~014~

“Echt echt?”
“Ja echt echt, Hanne. Wees is niet zo onzeker.” zei hij en kuste me.

Dat had me al meer gerust gesteld. Voor de rest van de tijd liepen we nog een beetje rond in het park. Al vanaf we rechtstonden stak Thomas zijn hand naar mij uit. Het was zalig om mijn hand in het zijne te leggen. Ik wist dat hij het echt meende met mij en voelde mij in de beste stemming.

“Ik heb eigenlijk een beetje gelogen…” begint Thomas.
“Wat?”
“Oh niet over dat deel, gewoon over waarom we hier zijn.”
“Euhm oke…”
“Je hebt daarstraks al verteld dat dit je zo deed denken aan de keer in het bos nadat we jouw ouders hebben bezocht. Wel… Ik had gedacht dat het ook is tijd werd dat ik je voorstelde aan mijn ouders.”
“Meen je dat?”
“Ja, mijn zusje heeft over jou zitten vertellen van die ene keer. Ik had ze nochtans gevraagd om te zwijgen maar ja. Sindsdien vragen mijn ouders subtiel of ik dat ik nu een vriendin heb of niet.”
“En wat heb je hun geantwoord?”
“Tot nu toe heb ik gezegd van niet maar ik wil het hun eigenlijk zo graag vertellen. Mag ik?”
“Ja, waarom niet?”
“Oke, het kon zijn dat je daar liever nog mee wachtte.”
“Nee, het is goed voor mij. Vertel het hun maar.”

De volgende ochtend was ik in opperbeste stemming. Eindelijk had ik een echt lief, met de nadruk op echt. Niemand buiten ons wist niet dat we het eerst aan het faken waren. Toen we de schoolpoort voor de zoveelste keer hand in hand doorliepen had het toch iets speciaals, ook al leek het gewoon. Ik had wel het gevoel dat ik meer aan Thomas plakte. Ik wou hem niet echt loslaten tot grote ergernis van mijn vriendinnen. Tijdens de middagspeeltijd nam hij me even apart.

“Mijn ouder hebben gebeld…”
“Oh is er iets?”
“Ze zeiden dat mijn oudere broer terug komt van uit het buitenland. Ze willen de ganse familie uitnodigen deze zaterdag voor een feestje.”
“En waarom zeg je me dit?”
“Omdat ik graag zou willen dat jij komt.”zegt thomas met een lachje van ‘alstublieft’.
“Dus je wilt me voorstellen aan je familie?”
“Ja, zoiets. Als je het te vroeg vind, zeg je het maar…”
“Niets is te vroeg. Als jij er klaar voor bent, dan heb ik daar geen problemen mee.” lach ik hem toe.

Ik geef hem nog gauw een kus voordat de bel gaat. In de les had ik moeilijkheden met mij te concentreren. Ik dacht alleen maar aan zaterdag. Het was inmiddels al donderdag en binnen een paar dagen was het al zo ver. Ik kreeg al zenuwen bij de gedachte dat ik een goede indruk moest maken. Thomas zijn familie was tenslotte niet van de minsten. Dan schoot het me te binnen: ik had niks om te dragen. Het enige kleedje dat ik had, rook naar zweet en alcohol. “Oh, ik heb thuis wel iets liggen voor jou” lacht Eline als ik haar mijn probleem uitleg. Na school ga ik gauw bij haar langs voordat ik huiswaarts keerde.

“Zijn familie ontmoeten? Amai, hij meent het echt wel met jou.” zegt Eline als ze in haar kleerkast duikt.
“Waarom zou hij dat niet?”
“Ik weet het niet. Ik had niet echt het gevoel dat jullie… Ja, hoe zou ik het zeggen… een echt koppel waren. Er miste iets. Hier, wat denk je van dit?”
Ze toonde een donkerblauw jurkje met een kanten afwerking en ik knikte. Nog al een geluk dat we dezelfde kledingsmaat hadden.
“Er miste iets, hoe bedoel je?” vraag ik verder wanneer ik het jurkje aan neem.
“Ja, ik had dat gevoel maar sinds deze ochtend niet meer. Er leek iets veranderd sinds dat feestje. Niks te vertellen?”
“Nee, toch niet dat ik weet.” loog ik.

We namen afscheid en ik bedankte haar nog is voor het kleedje. Ze moest is weten wat ik allemaal aan haar te vertellen had…