2

Toen er meer jongens uit het team van mijn broer bij ons kwamen zitten stond ik op, ik had even geen behoefte aan bezwete voetballers om me heen. Ze waren wel aardig hoor, maar soms had ik gewoon geen zin. Ik loop naar de kleedkamer voor de artsen waar ik mijn mobiel uit mijn tas haal. Ik heb een sms’je gekregen van mijn vriendin Rosa. –‘Beterschap voor je broer, xx.’- Ik glimlach en sms dankjewel terug. Wat was er in godsnaam gebeurd met mijn broer? Hij raakte bijna nooit geblesseerd. Heel even spookt er iets ontzettend naars door mijn hoofd, zou iemand iets hebben uitgespookt met de schoenen van Fernando…..of iets anders, in ieder geval gesaboteerd of zo? Ik schud mijn hoofd. ‘Vast niet.’ Mompel ik. ‘Tegen wie heb je het?’ Lisanna, een arts is blijkbaar binnengekomen. ‘Euhm, niemand hoor.’ Ze fronst en haalt haar schouders op. ‘Je broer wil je zien, hij wil wat zeggen of zo.’ Ik knik en kom erachter dat mijn handen een beetje klam worden. Ik verdwijn zo snel mogelijk uit de benauwde kleedkamer en loop naar de onderzoekskamer, een paar meter verderop lopen de spelers van de tegenpartij, Duitsland, de kleedkamer uit. Waarschijnlijk herkennen ze me niet meer, omdat ik een zomers jurkje aanheb, want je kan het gerust flirten noemen wat die jongens uitspoken. Ik knipoog voor de lol terug en klop aan bij de deur. ‘Binnen.’ Wordt er van binnen gezegd. Ik doe de deur open en loop naar binnen. ‘Tante Nina!’ Roept Nora. Ze rent op me af en vliegt me om mijn nek, want ik zit inmiddels op mijn knieën. Ik was dol op mijn neefje en nichtje, en dat liet ik meestal ook goed merken. ‘Wat ben jij groot geworden zeg!’ Zeg ik enthousiast terwijl ik een knipoog geef aan Fernando. ‘Ja, papa zegt dat ik mag fietsen als ik tot papa’s knie kom.’ Ze knikt arrogant en kijkt naar haar vader. ‘Toch, papa?’ Ik glimlach en aai haar over haar bol. Ik sta op en loop naar Fernando toe. ‘Je wilde me spreken?’ Olalla, zijn vrouw neemt de kinderen met zich mee naar buiten. Blijkbaar was het iets belangrijks? ‘Nina, jij bent een fysio, toch?’ Ik knik. ‘Zou je mij willen helpen?’ Hij bijt op zijn lip en komt overeind. ‘Ja, natuurlijk wil ik dat!’ Ik knik ijverig terwijl mijn broer zijn armen spreidt om mij in zijn armen te nemen. Ik leg mijn tas op de grond en loop naar hem toe voor een stevige knuffel. ‘Ik ben zo bang…’ Ik leg mijn hand op zijn borst. ‘Waarom?’ Vraagt hij terwijl hij flauw glimlacht. ‘Dat ik iets fout doe…’ Ik kan het niet tegenhouden en ik begin te huilen. ‘Het lukt vast wel, maak je maar geen zorgen Nina…’ Ik weet dat hij het meent, maar hoor ik nou een klein beetje bangheid in zijn stem?