14/07/2012 - part 1

Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Vandaag zijn we er met zen allen op uit getrokken om te gaan raften op een of andere wilde rivier wat verderop. Z’n allen = ik, Mireille, Oscar, Joep en onze ouders. Nu je moet weten dat mam niet echt van wilde rivieren houd en al helemaal niet meer toen ze op een keer was omgekanteld met een kajak en zeker een halfuur op een rots heeft moeten staan terwijl ijskoud, snelstromend water over haar voeten stroomde en ze erg veel moeite moest doen om haar evenwicht te houden en dat terwijl ze even goed op haar gat zou kunnen gaan zitten. Maar goed, ze moest en zou perse meegaan omdat ze anders helemaal alleen zou achterblijven op de camping en dat leek haar niet zo’n leuk vooruitzicht. Wist je trouwens al dat ik ooit met een kajaktocht van school een kikker heb gevangen? Ik wou hem eerst nog bewaren als cadeautje voor Mister Frog maar heb dat idee uiteindelijk laten varen, want die kikker zou sowieso super ongelukkig zijn bij Mister Frog, laat staan dat hij er een dag mee zou overleven. Volgens mij zou Mister Frog eerder kikkerbilletjes op het avondmenu hebben staan dan dat hij de kikker een goede thuis zou geven. Dus heb ik de kikker uiteindelijk maar terug vrij gelaten. Waar Lis, die natuurlijk bij mij in de kajak zat, heel erg blij om was. Ze heeft het niet zo op slijmerige beestjes. En zeker niet als ze luid protesterend beginnen te kwaken en dreigen in je vingers te bijten. Althans, dat was haar mening. Ik vond het een heel lief beestje. En dat had me er trouwens ook van overtuigd dat als ik ooit nog zou worden uitgenodigd voor Zweinstein ik een pad zou kiezen als huisdier. Maar ik ben aan het afdwalen.

Ik was je aan het vertellen over het raften. Wel toen iedereen een reddingsvest aanhad en een helm op zijn hoofd had vastgeklikt kregen we eerst een hele uitleg over hoe we zouden moeten roeien en blablabla. Ik kon er mijn aandacht maar moeilijk bijhouden want op dat moment vloog er een kleurrijke libel voorbij en mijn ogen volgden hem of haar automatisch vastberaden om hem of haar niet uit het oog te verliezen maar een stomp van Mireille bracht me uit mijn concentratie. Stomme Mireille, maar ja, zonder haar stomp had ik waarschijnlijk nooit in de gaten gekregen dat er mij een peddel werd voorgehouden. We werden in twee groepen van vijf gedeeld, Joeps vader besloot dat hij wel bij de jeugd in de boot mocht en zogezegd zo gedaan. Wel een vrolijke man, die vader van Joep. Maar volgens mij zijn alle hollanders zo vrolijk. Ik heb er toch nog geen depressieve weten rondlopen. Je moet er maar eens op letten als je ze eens op tv ziet ofzo. Altijd een grote glimlach op hun gezicht. Niet dat ik hun dat kwalijk neem. Leef vrolijk en doe eens zot is mijn motto. En het moet gezegd worden, Joeps vader bracht echt een goede sfeer aan boord.