19/07/2012

Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Vandaag met Lis naar het krantenwinkeltje in de straat geweest, het rook er naar nieuwe tijdschriften en tabak. De rekken reikten tot aan het plafond en in de etalage stonden een aantal tijdschriften en strips uitgestald. Lis wou persé nog eens een Joepie kopen. Ik keek ondertussen naar het snoepvak naast de kassa dat gevuld was met allerlei ongezonde dingen en besloot een toverbal te kopen. Het was echt superlang geleden dat ik er nog eentje had gegeten. Ik had er ooit eentje doormidden gesneden om te zien hoe het er vanbinnen uitzag en vond het toen zeer fascinerend dat het uit allemaal verschillend gekleurde lagen bleek te bestaan. Nu besefte ik dat dat pure logica was. Maar goed, toen was ik klein en dacht ik dat ik het mysterie over waarom toverballen van kleur veranderden als je erop zoog had opgelost. Ik had het trots aan mijn papa getoond en die zei toen dat ik er waarschijnlijk een prijs voor zou krijgen. De volgende dag had er een toverbal op mijn nachtkastje gelegen en papa had gezegd dat die van de toverballenfee kwam om mij te bedanken voor het oplossen van het mysterie. Die dag kreeg je de glimlach niet van mijn gezicht zelfs niet toen Sam mijn tekening had verscheurd. En dat betekend heel veel, dat kan ik je wel verzekeren. Terwijl ik en Lis afrekenden schonk de oude man achter de kassa ons een brede glimlach. Ik vond hem er een beetje creepy uitzien. Ik was blij dat we terug buitenstonden maar tegelijkertijd ook weer niet want op wonderbaarlijke wijze was mijn band ineens plat. Dat moest nu net mij weer overkomen zijn. Lis had naar mijn fiets gekeken, naar mij en terug en deed alsof ze diep nadacht door met haar duim en wijsvinger haar kin vast te nemen en met haar wijsvinger op haar wang te tikken. “Hmmm,” had ze gezegd “Volgens mij zullen we te voet moeten gaan.” “Je meent het,” had ik met rollende ogen geantwoord. “En dan kunnen we onderweg misschien de Joepie lezen.”

Uiteindelijk bleek het echter onmogelijk om de Joepie te lezen als je je fiets aan de hand had en ook nog wat zakken vol met kleren omdat je net bent gaan shoppen. Dus besloten we om het toch maar thuis te lezen. Eerst moest en zou Lis nog bewijzen dat je de Joepie perfect kon lezen als je je handen vol hebt met een fiets en zakken met kleding maar toen uiteindelijk haar fiets viel moest ze me gelijk geven. We verdeden de tijd dan maar met ‘Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’ te spelen en jongens die voorbijliepen te keuren. Op bepaalde momenten lagen we echt strijk omdat we, laat ons zeggen, niet echt veel mooie jongens zagen, om het zacht uit te drukken. Er kwam zelfs een jongetje van vier jaar voorbij en die gaven we een negen omdat hij een schattig gezichtje en krulletjes had. We kwamen op een gegeven moment ook een ladder tegen waar we onderdoor moesten maar Lis stopte abrupt en keek me met grote ogen aan. “Niet onder doorgaan, dat brengt ongeluk!” had ze met een onheilspellende stem gezegd. Maar omdat ze daarna onmiddellijk in de lach schoot werd het effect een beetje teniet gedaan. Ik trok me er echter niets van haar woorden aan en liep vrolijk onder de ladder door waarop Lis een hand voor haar mond sloeg en een verbaasde kreet slaakte. De man op de ladder keek ons vreemd aan en we schoten in de lach.

Lis liep uiteindelijk ook onder de ladder door want het leek haar wel spannend om zeven jaar ongeluk te hebben. Maar ze werd bijna onmiddellijk teleurgesteld want de rest van de weg verliep rustig en zonder ongelukken. Nog maar eens een bewijs dat je al dat bijgeloof niet serieus moet nemen. Toen we de Joepie helemaal hadden uitgelezen en onze buik pijn deed van het lachen na het lezen van de ‘Seks, Mind en Body’ besloten we met zen allen naar het boshutje te gaan. Myrthe en haar twee boezemvrienden waren ook terug in België, gebruind door de Spaanse zon en we hadden maar net genoeg plaats om met zen elven in het boshutje te geraken. Omdat het al 's avonds was vond Matt het een goed idee om een pizza te bestellen. Ik had gedacht dat de pizzajongen aan de telefoon Matt niet serieus zou nemen als hij hem vertelde dat ze de pizza's naar het boshutje moesten brengen. Maar ik had verkeerd gedacht want even later werd op de deur gebonsd en werden er elf dampende pizza's binnengebracht. We hebben een spelletje cluedo gespeeld dat ik, Lis en Matt gewonnen hadden, (leve mij!), en daarna ook nog eventjes jungle speed maar dat hebben we uiteindelijk ook opgegeven toen de totem tegen Elias’ gezicht aan knalde en een bloederige, maar gelukkig niet ernstige, wond veroorzaakte. Ik denk dat ik maar eens in de winkels achter zo plastieken totem moet gaan zoeken, die houten zijn echt levensgevaarlijk! Volgend week is Xan jarig, 26 juli om precies te zijn maar ik weet nog niet goed wat ik hem als cadeau kan geven. Sowieso een tekening maar ook nog iets speciaals, achja, dat zijn zorgen voor later. Schrijf je later!