte en tilde mijn fiets uit de vrachtwagen. Ik pakte mijn tas en ik stapte op mijn fiets en reed het fiets pad op. We woondden net 200 meter van de stad en mijn moeder had me al eens eerder de weg laten zien. Toen we het huis gingen bezichtigen. In de stad was het erg druk. Ik had geen idee waarom. Toen ik mijn fiets had geparkeerd zag ik een flyer. 18 november straatconcert Justin bieber. Ik keek op mijn horloge naar de datum (Ja die horloges bestaan) Het was vandaag 18 novemer! Snel bekeek ik waar het was en hoelaat. Het was net 10 minuten bezig. Snel vroeg ik aan iemand de weg. Ik liep in de richting die hij aanwees. Daar hoorde ik de muziek aan galmen. Ik volgde het geluid van de muziek en zag een podium staan met Justin bieber erop. Ik drong langzaam naar voren. Niemand had er echt bezwaar mee dat ik zo drong. Toen ik vooraanstond luisterde ik eventjes. Wat later werd er gesingeerd. Jammer genoeg had ik geen cd ofzo. Dus liep ik maar weg. Ik liep naar een of andere snackbar genaamd 'You-Snack'. Daar ging ik aan een tafeltje bij een raampje zitten en haalde een broodje frikandel. Even later kwam een jongen binnen . Hij ging aan een ander tafeltje bij het raam zitten. Het tafeltje voor me, met het gezicht naar mij. Ik bekeek hem even. Ik at mijn broodje frikandel op en keek nog eens. Nee, het kon niet waar zijn! Ik bekeek hem goed. Dat was Justin bieber met een vermomming! Ik liep naar hem toe. 'Euh-Euh Justin?' Hij zei niets. Volgens mij had ik gewoon tegen een vreemde gepraat. Hij wou wat zeggen maar deed zijn mond weer dicht. Toen er eingelijk wat uit kwam was het ook heel wat. 'He shit! Je hebt me door. Hmmf nog nooit heeft iemand me herkent en nu, gewoon een meisje die niet eens naar mijn signeersessie komt' Had ie me nu opgemerkt of lag het aan mij. 'Hoe weet jij dat nou weer?' Even wassie stil. 'Euh ik zag je gewoon weglopen?' Eigenlijk was hij best normaal voor een beroemdheid. 'Euh-Euh-Euh, zullen we mischien een keertje wat drinken?' mompelde ik. 'Jahoor, geef me je mobiel nummer maar dan sms, of bel ik je wel een keertje.' We wisselde onze nummers uit en ik was helemaal blij vanbinnen. Eindelijk iemand die me niet pestte, en dan wel iemand die beroemd was!