065*

De greep rond Tom's pols werd strakker en strakker, terwijl het meisje achter het raam nog steeds mijn blik gevangen hield. Ookal waren we een heel stuk van de boerderij verwijderd, haar ogen waren duidelijk zichtbaar, als stonden ze in vuur. 'Cris...?' Tom vermeed elke mogelijkheid om naar het zelfde punt als ik te kijken, en greep in plaats daarvan mijn arm vast. Waarschijnlijk omdat ik nu echt zijn pols fijnkneep. Even plotseling als het meisje er was, was ze ook weer verdwenen, en eindelijk kon ik mijn blik af wenden. Even keek ik Tom zwijgend aan. 'We moeten gaan,' zei ik toen ademloos, en liep hun voor richting de voet van de heuvel. Ik merkte wel dat 4 paar ogen in mijn rug brandden, maar negeerde het. Uiteindelijk volgden ze, iets bij rennend, maar dit keer durfde niemand nog achterom te kijken, dus concetreerden we ons zoveel mogelijk op de geluiden achter ons. Elk zuchtje wind voelde als een storm, en elk sprietje gras voelde als een scherpe spijker die zich in mijn voeten leken te boren. Zelfs tijdens deze stilte leek alles zo luid te zijn. Mijn hoofd kon ik nog steeds niet op orde brengen, en zonder het in de gaten te hebben, liep ik het donkere bos in, op weg naar waar mijn gevoel me bracht, met 4 jongens achter me aan. Misschien wilden ze wel protesteren tegen het idee dat ik hierheen liep, en misschien was dat maar beter ook, maar ze hielden hun mond stijf dicht en liepen vlak achter me. Oplettend, zodat ze op elk moment in grijpen, mocht er iets gebeuren. Wat zou onze volgende stop zijn?