11/07/2012

11/07/2012
Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Vandaag had ik de schrik van mijn leven! Toen we weer eens met z’n vieren op weg waren naar het strand kwamen we onze Franse vrienden weer tegen. Maar nu was er niemand in de buurt en die grote jongen wou eindelijk wraak. Maar in plaats van dat ze plotseling voor onze neus opdoemden kwamen ze van achter ons. Ze hadden zich blijkbaar ergens tussen de struiken verstopt. Voor ik het wist hadden de twee hulpjes van onze grote vriend me stevig vast en hoe hevig ik ook tegenspartelde ik kon niet onder hun greep uit. Onze grote vriend grijnsde gemeen en voor Joep, Oscar of Mireille me te hulp konden schieten kreeg ik al een vuistslag tegen mijn kaak. Maar ik gaf me niet zomaar gewonnen. Ik zette alle gedachten op een rijtje en probeerde me weer de lessen zelfverdediging te herinneren die ik jaren geleden gevolgd had. Zo kon ik uiteindelijk een van mijn twee armen weer los krijgen en voor zijn vriendje me weer vast kon grijpen had ik hem al een elleboogstoot tegen zijn neus gegeven. Daardoor werd het ander hulpje echt woedend. Volgens mijn zijn het broers ofzo. Hij liet me los en voor ik kon reageren had hij me al in mijn buik gestompt. Gelukkig kwamen toen Oscar en Joep in actie en knalden hem tegen de grond. Maar onze grote vriend stond nog altijd overeind en de klap in mijn maag was me niet zo goed bevallen.

Terwijl Oscar en Joep zich bezighielden met de twee hulpjes kwam zijn vuist weer eens dreigend dichter bij maar voor die mijn neus nog eens kon raken schoot Mireille’s voet uit en knalde tegen zijn pols. Een jammerend geluidje verliet de lippen van onze grote vriend en even later dropen ze alle drie af. “Gaat het een beetje?” had Mireille gevraagd. “Ja hoor, gewoon een bloedneus, geloof ik.” “Je had die gozer nooit in zijn ballen mogen trappen toen op het strand.” “Hij verdiende het toen.” En ik had gelijk. Ik heb er trouwens nog altijd geen spijt van ook al heb ik er een pijnlijk neus aan overgehouden. Ik hoop dat ze ons niet meer komen lastig vallen. Buiten dat gevecht is er eigenlijk niets interessants gebeurt. Ik heb wat liggen snorkelen met Mireille terwijl de jongens een balletje trapten en ik heb echt prachtige vissen zien rondzwemmen. En ik heb wat foto’s genomen van mijn vriendjes voor Xan. En ook van onze caravan en het winkeltje en de zee en het strand en het hutje waar we onze surflessen hadden. Ja, ik heb er werk van gemaakt vandaag. Maar dan hoef ik de rest van de vakantie niet meer zoveel foto’s te trekken, slim van mij he? Ja soms heb ik zo van die slimme momentjes in mijn leven. Spijtig genoeg heb ik geen foto kunnen trekken van onze drie Franse vrienden. Maar eigenlijk wil ik ze ook niet meer tegenkomen. Joep heeft er een blauw oog aan overgehouden en Oscar een geschaafde knie. Maar ze namen me niks kwalijk. Het zijn en blijven jongens die blijkbaar wel van een robbertje vechten hielden. En ik heb nog een deeltje Franse natuur verkent met mijn ouders vandaag. Op de fiets deze keer. En het was eigenlijk best nog wel gezellig. Mam en pap konden met elkaar lachen en even leek het net hetzelfde als toen het vroeger was, voor de scheiding. Maar ik ga me geen illusies maken, mam heeft een nieuwe vriend waar ze dolgelukkig mee is en pap die is sowieso liever op zijn eentje. En nu ga ik je laten want er is weer een kampvuur aangestoken, ciao!