Hoofdstuk 9

Onder luid gejuich reden wij als laatsten nu ook het centrum van het capitool binnen.
Ik moest toegeven het was gewoon overweldigend. Het leek wel alsof alles hier overdadig was: de mensen, de bontgekleurde kleren, de reusachtige gebouwen.
Maar daar kon ik nu jammer genoeg niet zoveel tijd aan besteden, als alles goed ging met Acer zou district 14 vandaag het meeste indruk maken. Een glimlach verscheen op mijn gezicht zodra het volkslied midden in een strofe stopte.
Overal om mij heen keken mensen elkaar verward aan, er was gewoon nooit een technisch defect bij deze soort gelegenheden. Na nog een paar tellen begon de muziek weer, alleen was het deze keer geen bombastisch volkslied. Een ophitsend ritme verspreidde zich uit de enorme luidsprekers en zodra de noten mijn oren hadden bereikt voelde ik helemaal geen stress meer. Het voelde alsof ik weer thuis was in de drukke, zonovergoten straatjes en ik wist instinctief wat ik moest doen. Naast me zag ik dat de muziek hetzelfde effect had op Rafi. Hij pakte mijn hand en samen sprongen we van de wagen af.
Showtime! We zouden ze eens laten zien waar district 14 voor stond. Nu niet meer onzeker opende ik mijn mond en deed waar ik het beste in was: zingen. De microfoontjes die Crystal in onze outfits had verstopt bleken ook te werken want ik hoorde nu ook mijn stem door de boxen komen. Samen met Rafi begong ik nu richting het grote plein de dansen terwijl we om te beurten een stukje zongen. De tekst zegde precies waar 14 voor stond en ik kon gewoon voelen dat het publiek weg van ons was. Ik wiegde mijn heupen op de maat en ik ving een glimp van ons op op een van de imposante beeldschermen.
Ik moest toegeven dat we het echt wel getroffen had met onze stylisten, in al die verblindende lichten glitterden onze outfits zo erg dat we net op sterretjes leken.
Het vreemdste was nog dat ik me geweldig voelde. Op dit moment deed ik wat ik het allerliefste deed samen met mijn beste vriend. Dit moment mocht dan maar voor even duren, maar het kon nu echt niet stuk. We naderden (te snel naar mijn zin) het immense plein in het hartje van de stad en ook aan de muziek was te horen was het tijd voor de finale.
Voor de laatste keer (deze avond dan toch) zong ik een hele lang noot, en zolang ik die aanhield draaide ik rond zodat mijn jurk nog eens extra kon schitteren. Dan stopte de muziek, en samen met Rafi het applaus in ontvangst nemend klom ik terug in de wagen.
Er stond nu zo’n brede grijns op mijn gezicht dat het pijn deed en niemand zou die weg kunnen vagen. Ik keek naar de andere tributen die leken er niet zo blij mee te zijn zeker die grote spierbal van 2 niet. Mmm de enige keer dat ik iemand zo chagrijnig heb zien kijken was toen dat kleine aapje thuis eens op het hoofd van een peacekeeper had gepoept. Door deze herinnering moest ik nog harder lachen, waardoor de jongen zo mogelijk nog vuiler keek. Ik hield het nu echt niet meer, ik kreeg gewoon een spontane lachbui.
Rafi klopte op mijn rug en deed alsof ik net een hoestbui had want President Bleeksmoel (zo noemden we hem in 14 altijd) begon aan zijn speech. Geeuw, geeuw, ik lette niet echt op en ik was opgelucht toen de paarden ons naar het trainingsgebouw reden.
Zodra we stilstonden en waren afgestapt, kwamen Crystal en Mirabilius naar ons toe om ons te feliciteren.
‘whoa, echt gewelgig gedaan!’ Crystal verpletterde me we zowat met haar omhelzing. ‘Bedankt maar zonder jullie waren we echt niets geweest. Stel dat we met zo iemand als Atalia hadden gezeten’, zei ik vrolijk. We schoten allebei in de lach en we huppelden bijna naar de liften (die van glas waren) om naar onze eigen verdieping te gaan.
Daar werd de sfeer zelfs nog beter want drie keer raden met wie we de lift moesten pakken… Jep met district 2 en hun chartmante, hum hum, stylisten. Ik stapte met mijn breedste glimlach in de glazen kooi.
Maar die glimlach verdween snel toen de jongen vlak bij me kon staan. Oké vanaf een afstandje was hij best al intmiderend maar als hij kokend van woede vlak voor je stond in glazen doos die de hoogte in schoot, was het echt doodseng.
‘Mooie entrée’, zei hij sarcastisch, terwijl hij op me neerkeek (zowel letterlijk als figuurlijk) .
’Wat ga je doen in de arena, met dood dansen?’
Ik moest nu vooral zelfzeker blijven, tijd om mijn mond eens open te trekken. ‘Als blikken konden doden, dan had ik er al gelegen. Maar dat kunnen ze niet, dus wat ga Jíj doen in de arena?’ ik bleef hem de hele tijd in de ogen staren.
Hij boog dichter naar me toe: ‘Daar zul je nog wel achter komen kleintje!’ en met die woorden stapte hij uit de lift en verdween met de rest van zijn team. Oké moest ik nu bang zijn of niet? Toegegeven, ik maakte me een beetje zorgen.
‘Ze ruikt lekker ‘, zei Rafi opeens waardoor ik al het voorgaande vergat.
‘Wat?’ ik was nu echt in de war over wie had hij het.
‘Clove’, zei hij ter verduidelijking ‘, Ze ruikt lekker.’ Hij haalde zijn schouders op en stapt uit de lift die nu op onze verdieping was.
Ik rolde met mijn ogen en volgde hem toen.
Het appartement was echt adembenemend: het was mega-groot met prachtige meubels en een fantastisch zicht op de stad. Maar het voelde ook koud aan er was hier niets persoonlijk. Thuis was er altijd geluid te horen, lag er overal rommel, paste geen enkel kastje bij elkaar. Dit was zo anders.
Ik voelde me plots heel moe dus ik besloot naar mijn slaapkamer te gaan om even te liggen voor het avondeten. Ik plofte neer op mijn bed, een vreemd gevoel verspreidde zich door mijn buik. Ik wist dat het heimwee was. Ik probeerde het zover mogelijk weg te dringen maar tevergeefs. Terwijl ik naar het plafond staarde merkte ik dat mijn oogleden zwaar werden. Het kostte me steeds meer moeite om ze open te houden tot dat uiteindelijk niet meer lukte en ik in slaap viel.