021 "We are one."

‘Madison,’ fluistert Ryan schor. ‘ Wat lief! Je hebt zelfs er aan gedacht dat echte kaarsen niet kunnen omdat er dan kans is op brand. Daarom vind ik je zo leuk, je bent jezelf. Maar ik hoop alleen dat er ooit een dag komt dat je voor jezelf op kan komen. Zodat je Scarlett en Kimberly een keer met hun mond vol tanden kunt laten staan.’
Ik luister, deze keer zonder tranen in mijn ogen. Ik weet dat het tijd is, om hem alles te vertellen. Zodat ik hem Madison kan laten ontmoeten. Ik weet dat Madison en ik ons doel bereikt hebben. Nee, we zijn er nog lang niet. Maar we kunnen wel ons zelf zijn. Ik weet niet waarom maar ik ben er zeker van dat het Madison gelukt is om Ryan over te halen. Ik weet dat Madison alles achter haar kan laten en haar zelf kan zijn. Dat voel ik gewoon.
‘Zullen we naar mijn huis?’ vraag ik met een zachte stem, waar mijn blijheid door heen dringt.
Ryan lijkt te aarzelen voordat hij me volgt. Maar deze keer twijfel ik niet aan zijn bedoelingen. Deze keer weet ik dat hij verliefd op mij is, dat ben ik ook op hem.
Als we een kruispunt naderen fiets Ryan opeens de andere kant op.
‘Uhm, mijn huis ligt aan de andere kant , we fietsen nu richting de stad.,’ zeg ik. Maar Ryan veranderd niet van richting, hoort hij mij niet?
Plots stoppen we, waardoor ik bijna van de bagagedrager afbvallen. Waarom doet Ryan zo vaag? Hij kan toch gewoon zeggen waar we heen gaan?
‘Ik moet even langs een winkel om mijn oom te bedanken, loop je mee?’
Voordat ik antwoord kan geven is Ryan de hoek al om. Er zit niets anders op dan hem achterna te lopen. Opeens herken ik deze buurt. Ik weet welke winkel hier om de hoek ligt, maar het kan niet zo zijn dat Ryan daar heen gaat. Ik denk dat de meeste kinderen van mijn klas liever niet dood in die winkel gevonden willen worden. Er zit vast een winkel naast waar de oom van Ryan werkt, houd ik mezelf voor.
‘Hier is het.’
Ik durf bijna niet te kijken welke winkel het is. Maar eigenlijk weet ik het al. Het lijkt net alsof alles bij elkaar valt, alsof dit gepland is. De antiekwinkel.
‘Robert?’ Ryan zijn stem galmt door de ruimte, ik hoor de voetstappen al van de oude man. De voetstapen kan ik mij nog herinneren, ik zei al dat mijn oog snel op details vallen.
De winkel lijkt niet veranderd als toen ik er voor de eerste keer was, een paar weken geleden alweer. Maar als je beter kijkt zie je dat er veel minder spullen in staan. Gaat deze winkel weg? Nee toch? Dat mag niet gebeuren, desnoods zal ik er alles aan doen om deze winkel draaiende te houden. We kunnen reclame maken, we verzinnen wel wat!’
‘Bevalt de spiegel?’ onderbreekt er een stem mijn gedachte. Als ik op kijk, kijk ik recht in het gezicht van de grijnzende man. Nu het tot me doordringt dat het de oom van Ryan is zie ik de gelijkenis met Ryan.
‘U weet er van?’
‘Schat, je wilt niet weten ik heb alles zelf gemaakt. Het doet me goed om te zien dat je hem niet meer nodig hebt. Je kan nu zonder.’
‘Hoe bedoeld u? Vraag ik enigszins in paniek. Ik kan niet zonder Madison, toch?
‘Rustig maar Maddie,’ zegt Ryan. En ik kalmeer een beetje omdat hij de naam gebruikt die Madison altijd voor mij gebruikt. ‘Dit is gewoon hoe de spiegel werkt. Ga nu maar naar huis, oke? Ik zie je morgen. Alles komt goed.’
Opeens krijg ik een vlaag van vermoeden over mij heen. Het zal toch niet? Zonder doei te zeggen draai ik me om en ren ik in één springt naar huis. Vaag hoor ik om me heen schreeuwende voorbijgangers, en toetendere autobestuurders dat ik moet uitkijken. Maar ik trek me er niets van aan.
In mijn haast krijg ik mijn voordeur niet open. Ik sta daar zeker een aantal minuten als mijn vader de deur open doet. ‘ Lukt het niet?’
Ik sta niet stil bij het feit dat mijn vader een keer thuis is, ik geef geen antwoord op zijn vraag. Nee, ik ren door naar boven.
Ik kom mijn kamer binnen en sla de deur met een klap dicht. Na de klap van de deur, volgt er nog een klap en glasgerinkel volgt.
Met tranen in mijn ogen loop ik naar de spiegel, teminste naar wat er nog van over is. Komt dit nou omdat ik de deur te hard achter me dicht sloeg? Nee dat geloof ik niet. Dit hoort zo te zijn.
Het is nu tijd om mezelf te zijn. Ik ben Madison Joan Wakefield. In mij zit het goede van Maddie en het goede van Madison, samen zijn we één. Ik voel aan alles dat dit goed is, ik heb haar niet meer nodig, want zij zit in mij.

“You used to hold me. Now i hold you. You used to tell me, now i tell you. Don’t worry, don’t worry. We won’t be apart. You were strong, now i’m stronger. Please hold on a little longer.
Don’t worry, don’t worry. We won’t be apart.
Cause we are one one one, one one one. Rhytym of a beating heart. We are one one one, one one one. Never be apart,, never be apart.
Oh uh oh uh oh uh oh uh oh, oh uh oh uh oh. Never be apart.”

Einde.