• Eyes 035

*2 maanden later, Barcelona.*

‘’De spanning is om te snijden hier in Camp Nou. Het is rust en nog steeds 0-0. Gaat er nog een beslissing komen in de tweede helft van deze spannende El Classico?’’
Met een half oor luister ik naar de woorden van de Spaanse commentator.
Het spel van de spelers lijdt onder de druk die ze op zich voelen. De ballen komen niet aan, de passes zijn te zacht, er wordt geen ruimte gecreëerd en als het wel gebeurd worden ze niet gezien. Alles waar de Catalanen normaal zo goed in zijn, lukt vandaag niet.
‘’Eh, Leen, kun je misschien mijn enkel even intapen, ik heb wat last.’’ Ik schrik op uit mijn gedachten en zie Lionel met een gespannen gezicht in de deuropening staan. ‘’Natuurlijk, ga zitten.’’
‘’Waar heb je precies last?’’ vraag ik als ik een beetje aan zijn enkel begin te voelen. ‘’Eh, ja daar.’’ ‘’Hier?’’ ik druk even licht op de plek waar mijn vingers rusten. ‘’Ja, daar’’ Snel zoek ik de tape op, en tape zijn voet strak in.
‘’Wat is dit nou, Leo?’’ Schouderophalend kijkt hij me aan ‘’ik weet het ook niet Leen, alles lijkt vandaag gewoon te mislukken.’’ Met zijn ogen gesloten laat hij zijn hoofd tegen de muur rusten, ‘’alles mislukt gewoon, alles.’’ ‘’Jullie staan allemaal met een chagrijnig gezicht van hier tot Tokyo op het veld. Dat is voor de toeschouwers toch ook niet leuk? Ik heb niet zo veel verstand van voetbal, maar ik denk dat het al helpt om met plezier te spelen, gewoon zoals op de training.’’ Hij opent zijn ogen en kijkt me met een gespannen uitdrukking aan. ‘’Kom op, Lionel, haal die gespannen uitdrukking van je gezicht, en ga doen waar je goed in bent, la pulga.’’ Lachend kijkt hij me aan, waarschijnlijk om mijn belachelijke uitspraak van zijn bijnaam. ‘’Ik moet weer gaan, ik zie je straks na de wedstrijd oké?’’ Lachend geef ik hem een bevestigend knikje. ‘’En nu opschieten, Messias!’’
Ik ruim snel de tape op, en leg alle tijdschriften netjes op een stapeltje als Janice binnen komt gelopen.
‘’Kom je mee, dan gaan we op de tribune zitten.’’ Met een vriendelijk knikje beantwoord ik haar. Druk kletsend lopen we door de gangen van het stadion richting te tribune, waar ook alle spelersvrouwen zitten.
Net als ik op mijn stoel wil gaan zitten, ontstaat er een luid gejuich en springt het hele stadion op van zijn stoel, omdat de spelers met een gespannen gezicht het veld op wandelen. Behalve Lionel, die steekt zijn duim nog even lachend op richting ons vak.

Als de scheidsrechter op zijn fluitje blaast, passt Messi de bal naar Xavi, die hem vervolgens weer terug passt, om Messi de gelegenheid gegeven om een loopactie te maken. Ibrahim, die in de rust is ingebracht door trainer Vilanova, is ondertussen meegerend en schreeuwt om de bal te krijgen van Messi. Ik zie Messi’s blik over het veld glijden, zoekend naar de beste mogelijkheid.
‘’Naar Ibi, Leo!’’ gilt Janice enthousiast wat me doet lachen. ‘’Leoooo, naar Ibi!’’ gilt ze opnieuw. ‘’Hij hoort je echt niet hoor.’’ Grinnik ik. ‘’Het gaat om het idee’’ antwoordt ze als ze haar tong naar me uitsteekt. Lionel heeft de bal inmiddels via een steekballetje doorgegeven aan Andrès. Met een snelle beweging omspeelt hij zijn tegenstander en schiet de bal rakelings over. Een zucht van teleurstelling schiet door het stadion.
Ik ga op het puntje van mijn stoel zitten als Lionel met de bal richting het doel dribbelt. Weer maakt Ibrahim een loopactie. Ditmaal ziet hij Ibrahim wel, en geeft een perfecte pass zijn kant op.
Ibrahim wil de bal meenemen, en wegdraaien van de verdediger, maar zijn been blijf staan. Een hartverscheurende kreun van pijn bereikt mijn oren.