If you believe - 40

Nel POV

Ik ijk hem glimlachend aan. Zijn ogen. Elke keer weer smelt ik in zijn blik. Dat samen met zijn lach. Dat is echt gewoon het mooiste ooit. Maar zijn lach gaat plots weg. We hebben niet eens iets gezegd. Best raar. "Is er iets?" Zijn gezicht spreekt boekdelen. "Ja dus..." Hij maakt een lichte glimlach. Eerder een mislukte glimlach. Want hij kijkt een beetje ongemakkelijk. "Het is gewoon iets dat ik je moet zeggen. Iets belangrijk. Voor ons, voor later." Ik heb totaal geen idee waar die jongen naar toe wil. Het is nu eindelijk goed. Kan dat niet gewoon zo blijven? Of toch tenminste voor een tijdje. Dat zou iets gemakkelijker én leuker zijn. Ik laat hem los en ga me neerzetten. Ik kijk hem aan. Wachtend op wat hij me gaat zeggen. Hij komt naast me zitten. "Je hoeft niet weg te lopen. Liever niet eigenlijk. Het is leuker als ik je bij me heb", zegt hij stilletjes. "Maar wat ik je nu eigenlijk moet zeggen..." Kom op. Gooi het in de groep. Een groep van twee personen, moet kunnen, niet? "Wel het is dus zo dat we op tour zijn. En dat we verschillende landen zijn afgegaan.. En België was ons laatste land. Maar eum.. binnen twee weken begint onze tour in Groot-Brittanië. Dus we kunnen hier niet meer zo lang blijven. Hoogstens nog één week om precies te zijn..." Nu snap ik het. Dit is echt belangrijk. Hier had ik nog niet aan gedacht. Ook omdat ik er niet echt aan wou denken. Het leek zo goed. Mijn vriendje en ik. Mijn vriendje was iemand van de bekendste groep van de wereld. En we hebben het goed samen. Meer dan goed. Aan alle goede verhaaltjes komt een einde zeker? Ik kijk hem bezorgd aan. "Hoe moet het dan verder? Ik bedoel. Ik ben 16. Jij zit een bekende boyband. Je blijft nooit lang op dezelfde plaats. En ik moet naar school. Ik kan moeilijk alles en iedereen hier achterlaten en gewoon met je meegaan he? Al wil ik dat wel. Maar het gaat gewoon niet..." Hij kijkt begrijpend naar me. "Ik weet niet wat we moeten doen. Laten we voorlopig genieten van onze momenten. We kunnen er dan eens met Liam over praten. Hij zal wel iets weten. En trouwens Phaedra maakt hetzelfde mee. Zij weet hier waarschijnlijk ook niets van." Dat is ook waar. We zijn met twee. Alle twee zot van een jongen die iedereen kent. Waarom maken we dit ook al weer mee? Oké, het is best wel leuk. Je kan zeggen dat je vriendje wereldberoemd is. Iedereen vindt hen super. En jij kan gewoon in hun armen liggen. Maar zo'n dingen zijn niet meer leuk als je in een situatie zit zoals deze. Ik kijk naar de grond. Denken aan wat er gaat komen. Wat Phaedra en ik allemaal gaan meemaken. "Denk er nog niet te veel aan, alsjeblieft? Ik heb het eigenlijk vooral gezegd omdat ik niet wil dat ik zo plots weg ben. En dat je er niet kan op voorbereiden. Laten we een film kijken of zo", verandert hij het onderwerp. Ik maak een kleine glimlach naar hem en sta op. "Oké, da's goed. Ik zie je echt graag." Ik geef hem een kusje en ga dan naar de TV.