27~Charlien

Mijn kleine Styles liep in cirkeltjes om me heen terwijl ik hem naar mijn buurvrouw bracht. Ik kon hem moeilijk alleen in mijn appartement achterlaten en mevrouw Verschuren klaagde altijd dat ze zo alleen was, mij leek het de beste oplossing. Ik klopte zachtjes op de deur. In de gang klonk gemompel en niet veel later stond mijn geliefde buurvrouw aan de deur. Met verliefde oogjes keek ze naar de puppy, voor ze zich naar mij keerde.
“Hoe noemt hij?” vroeg ze. Even dacht ik na. Ik kon moeilijk zeggen dat ik hem voorlopig kleine Styles had genoemd. Het zou nogal gênant overkomen..
“Hij heeft nog geen naam” besloot ik maar. Ze keek me verward aan, maar liet het er toch bij zitten en liet ons binnenkomen. Het was 7 u 30 en ik had dus nog een half uur de tijd om te vertellen wat ik van hem wist.
Om 8 u liep ik met de nodige bedankjes van Mevrouw Verschuren weg en wandelde ik naar school. Mijn oortjes zaten diep in mijn oren terwijl ik naar enkele liedjes van One direction luisterde. Al snel kwam de schoolpoort in zicht. Ik wist dat mijn vriendinnen er nog niet zouden zijn, maar ze zouden snel genoeg komen en voor nu kon ik mezelf verliezen in mijn muziek.
Mijn meiden kwamen nog maar net op tijd, wat ik van ze gewoon was. We hadden nog net de tijd om elkaar te begroeten toen de bel al ging. Ik zuchtte, de lessen waren er niet leuker op geworden. Op de gangen gaapten ze me aan en zelfs in de les werd ik bestookt met starende blikken.
Ik zocht me een plekje ergens achter in de klas aan het raam en probeerde niet op te vallen. Dat ging echter niet zo goed, want niet lang daarna kwam er een jongen naast me zitten. Mijn ogen gleden, ongewild, over zijn lichaam en ik kon niet anders dan toegeven hoe knap hij was. Hij had bruin halflang haar en donkere ogen. Hij straalde iets uit, maar ik kon niet zeggen wat.
“Hey, Charlien nee?” vroeg hij. Ik knikte.
“Ja, en wie ben jij?” Ik hoefde niet te vragen hoe hij me kende. De laatste tijd bleek iedereen dat te doen.
“Ik ben Kevin.” Grijnsde hij. Zijn ogen trokken de mijne naar zich toe en ik kon niet anders doen dan staren.
“Leuk kennismaken.” Zei ik en ik trok mijn blik van zich af om terug naar het raam te staren. Verder blijven praten zou te gevaarlijk worden. Misschien was dat iets te overdreven, maar toch..



Jeeej , mijn pc is weer helemaal in orde. Bybye oude computer!! Hopelijk vinden jullie dit een leuk hsje XxJulie