10.4

POV Samira.
Terwijl Samir en Amber zich aan het klaarmaken voor een middagje strand lag ik languit op de bank, Ibrahim was trainen en ik gunde Samir en Amber ook wat uurtjes samen, wat voor mij eigenlijk betekende dat ik me moest dood vervelen, me Spaans was nog niet super en ik kon dus ook niet even zeggen dat ik hier vrienden had en dus moest ik me vermaken meestal met Amber en Samir als Ibrahim er niet was, en dat voelde eigenlijk als het vijfde wiel zijn, vervelend en lastig. Ik draaide me nog is om en pakte een boek dat op de tafel lag. Het boek wat ik de afgelopen maanden al vaker had gelezen."Stop nou."Zei Amber met een jammerende stem."Ik doe niks"Zei Samir lachend. Ik draaide me om en de twee kwamen net van boven."Alles bij jullie?"Vroeg ik zo normaal mogelijk, stiekem wou ik wel mee met ze maar ik moest hun tijd samen gunnen. "Jep, weet je zeker dat je niet mee wil, het is oke als je meegaat, dat weet je"Zei Samir."Nee echt ik weet het zeker, ik blijf een heerlijk dagje thuis."zei ik "Heel zeker?"Vroeg hij nog één keer."Heel zeker en nu rennen voordat ik jullie eruit schop"zei ik lachend. "Dan gaan we"Zei Samir terwijl die Amber meetrok die nog net doei kon zeggen. Terwijl ik op stond om het huis maar op te ruimen bedacht ik me eigenlijk dat dit niet het leven was dat ik me had voorgesteld,ik zag de hele dag door maar vier mensen en daar moest ik het eigenlijk mee doen, een soort eenzaam leven aangezien ik me niet altijd kon vast plakken aan Samir en Amber als Ibrahim ging trainen of een wedstrijd had. Ik zuchtte diep terwijl ik de borden in de vaatwasser deed. Ik keek om me heen en eigenlijk was het hele huis al opgeruimd aangezien Amber en ik dit meestal elke dag doen en dus had ik eigenlijk helemaal niks te doen. Ik leunde tegen de muur en keek naar buiten, een prachtig uitzicht op de tuin, het was een prachtig huis maar ik miste Nederland, ik miste mijn vrienden en me familie. Ik besloot dus om Michael te smste, we gingen vaak samen uit en ik miste hem. Hij was mijn beste vriend en nee we hebben nooit een relatie gehad, maar ik denk als ik Ibrahim niet was tegen gekomen dat Michael een grote kans maakte. Ik pakte mijn mobiel en smste hem. Wat doe je? xx ik klikte op versturen en hoopte maar dat die zou reageren maar al snel kreeg ik een bericht terug. Vervelen, ik dacht net nog aan je haha en jij? xx Ik kreeg een glimlach op me gezicht, het voelde vertrouwd om iemand te smsen waar ik veel om geef, en tja zo erg is het niet om aandacht te geven aan iemand die je al bijna drie maanden niet heb gezien. Het zelfde, Ibrahim is aan het trainen Samir en Amber zijn naar het strand en ik wou ze niet tot last zijn, dus zit ik thuis. Moet jij niet de meiden op de straten toe fluiten. smste ik lachend terug. Vroeger deed hij dat ook altijd, hij voelt zich heerlijk tussen meiden en daar kon ik om lachen. Al snel trilde me telefoon weer. Dat doe ik alleen nog maar naar jou hoor maar jij bent te ver weg:$ xx Even dacht ik na dit voelde als vreemdgaan, ook al was hij mijn beste vriend, zou Ibrahim dit wel goedkeuren. Ik legde me telefoon weg en probeerde er geen aandacht meer aan te geven. Ik voelde me geweldig dat hij zo deed maar ik was verloofd met Ibrahim,ook al zag ik hem nu veel minder, Ik moet trouw aan hem blijven en dat is niet moeilijk want ik hou ontzettend veel van hem. Terwijl ik naar zolder liep om naar oude foto's te kijken zag ik mijn koffers staan, de koffers die ik al mijn hele leven gebruikte. Was het misschien dan toch tijd om ze te pakken en een tijd naar Nederland te gaan, om terug onder de mensen te komen en om vooral bij mijn familie te zijn, want Ibrahim had zijn familie hier wel, maar ik had hier niemand. Ik was alleen in een vreemd land, naja vreemd, ik kwam hier vaak voor vakantie maar daar is alles mee gezegd. Terwijl ik diep zuchtte ritste ik mijn koffer open. Dit was een gevoel wat nog vrij goed voelde, zal ik hem weer dicht ritsen gevuld met kleding. Ik dacht bij me zelf na toen ik schrok van twee handen op me schouders. "Wat doe je?"Vroeg Ibrahim. Ik slikte even."Niks, ik keek of me koffer leeg was, ik miste namelijk wat kleding."Zei ik als smoes, hij mocht niks weten van me smsjes naar Michael en al helemaal niet dat ik eigenlijk terug naar Nederland wou. Terwijl ik overeind kwam wist ik niet waar ik heen moest kijken, ik loog tegen de liefde van me leven, hoe kon ik dit ooit nog goed maken? Terwijl hij me een kus in me nek gaf probeerde ik rustig te blijven. Ik sloeg me armen om hem heen en zuchtte diep."Is er iets gebeurd?"Vroeg hij. "Nee, ik ben gewoon een beetje moe, ik ga even liggen."Zei ik terwijl ik naar beneden liep om me telefoon nog te halen. Volgens mij liet ik Ibrahim verward achter, maar ik kon hem nu niet recht aankijken. Ik voel me nu al schuldig om een klein leugentje en de gedachte dat ik hem hier alleen laat. Ik liep terug naar boven en kroop onder de lakens maar niet om te slapen, dat lukte me nu voor geen meter, nee dit was een moment om te piekeren en een moment om te beslissen wat ik wou gaan doen.