Hoofdstuk 67

Yuna

Met tranen in mijn ogen kijk ik met stomheid geslagen toe hoe Naur weg vliegt. Ik snap het niet! Ik snap het echt niet. Schiet er door mijn hoofd.
‘Nou daar zijn we sneller vanaf dan ik had gedacht’ zegt vader terwijl hij mijn arm pakt en me mee naar binnen loodst. Ik stribbel niet tegen omdat ik het eigenlijk niet merk.
Ik word op een stoel gezet en kijk leeg voor me uit.
‘Het is veel beter zo’ zegt Iwan die naast me gaat zitten. Verbaast kijk ik hem aan.
‘Hoe kun je dat nou zeggen?!’ roep ik kwaad. ‘Als je hem niet zo op de huid had gezeten en hem met rust had gelaten was er niks aan te hand geweest’ ratel ik door.
Iwan staat boos op. ‘Ik laat je met rust tot je bij zinnen bent’ zegt hij rustig.
‘Ik ben bij zinnen! Je wil de waarheid niet horen!’ roep ik terwijl ik opsta. Iwan trekt zich er niks van aan en loopt naar boven ook vader gaat de keuken uit en ik zit alleen aan tafel. Na een tijdje komt Moeder aangelopen en gaat naast me zitten zonder iets te zeggen.
Ik kijk haar een keer aan en begin weer te huilen.
‘Ik geloof dat je achter hem aan moet gaan’ fluistert ze terwijl ze me tegen zich aan drukt.
Ik laat haar los en kijk haar verbaast aan.
‘Ik ga echt niet mijn excuses aanbieden aan Iwan hoor’ zeg ik verward. Moeder krijgt een klein lachje op haar gezicht. ‘Ik bedoel Iwan niet’ zegt ze. Ik wil wat zeggen maar ze is me voor. ‘En je hoeft ook niet achter je vader aan om dat te doen’ zegt ze snel.
Ik maak met mijn mond een ‘o’.
‘Vind je het goed als ik dat doe? Zal Aiden dat wel goed vinden?’ vraag ik bijna bang.
Hij was echt boos. Maar hij meende het echt.
‘Hij riep nog dat hij van je hield. Hij wil ons geen pijn meer doen en jouw ook niet’ zegt ze alsof het niks moeilijks is. Ik knik een keer.
‘Dat is allemaal heel logies als je het zo zegt’ mompel ik.
Maar Vader laat me nooit gaan’ zeg ik meteen.
‘Hij hoeft het niet te weten toch? Ik weet het en dat is goed genoeg. Als je zoals je eerder al beloofde maar wel schrijft’ zegt ze bijna streng.
Ik knik nog een keer met een lach.
‘Dan ga ik vannacht met Midnight en Xena’ zeg ik meer tegen mezelf dan tegen moeder.
‘Je moet stil zijn en alvast wat spullen klaar zetten’ zegt ze terwijl ze wat te eten pakt en het in een tas doet.
‘En hier is wat papier en inkt, zodat je schrijft’ zegt ze terwijl ze het erbij doet.
Ik lach een keer. ‘Ik heb Aiden’s wapens dus dat is allemaal geregeld. Ik moet alleen heel stil zijn vannacht’ zeg ik om mezelf gerust te stellen.
Moeder knikt een keer en omhelst me nog een keer goed. ‘Succes, het komt vast goed’ fluistert ze en langzaam laat ze me los en loopt de keuken uit.
Ik ga snel nog even naar de stallen om de tas te verstoppen zodat ik die vanavond niet hoef mee te slepen naar buiten en na een tijdje binnen te zijn geweest ga ik ‘slapen’.

Hoewel ik toch even inslaap ben gevallen word ik wakker. Als ik een paar minuten goed heb geluisterd of ik beneden geen geluiden hoor is de kust veilig. Iedereen is al op bed en slaap al. Ik loop voorzichtig naar het raam en schuif het open. Als Aiden het kan moet mij dat toch ook lukken? Ik kijk een keer over de rand heen en slik een keer. Dan schiet er door mijn hoofd dat ik de wapens nog moet pakken. Snel stap ik weg van het raam en zoek op gevoel de plank die los zit. Als ik een kaars aansteek zou het alleen maar gevaar lokken. Er zal maar net iemand op de gang lopen. Als ik ze heb gevonden ga ik terug naar het raam en ga op de rand staan en spring zonder na de denken naar beneden.
Eenmaal op de grond valt het best mee. Ik zucht een keer en loop stil richting de stallen waar Xena me verbaast aankijkt.
Snel doe ik de staldeur open en loop naar Midnight die ik opzadel. Als ik dat heb gedaan pak ik de tas met spullen en doe die op mijn rug. Giliat de draak van Iwan staat raar te kijken maar maakt gelukkig geen geluid. Als we allemaal buiten zijn geef ik Xena opdracht om de lucht in te gaan en ga ik met Midnight het bos in.