064*

Het grote gevaarte botste eerst tegen Tom op, die tegen mij aan viel, en ik trok vervolgens Georg weer omver, die Gustav en Bill omvertrok. Naar adem happend lagen we onder een enorme brede stoel. Verschillende stukken stof leken eraf getrokken te zijn, en er zaten verschillende rode en bruinachtige vlekken op. Uit alle macht trok ik mezelf onder het zware gewicht uit, waarna ik de rest hielp. 'De deur!' Hijgde Tom, die als laatste los kwam. Boven klonk een diep gegrom. Mijn hart zat ergens boven in mijn keel en leek alle lucht tegen te houden. Op blote voeten rende ik over het ijskoude en vochtige gras, richting de auto en liet me daar bijna tegenaan vallen. Uit alle macht zag ik Gustav aan de deuren trekken. 'Sleutels...' Met grote ogen keek hij terug naar het huis. Shit, in alle angst waren we de autosleutels vergeten! Ik kon niet helder meer nadenken, en zakte door mijn benen heen, waarna grote tranen onophoudelijk over mijn wangen rolden. Wanhopig begon ik te snikken. 'Laat het ophouden... Laat het alsjeblieft ophouden...' Een hoofd leunde tegen mijn schouder aan, en even keek ik op. Bill was naast me neer gezakt en pakte mijn hand zwijgend vast. 'Kom op,' Georg trok ons overeind, 'we kunnen hier al helemaal niet blijven zitten.' Met een begripvolle blik keek hij ons aan, en ik knikte. Als een gehypnotiseerde liep ik achter hem aan, met Bill nog steeds aan mijn hand. Tom pakte mijn andere en gaf een bemoedigend kneepje. Zo liepen we verder, zachtjes, maar steeds oplettend achter ons naar de dreigende boerderij, waar nog achter enkele ramen het licht brandde en vreemde schaduwen zich leken te verplaatsen. 'Tom...?' Fluisterde ik schor, terwijl ik mijn ogen niet meer van het raam af kon houden.





Jaaa ! Wat lief dat er nog steeds lezers zijn ! <3
Willen jullie nog een stukje?