If you believe - 39

Nel POV

Wanneer we in de auto zitten, is het eigenlijk nog een goede sfeer. Ik had eerder zo'n awkward silence verwacht. Maar gelukkig is die er niet. Ken je dat gevoel? Wetende dat je elke dag een persoon gaat zien. Niet zomaar een persoon. Maar degene waarmee je veel deelde. Die je graag zag. En wetende dat hij je droevig heeft gemaakt. Dat je hem stiekem niet meer kunt zien. Dat je er alles aan zou doen om die persoon te ontwijken. Iedereen zie je graag komen, behalve die. Maar tegelijk weet je, ondanks je hem liever uit je leven wilt, dat niet gaat. Sommige dingen zijn onmogelijk. Er wordt vaak, té vaak, gezegd: "Ik kan niet zonder jou." Maar soms wil je het niet zeggen, maar is het wel zo. Zo een gevoel heb ik bij Harry. Ik kijk hem aan. Zijn hoofd begint te draaien. In mijn richting. Als reflex kijk ik snel naar buiten. Liever niet. Ik wil niet terugvallen. Niet nu ik er eindelijk over ben. Hij lacht lichtjes. Ik kijk hem verward aan. "Sorry. Je laat het gewoon niet echt subtiel merken dat je hier liever zo snel mogelijk weg bent." Ik glimlach flauwtjes. "Nu ja, sorry." Hij kijkt niet om, maar ik voel dat hij zich een beetje gekwetst voelt. Ik snap hem wel. Eerst ga ik hem gaan zoenen en dan plots wil ik niet meer bij hem lopen. Alsof ik hem niet ken. Wanneer we eindelijk er eindelijk zijn, stappen we beide rustig uit. In de gang geef ik hem nog een knuffel. Maar voor ik naar binnen stap en hij wegstapt, hou ik hem tegen. "Doe me alsjeblieft niets, maar ik denk dat het beter is dat ik je even niet zie. Of toch zo weinig mogelijk. Ik moet alles even op een rijtje kunnen zetten vrees ik. Ik wil je niet kwijt, maar ik wil me niet ongemakkelijk voelen bij je. Ik weet dat het goed komt, maar het heeft tijd nodig." Hij kijkt begrijpelijk naar mij. Wanneer ik gezegd heb wat ik wou zeggen, leunt Harry een beetje naar voor. Ik kijk hem verward aan. Hij gaat met zijn mond naar mijn oor. "Ik begrijp het. Ik zal je altijd graag blijven zien. Als vriendin of meer, het maakt niet uit. You're beautiful, never forget that." Een licht kusje komt nog op mijn wang terecht. Na dat stapt Harry meteen weg. Ik kijk hem nog even verlegen na. Er is dus nog veel werk aan de winkel. Maar het komt goed. Wanneer ik de deur opendoe, zie ik niemand. Omdat ik denk dat Zayn nog ligt te slapen, probeer ik zo stil mogelijk naar de zetel te stappen. Ik neem een tijdschrift om zo weinig mogelijk geluid te maken. Wanneer ik een artikel aan het lezen ben over the lads, springt plots de TV aan. Ik schrik me rot. Ik kijk kwaad om. En daar zit ie dan. De schuldige. Mijn vriendje. Zayn Malik. Hij ligt op de grond van het lachen. Ik kijk hem serieus aan. "Dat vind je wel leuk hé?" Hij lacht nog luider en probeert te knikken. Het lijkt er eerder op dat hij stuiptrekkingen heeft. Ik glimlach bij de gedachte. Hij kijkt blij naar mij. "Zie je, je kan er mee lachen!" Ik lach met mijn tanden bloot. "Ik was je eigenlijk aan het uitlachen." Ik kan een grinnik niet tegenhouden. Nu is zijn blik eerder zielig. "Oké dan. Fijn dat je dat doet. Maar I know you love me!" Bij dat laatste maakt hij een big smile. Echt op z'n Zayn's. Het is zo mooi bij hem. Lichtjes smelt ik en stap ik naar hem toe. "Goed dat je dat weet, want het is echt wel zo." We geven een kus, beiden al glimlachend. Life is like riding a bicycle. To keep your balance, you must keep moving.