Hoofdstuk 65

Yuna

Als het een paar uur later is doe ik de draken weer naar binnen, die zich jammer genoeg niet zo snel laten vangen. Als ik ze eigenlijk heb ga ik langzaam maar zeker weer richting huis. Als ik binnen ben zit Iwan in de keuken aan tafel en kijkt me moeilijk aan.
‘Waar is vader?’ vraag ik als ik naar hem toe loop.
‘Boven’ mompelt hij langzaam zonder me echt aan te kijken. Het lijkt of hij iets niet wil vertellen maar ik besluit er niet op in te gaan. Ik moet Aiden’s wapen te pakken zien te krijgen maar ik zal het eerst maar vragen, misschien hoeft het allemaal niet zo moeilijk te gaan.

Ik loop de trap op en klop een keer op de deur. Er wordt wat gemompeld en ik loop naar binnen. Vader zit aan een tafel. Wat hij aan het doen is kan ik niet zien.
‘Is het iets?’ vraagt hij als ik een beetje moeilijk blijf staan.
‘Ehhh, ik wilde graag Aiden’s wapens hebben’ meteen heb ik spijt dat ik het gevraagd heb. Vader kijkt op van de tafel en kijkt me aan.
‘En waarom dan wel?’ vraagt hij en weet met moeite zich te beheersen.
‘Aiden gaan morgen weg, zijn wonden zijn genezen. En ik ga met hem mee’ het eerste zeg ik goed verstaanbaar maar het laatste komt er bijna niet uit. Het blijft een hele tijd stil, totdat vader opstaat en naar een van de kasten loopt die hij opent. Hij haalt Aiden’s zwaarden eruit en als hij de kast weer dicht heeft gedaan, legt hij ze neer op de tafel. Langzaam loop ik er naar toe en blijf er een beetje stom naar staren, nog steeds bang voor een antwoord. Hij moet het laatste stukje toch gehoord hebben?
Als ik mijn hand op een van de zwaarden leg pakt mijn vader de andere (scherpe) kant, zodat ik niet verder trek, omdat ik hem dan pijn zou doen.
‘Dat hij gaat vind ik prima. Maar jij gaat nergens heen, zeker niet met hem’ sist hij terwijl hij los laat. Zijn woorden verbazen me niet, ik pak het andere zwaard en loop zonder wat te zeggen weg.
‘Ga je hier nog iets op zeggen of niet?’ buldert hij.
‘Dat zou ik kunnen doen, maar we komen er toch niet uit’ zeg ik en loop door de deur die ik zachtjes dicht doe. Ik loop snel naar mijn kamer en leg de wapens onder de lossen plank, die ik gelukkig snel vind.
Dan ga ik naar beneden om moeder te vertellen dat we morgen weg zijn. Ik zucht een keer als ik de laatste tree van de trap afstap en de keuken in loop.
Moeder en Iwan zitten aan tafel, gezellig dat gaat leuk worden. Ik ga tegenover Iwan zitten en zoek naar woorden en zinnen die ik misschien kan gebruiken.
‘Ik heb Aiden in het bos gezien’ gromt Iwan voordat ik mijn mond kan opentrekken.
‘Wil je dat er nog mee doden vallen!’ schreeuwt hij boos terwijl mijn moeder wil opstaan en een keer zucht. ‘Het is de laatste keer dat hij hier rondloopt! Zo goed?’ roep ik boos. Moeder kijkt me verbaast aan. ‘Aiden voelt zich weer goed, dus morgen gaan we’ fluister ik naar moeder. ‘En vader vindt dat goed?’ roept Iwan er tussen door.
‘Ik heb het hem al vertelt en weet wat hij er van vindt. Het maakt me niet uit’ roep ik terug.
Iwan loopt boos weg na nog wat te hebben geschreeuwd. Moeder blijft voor zich uitstaren.
‘Ik zal schrijven als we een plek hebben gevonden en daarna zal ik ook schrijven. Als je wil kan ik ook langs komen’ ratel ik achter elkaar. Ik wil haar niet alleen laten of pijn doen.
‘Beloof je dat te doen?’ vraagt ze. Ik knik een keer. ‘Zeker weten’ zeg ik terwijl ik opsta en haar omhels. Gelukkig doet ze het zelfde. Voor mij is het een teken dat ze het goed vindt.
Als ik haar los laat besluit ik nog even naar de draken te gaan.
Als ik naar buiten loop zie ik dat er iemand richting de stallen loopt. Ik begin sneller te lopen als ik in het licht zie dat het Aiden is.
Hij schiet de stallen in en dan hoor ik hem tegen Naur praten. Hij lijkt van slag.
Ik zucht een keer. Hij moet gehoord hebben dat Iwan en ik weer ruzie hebben gehad het moet voor hem natuurlijk ook niet prettig zijn om dat elke keer te horen.
Ineens wordt de deur open getrokken en zie ik dat Aiden me verbaast aankijkt.