09. Daytime: The attention drawing chicken; Nighttime: The attractive waitress

“Aangezien je Koreaans wat beperkt is, werk je als afruimeren uithangbord,” knikte de dikke, oude baas van de snackbar waar ik juist gesolliciteerd had.
Ik knikte braafjes en volgde hem de nu nog gesloten snackbar in. Het leek een beetje op die fastfoodketens van in het westen, die ik kende.
“Hier is je pak als aandachtstrekker,” duwde hij me een felgekleurd hoopje stof in de handen. “En daar zal je dan staan, klaar om gasten te ontvangen. Het is misschien wat ongebruikelijk, zeker in Zuid-Korea, maar het is net als een buitenlandse trekpleister. Iedereen die dit ziet zal direct aan de VS denken en binnen willen komen.”
Daar had hij wel gelijk in, de slimmerd. Ik schudde de kleren uit, kijkend wat het was. Ik probeerde mijn gezicht neutraal te houden toen ik zag wat het precies was. Het was een niet al te galant verkleedpak van een kuiken, gelukkig maar was er ook nog een hoofddeksel waardoor je mijn gezicht niet kon herkennen.
“Verder zal je, dan vooral ’s avonds als de mensen je toch niet meer zien, kom je naar binnen en ruim je af. Geen zorgen, ik zal altijd wel een staflid op je afsturen of je een uur geven. Met je westerse looks zal je zeker aandacht trekken en dat betekent dat ik meer geld kan verdienen,” wreef de man tevreden in zijn handen.
Ik knikte schijnbaar aandachtig. Het maakte me niet uit of hij nu gebruik van me maakte. Ik verdiende een beetje geld bij, dat was al heel wat. Als die Super Junior mensen er maar niet tussen kwamen.

Als voorspeld, keken veel mensen mij in mijn absurde pak vaak na en kwamen daarna terug om te eten, lachend om mijn ‘kuikenmoves’. En ’s avonds als ik de shift van de anderen moest overpakken en moest afruimen, wat al snel leidde tot ook bedienen – omdat mijn Koreaans steeds beter werd – en orders nemen, kreeg heel wat aandacht rond mijn ‘buitenlandse looks’.
Ik vond het afschuwelijk. Vroeger zou ik het misschien leuk gevonden hebben en mezelf gevleid voelen. Nu was er niets erger dan na gekeken worden door een man, laat staan om in de buurt te komen. Vooral mannen boven de dertig. Al de mannen, boven die leeftijd, die ik had gekend, hadden nooit goeds in de zin gehad – nooit met mij in ieder geval.
“Yah!” riep een jongen, iets ouder dan mij, om mijn aandacht en vroeg om een nieuwe hamburger.
Ik glimlachte vriendelijk, nam zijn lege schotel mee en vroeg aan de balie een nieuwe maaltijd voor de jongen.
“Hé, wil je misschien eens…” vroeg één van zijn vrienden met een vuile blik op mijn benen die onder het kort gerokte uniform van de winkel uitstaken.
Ik kom hem niet onbeleefd, koud aankeken, hem laten zien dat hij goed fout was om met mij te sollen. Het was niet getolereerd in dit land. Dat had ik al eerder gemerkt, toen er vorige keer een bediende betast werd en hem van haar afduwde. De jongen werd niet een uit de fastfoodketen gesmeten, maar in tegenstelling werd het meisje wel op staande voet ontslagen – omdat ze zich zo tegenover een klant had gedragen. Ze mochten zeggen wat ze wilden in die drama’s van hen, maar het was allemaal maar een sprookje.
Ik glimlachte vriendelijk, subtiel afwijzend en trok me terug voor hij kon antwoorden.
“Ah, man! Je ziet zo dat ze van het buitenland is! Ze is geweldig. Een Koreaanse had direct weggevlucht, in paniek. Ha, die westersen zijn ook veel meer gewoon,” hoorde ik de jongen van daarjuist nog luid tegen zijn maten onzin spuien. “Het is geen geheim daar hoe een échte man denkt.”
Ik kneep hard mijn ogen dicht, maar dat bande het geluid spijtig genoeg niet buiten. Ik zag alles weer voor me. Die hebberige ogen, dat gehijg. Ik trilde over mijn hele lijf. Af, ze moesten van me af blijven! Zelfs de blikken van hun ogen mochten me niet aanraken.
“Seven!” riep het meisje aan de balie om mijn aandacht. Ze overhandigde me een nieuwe schotel en wees naar de plek waar ik het moest brengen. “Fighting,” maakte ze het ‘sterkte gevende’-gebaar met haar vuisten.
“Fighting,” herhaalde ik met een kleine glimlach. Had ze me daarjuist gezien? Wist ze dat het moeilijk was om hier rond te lopen in die korte, verleidelijke rokjes, met de gefixeerde, verstikkende blikken van de mannen.

[NEXT TIME ON: 'I BECAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING']
“Ah, hyung!” grijnsde Jongjin breed naar zijn broer, blij dat zijn broer eindelijk nog eens tijd had om langs te komen bij hun thuis. “Ik ken dit restaurantje dichtbij. Het is heel goedkoop en ze hebben hotte bedieners!”
“Een tijdje geleden was er een meisje, ze was zo dronken dat ze buiten bewustzijn was. We waren de laatste gasten, en we probeerden haar verblijf plaats te vinden, maar we zagen alleen maar dat ze inderdaad buitenlands was. We brachten haar dan maar naar onze residentie, waar ze sliep op een extra matras,” vertelde hij – Jongwoon – aan zijn familie, die een en al oor was.
“Oh, zie ik daar blosjes,” porde Jongjin hem speels in zijn wangen. “Oh ja, echt wel. Hyung vindt haar leuk.”
“Omo, hyung! Was ze zo knap?!”
“Ah, nu weet je dat als je haar terug opnieuw ontmoet, het lot spreekt.”
“Zo direct komt ze langs, hoor,” verzekerde Jongjin ongeduldig zijn broer. “Ze doet ’s avonds altijd het opdienen en afruimen!”