The expressionless.
LEES DIT VERHAAL NIET IN DE NACHT OF AVOND ALS JE SNEL BANG BENT.
veel lees plezier!
Het is Juni 1972, een vrouw komt binnen lopen in Cedar Senai ziekenhuis, ze draagt een witte jurk, overgoten met bloed. Dit is op zich, niet vreemd, gezien veel mensen een ongeluk, dichtbij krijgen en naar dit ziekenhuis komen. Maar er waren twee dingen die sommigen lieten vluchten uit angst en andere bijna traumatiseerde.
Als eerste, leek ze was niet echt een mens, al had ze de simpele losse bewegingen van een mens, haar gezicht was foutloos, zoals dat van een mannequin, zonder make-up of wenkbrauwen.
Van het moment dat ze binnen kwam, tot het moment dat ze naar een kamer werd gebracht, was ze emotieloos en kalm. De doktoren besloten om te wachten, omdat niemand naar haar kon kijken voor meer dan een paar seconden. Ze lieten haar in de kamer liggen, onder medicatie om haar in leven te houden. Ze reageerde nergens op, niemand kreeg iets uit haar.
De nachtploeg, de doktoren en verpleegkundigen, probeerde haar te drogeren, zodat ze haar konden onderzoeken. Ze vocht tegen met alle kracht, een ongelooflijk sterke kracht. Twee verplegers probeerde haar tegen het bed te drukken terwijl de doctoren haar nog steeds probeerde te drogeren. Ze steigde op van het bed, sloeg de verplegers van zich af, nog steeds zonder emotie. de vrouwelijke dokter gooide zich naar de grond en begon te bidden tewijl ze de gebeurtenis bekeek.
Ze keek naar de mannelijke dokter, links van haar, en haar emotionele gezicht veranderde, ze glimlachte.
Toen ze dit deed, was te zien dat ze geen menselijk gebid had, in plaats daar van, had ze een soort spikes, die over elkaar heen gegroeit waren. Ze stonden zo dat ze haar mond nog kon sluiten, zonder dat het haar gezicht beschaadigde.
De mannelijke dokter keek haar verbaast en angstig aan. Het duurde even voordat hij sprak met de woorden: ''Wat... Wat ben je?'' vroeg hij. Nu buigde ze haar nek om hem te observeren, met dezelfde glimlach.
De beveiliging was inmiddels opgeroepen en was onderweg naar de kamer. Ze boog naar hem toe, gevaarlijk dichtbij, terwijl het leek of hij stierf.
''ik ben god.'' zei ze, en op dat moment kwam de beveiliging binnen. Ze liep langs de bewaking en glimlachte naar ze een voor een terwijl de mannelijke dokter dood neer viel door een hartaanval.
De vrouwelijke dokter, die nog aanwezig was, en alles had gezien, gaf haar de naam ''the expressionless''.
Ze is nooit meer gezien.
Er zijn nog geen reacties.