Try To Catch My Lovebug. 67

*NickPov
Je komt beneden en ziet Frankie gierend door de kamer rennen. June rent achter hem aan. Je lacht. Ze zijn weer eens aan het stoeien.
Gisteravond heeft ze hem zelfs nog voorgelezen. Natuurlijk moest ja haar daarmee plagen en vroeg of ze jou ook nog wilde voorlezen.
Je loopt door naar de anderen in de keuken.
‘Is alles klaar?’vraagt je vader.
‘Ja, alle koffers staan beneden.’
‘Ok, dan wordt het tijd. Ze moeten hun aansluiting natuurlijk niet missen.’
Je knikt. Wat haat je dit.
‘Kom je June?’vraagt Mira.
‘Ja, ik kom. Sorry Frankie, het is tijd om te gaan,’hoor je haar zeggen. Samen komen ze de keuken in. Als een familie staan jullie bij elkaar.
‘Nou meiden. Het was een geweldige week. Wij hebben er in ieder geval van genoten. Ik hoop jullie ook,’spreekt je vader. De meiden knikken gretig. ‘Hou jullie taai thuis. En kom snel nog eens langs.’ Hij geeft eerst Mira en dan June een knuffel.
Je moeder loopt ook op hun af. Ze knuffelt Mira. ‘Succes weer op school.’
‘Zal ik doen. U ook succes.’
Ze geeft June een knuffel. ‘Weet dat je altijd welkom bent. Je mag altijd aanbellen. En vergeet niet wat ik tegen je gezegd hebt,’vervolgt ze zachtjes.
June knikt en snift. ‘Ja, is goed. Tot gauw.’
Frankie staat er met een zielig gezichtje naast. June zakt op haar hurken zodat ze op ooghoogte met hem is. Je kijkt van een afstandje naar hen twee.
‘Blijf je lang weg?’vraagt hij met een klein stemmetje.
June knikt en kijkt schuldbewust. ‘Ja, waarschijnlijk wel. Sorry. Maar ik beloof dat ik snel terug kom. Voor jou, ok?!’
Frankie knikt. Zijn onderlip trilt. June geeft hem een dikke knuffel. Hij fluistert haar nog wat in haar oor wat haar aan het lachen maakt.
Je wendt je gezicht af als je haar zo ziet lachen. Je wilt haar niet laten gaan. niet terug naar San Diego. Niet terug naar Luke. Ze moet hier blijven, bij jou. Je zucht en kijkt op de klok.
‘Kom, we moeten echt gaan,’zeg je dan.

Jullie komen aan bij het station. Kevin vindt een plaatsje om de auto te parkeren. De gordels klikken en de deuren gaan open.
Je hebt June met haar bagage en jullie lopen mee naar het juiste perron. De trein is er nog niet. Jullie kletsen nog wat koortsachtig met elkaar. De tijd dodend totdat de trien het station binnen komt denderen.
Jij draait je een kwartslag naar June. Je kijkt haar aan. Ze glimlacht wat zenuwachtig.
‘June, wees alsjeblieft voorzichtig ok? Beloof je me dat je geen domme dingen doet in Spanje?’
Ze kijkt je met hondentrouwe ogen aan en knikt. ‘Ja.’
‘Ok, dan heel veel plezier. Geniet maar lekker.’ Ze geeft je een knuffel.
Je zucht wat verloren als je haar stevig in je armen houdt. Als het kon.. Dan had je haar nu nooit meer losgelaten. Je wilt alles doen om haar te stoppen om met Luke weg te gaan. Maar je weet dat dat niet juist is om te doen. Zij beschouwt jullie als vrienden. Niet als meer.
Ze laat je los. ‘Jij ook succes. Als ik in Spanje ben zal ik je nog smsen en bellen en alles. We blijven zoals altijd gewoon contact houden enzo. En dan zoeken we elkaar snel weer op, hé?!’
Je knikt. ‘Goed. Jij heel veel succes met je volle planning en alles. Onthoudt dat ik altijd trots op je ben. Wat je ook doet,’glimlacht ze lief.
‘Ja, is goed.’ Je kijkt toe hoe ze de anderen gedag knuffelt.
Je geeft Mira een knuffel en vraagt haar om op June te passen. ‘Het zal zich allemaal vanzelf zo ontvouwen als het hoort te zijn,’fluistert ze je in.
Je glimlach wat terughoudend. ‘Vast.’
‘Geloof me. Nou, succes jongens. Tot heel snel!’zegt ze.
De twee vrolijke meiden pakken hun spullen en tillen ze de trein in.
Je gaat tussen Joe en Kevin in staan. Jullie kijken toe hoe ze zich door de trein heen dringen. Op zoek naar een goede plaats.
Als ze zitten zwaaien ze naar jullie. De conducteur fluit en de deuren sluiten. June wuift nog wat kushandjes.
Je kijkt haar met een weemoedige lach na als de trein het station uitrolt.
‘Sukkel. Dit was je kans om haar te overtuigen om te blijven,’zeg je in jezelf. Hoofdschuddend volg je je broers naar de parkeerplaats.