Try To Catch My Lovebug. 65

Mira en jij zitten op de bank, in de producekamer. De drie broers zitten achter hun microfoons. Bruce telt af en de jongens beginnen te spelen.
‘And the black keys, never looked so beautiful
And a perfect rainbow, never seemed so dull
And the light's out, never had this bright a glow
And the black keys are showing me a world I never knew, no
World I never knew,'zingt Nick zo goed mogelijk. Zijn handen glijden over de gitaar alsof ze geautomatiseerd zijn.
Als ze spelen zijn je gedachten uitgeschakeld. Vol trots volg je elke noot tot in het uiterste. Nicks liefde voor muziek raakt je tot op alles. Hoeveel jij van muziek houdt zal niets zijn vergeleken bij hem. Je begrijpt dat het onmogelijk lijkt om nog meer van iemand te houden dan van muziek.
‘Goed, eh, Joe denk om de itchy’s,’zegt Greg.
Je hebt inmiddels geleerd dat dat het geluid van de gitaar is als Joe zijn vingers te erg over de snaren laat glijden als hij een ander akkoord pakt. Greg heeft je uitgelegd dat het bij iedereen anders heet, maar dat het heel irritant kan zijn in een liedje.
Je ziet Nicks gezicht vertrekken bij Gregs woorden. Zijn zucht echoot door de boxen.
Greg maakt nog een paar opmerkingen en de jongens beginnen weer vanaf het tweede couplet.
De tekst is prachtig. Zo bijzonder. ‘Dat hij toch zoiets kan schrijven,’zeg je zachtjes tegen Mira.
‘Ja. Knap hé?!’ Ze zucht verliefd. ‘Ik kan zo van ze genieten als ik ze zo zie. Dan ben ik echt trots op ze.’
Je glimlacht breed. ‘Ik ook.’ Paul knipoogt naar jullie.
De jongens spelen het liedje weer prachtig. Bijna nog mooier als eerst.
‘Ja,’zegt Greg onverbiddelijk, ‘Kevin, niet te hoog en hard op het eind. Ik wil even de tickles proberen..-’
‘Wat? Is het nu nog niet goed genoeg? Moet r nog meer aan gebeuren? Ik had het eenvoudig in mijn hoofd, waarom kan dat niet gewoon zo blijven?’ Nick staat naast zijn kruk en scheld. ‘Waarom kan niets blijven zoals het is?’
Kwaad zet hij zijn gitaar neer en loopt weg. De deur met ene knal achter zich dicht slaand.
Iedereen is even stil. ‘Wat was dat?’vraagt Greg.
‘Ik heb geen flauw idee,’zegt Nicks vader. Hij wil opstaan om zijn zoon te zoeken, maar jij bent hem voor.
‘Ik ga wel.’ Voor je bij de deur bent kijk je Greg aan. ‘Hij heeft gelijk. Het was goed zoals het was.’
Je loopt de deur uit, op zoek naar Nick. Je verlaat de loods en gaat opzoek naar en fontein of iets anders.
Uiteindelijk kom je langs een steegje waar Nick staat. Hij trapt verwoed tegen de vuilniszakken en grote container die er staan. Het metaal geeft niet mee.
‘Nick,’zeg je. Opgelucht dat je hem hebt gevonden.
Hij kijkt niet op. ‘Wat? Kom jij een goed woordje voor hen doen?’ Hij trapt verwoed een vuilniszak kapot.
‘Nee! Helemaal niet.’ Je bent verbaasd van zijn reactie. Je loopt op hem af. ‘Wat is er toch met je? Je doet zo vreemd. Is alles ok?’
Nick blijft even stil staan en zwijgt. Hij gromt en schopt kwaad tegen de container. ‘Ja.’ Zijn schreeuw is hard en schel. Het geluid weerklinkt tussen de muren.
‘Nick,’zeg je. Je stapt weer wat dichter bij en probeert rustig te praten.
‘Ik weet het niet. Het gaat gewoon niet zo lekker vandaag. Alles zit me in de weg ofzo. Ik krijg mijn gedachten en gevoelens niet op een rijtje en..’ Hij schudt verwoed zijn hoofd. ‘Ik weet het niet.’
Je zwijgt. ‘Komt het door mij?’
‘Ja,’antwoordt Nick. ‘Nee,’corrigeert hij zich snel.
‘Nee, niet door jou. Eh,’stamelt hij. ‘Het is gewoon dat het vandaag mijn dag niet is ofzo. Het begon vanochtend met mijn suikerspiegel die weer eens te laag was. En dan steeds die hectiek van alle dag. En dan zit Greg steeds nog te zeuren.’
‘Hoe had jij het in je hoofd met het liedje?’ Je staat nu naast hem.
‘Simpel. Alleen een piano, wat violen, niet veel meer. Eigenlijk alleen ik die het zingt. Dan doen we wel eens vaker, het is nooit een probleem. Maar Greg wil teveel veranderen en modern doen en toevoegingen.’ Nick zucht. ‘Er verandert al teveel.’
Je knikt. ‘Het is echt een prachtig liedje. Een super bijzondere tekst. Ik weet niet hoe je er altijd op komt. En hoe je het zingt, geweldig. Als ik je zie en hoor kan ik voelen wat jij bedoelt met dit liedje.’ Nick kijkt je aan. ‘Ik voel me zo trots als ik je zo zie spelen. Dat je zo geniet van je muziek. Dat je er zo van houdt. Net op die piano kreeg ik ook zo’n gevoel en dat is vast niets vergeleken bij jou, maar ik begrijp dat je haast niet kunt geloven dat je eens meer van iemand zal houden dan van muziek.’ Je zwijgt even. ‘Wat ik bedoel is, als je het maar voor jezelf doet. Omdat je er zelf van houdt. En dat je maar weet dat ik altijd zo trots op je ben als ik je zo zie.’
Jullie kijken elkaar en er verschijnt een glimlach rond Nicks mond. Je zet nog een stap naar hem toe en knuffelt hem. ‘Je doet het maar zoals jij in je gedachten had. Het is goed zoals jij het doet.’
Nick snift even. ‘Dank je. Dank je.’ Hij drukt een klein kusje op je wang. Het kriebelt en maakt je aan het lachen.
‘Weet je wat het is..? Ik verbloem mijn gevoelens met mooie woorden. Ik zing over dat meisje die niet van de zon houdt, maar in alles zit ik. In alles zitten mijn gevoelens. Het is gewoon dat ik bang ben,’zegt hij zachtjes. Je kijkt hem lief aan. ‘Ik ben soms best wel bang voor de dood. Je weet dat dood zo dichtbij is. Altijd in de buurt en soms ben ik bang dat het zo zover is. Voordat je alles recht hebt kunnen zetten. Voordat je genoeg tijd hebt gehad. Maar die gedachten moet je gewoon buitensluiten. Wegdrukken en niet aan denken. Gewoon genieten. En soms heb je de verleiding om er niet meer in te geloven en alles te laten voor wat het is, maar je moet gewoon durven dromen. Alles komt van zelf. Je moet het soms zwart wit zien, dat de dood vanzelf komt. Als het tijd is. Maar nu moet je genieten.’
Je knikt. ‘Wauw, ja. Maar dat is ook niet even een slaapverhaaltje die je dan op papier moet zetten. Dat is ook moeilijk om te verwoorden. Met black keys heb je dat perfect gedaan, vind ik.’
‘Dank je.’
‘Iedereen doet het op zijn eigen manier. Ik verbloem het ook wel in andere woorden. Jij zingt dan over een haar, maar dat geeft niet. De boodschap is hetzelfde.’
‘Ja, dat klopt. Maar als Greg het nou gewoon zo liet als ik wil.’
‘Hm, kom. Als we nu terug gaan dan zeg je hem hoe jij het wil en dan zing je het nog een keer, alleen. Met je broers als achtergrond. Precies zoals jij wilt. En dan zit ik achter het raam en moedig je aan, ok?!’
Nick knikt. Je legt je arm op de zijne. Je geeft hem nog een knuffel en verzekerd dat het goed komt.
‘Dank je voor deze peptalk. Het ligt echt niet aan jou. Jij bent juist alles wat ik nodig heb,’zegt Nick met een bedrukt gezicht.
Je glimlacht lief. ‘Dank je. Ik ben blij dat ik er nu voor je kan zijn.’
Samen lopen jullie terug. Klaar om ze te zeggen hoe het moet.