14/07/2012 - part 2

Onze begeleider loodste ons moeiteloos door de ruigste stukjes water en we donderden af en toe zelfs van een waterval naar beneden. Het was echt geweldig! Op een bepaald moment liep onze boot echter vast op wat rotsen en Joeps vader besloot uit de boot te stappen om hem er terug in te duwen. Maar we zaten net voor een stukje snelstromend water vast dus toen de boot loskwam dreven we meteen weg zonder dat Joeps vader opnieuw aan boord kon klauteren. Dus is hij uiteindelijk maar in het water gesprongen en is hij naar ons toe gezwommen. Dat zou mijn ma nooit gedurfd hebben. Ze zou geschreeuwd hebben dat we terug moesten komen ook al is het een beetje onmogelijk om tegen snelstromend water in te roeien. Dus ik hoopte voor haar dat ze niet opnieuw kwam te stranden op een rots. Dat zou ze nooit overleven. Uiteindelijk kwamen we veilig aan, aan het eindpunt en kregen daar nog lekkere croissants aangeboden. Toen we weer een beetje uitgerust waren en al de croissants op waren reed een jeep ons terug naar het startpunt waar onze auto’s waren achtergebleven. Terug op de camping besloten we een rustig spelletje monopoly te spelen maar dat begon algauw te vervelen en nadat Oscar het hele spel om zeep had geholpen besloten we op zoek te gaan naar François. Of Mireille besloot dat. We vonden hem uiteindelijk aan het zwembad en Mireille begon onmiddellijk in het Frans tegen hem te ratelen. Als je het mij vraagt heeft ze het goed te pakken met die François.

Oscar kon het gesprek volgen maar ik en Joep verstonden er zo goed als niets van dus besloten we in het zwembad te springen. Toen we ook nog meegedaan hadden aan de aquagym was het weer eens tijd om onze maag te vullen. Rond 21u was er ook nog een quiz waarbij we met zen vieren ergens op de zevende plaats strandden. Iets waar we eigenlijk nog wel best trots op waren aangezien er ongeveer dertig teams waren en onze algemene kennis niet zo ver reikte. De winnaars waren een groepje Fransen die duidelijk al meer quizzen hadden gewonnen. Dit is nu al de zevende dag op de camping en ik begin Xan serieus te missen. Zeker omdat ik hem niet kan bereiken. En dat is mijn eigen lompe fout. Ik ben namelijk de oplader van mijn gsm vergeten. En ik ken zijn nummer niet vanbuiten anders had ik wel een bericht gestuurd met de gsm van Mireille ofzo maar dat gaat nu dus niet. Ik denk dat ik morgen eens aan François ga vragen of er hier ergens computers met internet te vinden zijn zodat ik een berichtje kan sturen facebook om Xan te vertellen dat ik nog onder de levenden ben. Dat ik daar eigenlijk nog niet ben opgekomen! Ik hoop maar dat Xan niet te ongerust is. Maar dat zal wel niet. Hij kent me nu wel al lang genoeg om te beseffen dat ik eerder mijn gsm ben verloren dan dat ik ben verongelukt. Ik ga denk ik een beetje zielig doen en in een hoekje zitten wenen omdat ik Xan niet kan bereiken. Tot morgen!

Han.