Hoofdstuk 59

Yuna

‘Je blijft hier liggen tot je beter bent. Eerder wil ik je niet uit bed zien’ zeg ik een beetje streng. ik geloof dat ik dat ook wel moet, anders geloof ik dat ik hem nog een keer onderaan de trap bij elkaar moet rapen. Ik ga een keer met mijn hand over zijn voorhoofd.
‘Heb je het nog warm?’ vraag ik na een tijdje. Als hij zijn hoofd schud sta ik op en loop naar het raam om het dicht te doen.
‘Ik ga even naar Xena en Naur’ zeg ik als ik weer terug loop. Aiden wil omhoog komen maar gaan meteen weer liggen. Ik schud lachend mijn hoofd en loop de kamer uit.

Ik loop de trap af en zie dat mijn moeder in de keuken aan het schoonmaken is.
‘Zal ik even helpen?’ vraag ik aarzelend. Ze draait zich om en knikt een keer met een kleine glimlach. Ik pak een doek en droog de borden en bekers af.
‘Hoe gaat het met hem?’ vraagt moeder na een tijdje.
‘Het gaat wel goed, hoop ik tenminste’ het laatste zeg ik met een zucht.
‘Weet je zeker dat je dit wil?’ fluistert ze zodat verder niemand het in huis kan horen.
‘Ik hou van hem en wil graag bij hem zijn, maar ik wil geen ruzie met jullie’ beken ik.
‘Ik weet alleen niet hoe ik dit goed kan maken’ vervolg ik zuchtend.
Moeder knikt maar weet verder niks te zeggen, ik zou zelf ook niet weten wat ik zou moeten zeggen.
Als we klaar zijn loop ik door naar de stallen, de draken zijn al gevoerd en staan er goed bij. Ook Naur is verzorgd, daar moet ik Iwan voor bedanken. Ik had niet gedacht dat hij dat zou doen. Ik loop nog een rondje en na nog wat met Xena bezig te zijn geweest ga ik langzaam weer terug naar binnen.

Iwan zit aan de keuken tafel en ik ga er voorzichtig bij zitten tegenover hem. Hij kijkt een keer op maar zegt niks. Of dat een goed teken is weet ik niet maar na wat moed te hebben verzameld begin ik toch.
‘Bedankt dat je de draken hebt gedaan’ zeg ik voorzichtig om een uitbarsting te voorkomen.
‘Als je maar weet dat ik dat voor jouw en die draak doe’ mompelt hij.
Ik knik een keer en sta op. Verder heb ik hem niet echt iets te zeggen.

Net voordat ik de trap oploop komt mijn moeder voorzichtig de trap aflopen. Verbaast kijk ik haar aan en voordat ik wat wil zeggen legt ze haar vinger op haar lippen. Ik snap de hint en als ik een emmer met roodkleurig water zie weet ik eigenlijk al genoeg.
Ik loop verder naar boven en hoor dat Iwan zachtjes commentaar levert terwijl hij zo te horen de keuken uit loopt.
Ik loop mijn kamer in en zie dat Aiden ligt te slapen. Voorzichtig laat ik me op het bed zakken en zie dat de wond op zijn arm opnieuw is schoongemaakt en opnieuw is gebonden.
Ik sta op en ga aan mijn tafeltje zitten dat bij het raam staat en kijk naar buiten, langzaam wordt het donker.
Beneden hoor ik dat vader en moeder een beetje aan het ruziën zijn. Als ik naar Aiden kijk zie ik dat hij er wakker van is geworden en dat hij met rode ogen naar me kijkt.
Dat is waar! Hij heeft bloed verloren en al een paar dagen niet gedronken. Maar als mijn familie er achter komt dat Aiden mij hier in huis heeft gebeten hebben we een nog groter oorlog dan we nu al hebben.
Ik sta op en loop naar Aiden toe.
‘Hoe gaat het?’ vraag ik als ik weer naast hem op het bed ga zitten.
‘Het gaat eigenlijk nog net zo als toen je de kamer net verliet’ zegt hij met een kleine grijns.
‘Heeft mam nog wat gezegd?’ vraag ik ongeduldig.