Hoofdstuk 5: Ontdekkingen

18/01/2001. De blokhut in Denali.
Esmé kwam van de leuning af en ging naast Carlisle zitten. Ze stak ook haar hand uit. Ik wilde mijn hand uit die van Carlisle trekken, maar merkte dat Carlisle die aan het onderzoeken was. Er zat een rimpel op zijn voorhoofd.
Ik keek weer naar Esmé ’s hand. Heel langzaam en voorzichtig, liet ik ook met mijn andere hand Alices been los en legde mijn hand in die van Esmé.
‘Wauw.’ Fluisterde ze. Haar ogen keken in de mijne. Ze had lieve ogen. Van die ogen die je aan je moeder doen denken.
Ik glimlachte ook naar haar en ze slaakte een zucht.
Carlisle keek opeens om naar de man op de bank met de korte donkere haren, naast de vrouw met de lange donkere haren.
‘Heeft ze een gave, Eleazar?’ Vroeg Carlisle.
Als dat Eleazar was, dacht ik bij mezelf, dan is die vrouw naast hem vast Carmen. En dan was de jongen met de zwarte haren vast Emmett en het meisje met het ijdele gezicht vast Rosalie, en dan was de jongen tegen de muur vast Edward en de vrouwen op de trap Tanya, Kate en Irina.
Hoe ik dit zo snel wist? Heel logies. Alice en Jasper zeiden dat Eleazar en Carmen iets hadden en Rosalie en Emmett. Dan is het er gewoon vanuit gaan, dat de stelletjes bij elkaar zitten, en dan kom je zo achter alle namen. Alleen… wie van de drie vrouwen op de trap was Tanya? En wie was Kate en wie Irina? Dat moest ik nog even uit vinden.
De jongen tegen de muur, die volgens mij Edward heet, zuchtte ook even, maar dan alsof hij verbaasd of verrast was.
‘Ja, ze heeft een gave.’ Het was Eleazar die antwoord gaf op de vraag van Carlisle. ‘Maar jullie denken dat dat haar lach is, toch?’
Carlisle knikte en Esmé keek om en knikte ook.
‘Dat is het niet.’ Zei Eleazar. Huh? Ik dacht dat iedereen de hele tijd zei: “Oh, ze heeft een gave!” als ik naar ze lachte?! En wat is nou die gave!
De jongen, Edward, lachte en ik begon een beetje geïrriteerd van hem te raken. Wat was er überhaupt zo grappig?!
‘Alleen moet de gave nog “uit haar komen”, zeg maar.’ Zei Eleazar. ‘Weet je wel zeker dat ze onze taal spreekt, Alice’ Vervolgde hij. ‘Of hebben jullie haar nog niks verteld over gaven? Want ze kijkt alsof ik dingen in het Frans aan het vertellen ben.’ De laatste zin zei hij met een kort lachje in zijn stem.
Snel trok ik mijn gezicht weer in de plooi, in de hoop dat niemand het voor de rest had gezien. Die kans was vrij klein.
‘We hebben haar nog niks verteld over gaven.’ Zei Alice. ‘Maar steeds als we iets vertellen komen er een stuk of vijf vragen bij!’
Ik keek omhoog naar Alice en lachte naar haar.
‘Het leek ons verstandig om te wachten met het antwoorden van de vragen als we weer terug waren. We weten niet op alle vragen antwoord. Ze heeft behoorlijk veel kennis voor z’n jong meisje.’
‘Hoe oud ben je?’ Vroeg Carlisle aan mij.
Voor het eerst deed ik mijn mond open om iets te zeggen.
‘Ik ben twee, m…’ Ik wou er ‘meneer’ achteraan zeggen, maar na de woorden van Alice om haar geen mevrouw te noemen, hield ik dat woord maar binnen.
‘Twee...’ Zei Carlisle bedachtzaam. ‘En hoe lang geleden ben je getransformeerd, Renate?
‘Een jaar geleden, Carlisle, maar toen was ik één.’
‘En hoe zagen die vampiers eruit?’
Fijn nu was ik degene die antwoord moest geven op de vragen.
‘Het waren twee stomme vampiers met rode ogen. Een jongen en een meisje.’ Zei ik.
Carlisle moest even lachen.
‘Weet je ook hoe ze heten?’
Ik dacht even.
‘Ik denk het wel.’ Zei ik langzaam. ‘Volgens mij heette de jongen… Alec, en het meisje Jane.’
Ik twijfelde even over of de jongen wel Alec heette, maar dat het meisje Jane heette, wist ik zeker! Daar heb ik tenslotte ook nachtmerries over gehad.
‘Hmmm.’ Carlisle leek een beetje ongerust, en dacht diep na.
‘Vandaar dat de Volturi nog niks gedaan heeft met … haar.’ De stem klonk een beetje spottend met een vleugje angst. Ik had al z’n vermoede wie dat zei en keek in die richting.
Het was en vrouw op de trap met het witte krullende haar.
‘Dat kan het geweest zijn, Tanya.’ Zei Carlisle tegen haar. ‘Maar we weten niks zeker.’
Ah, dus dat is Tanya. Oké wie is dan Irina en wie Kate? Dat moest nog uitgevonden worden.
‘Inderdaad, Carlisle.’ Het was de vrouw die het dichtst bij de muur op de trap zat. ‘We weten niks zeker, dus ook niet of dit kind wel veilig is. Dit is onverstandig.’ Zei ze terwijl ze overeind kwam. ‘Ze is gevaarlijk, ook al mag ze anders zijn. Het is een kind!’
Ik schrok van haar woede, trok mijn handen terug uit de handen van Carlisle en Esmé en ging weer achter Alice staan.
Zie je wel, ik ben gevaarlijk, ze zeggen het zelf!
‘Irina!’ Het was de vrouw op de bank naast Eleazar. Carmen. ‘Het kind waar jij het over hebt zou gaan aanvallen en niet angstig wegkruipen!’
‘Ze heeft gelijk, Irina.’ Zei Tanya terwijl ze van de trap afkwam en naar de bank toe liep, waar Esmé en Carlisle op hadden gezeten.
De uitbarsting van Irina had wel een voordeel. Ik wist nu alle namen en wist nu ook dat de vrouw met de witte stijlen haren Kate was en ik wist zeker dat Irina, die eerst bij de muur op de trap had gezeten en boos was op gestaan, Irina was.
Nog steeds was ik een beetje bang van Irina’s uitbarsting en Kate mocht dan wel niet zo gereageerd hebben, maar echt blij stond haar gezicht ook niet, en Tanya mocht dan wel dichterbij zijn gekomen, maar ze keek alsof ze liever op z’n honderd meter afstand stond.
Al die blikken die op mij waren gericht, vond ik niet zo fijn. En het werd al helemaal erg, toen Edward, Emmett, Rosalie, Eleazar en Carmen ook dichterbij kwamen.
Dat werd me teveel en ik trok lichtjes aan Alices broek en keek omhoog.
Ze bukte zich en tilde me op, terwijl Esmé en Carlisle ook omhoog kwamen.
Ik hield me stevig vast aan Alices schouder, terwijl ik naar de andere keek.
Omdat iedereen alleen maar naar mij keek, ging ik maar de namen nog een keer doornemen. Gewoon om iets te doen te hebben.
Oké de man met de blonde haren die mij het eerst was benaderd heet Carlisle en de vrouw met de donkere haren die naast hem zat, Esmé. Alice zei dat zij man en vrouw zijn.
De man met de donkere haren die eerst op de achterste bank had gezeten, is Eleazar en de vrouw met de donkere haren naast hem, is Carmen. Zij zijn ook partners.
Eleazar was ondertussen naast Carlisle en Esmé gaan staan. Carmen ging naast Tanya staan die achter de achterste leuning van de eerste bank stond.
Oké, we gaan verder.
Het meisje dat achter de bank stond, met de blonde haren en het ijdele gezicht, is Rosalie, en het valt niet over het hoofd te zien dat zij iets heeft met de jongen met de zwarte haren. Emmett.
En dan had je nog die jongen waarvan het leek alsof hij steeds mijn gedachten las. Edward. Hij heeft geen vriendin, dat kon je zien.
En de vrouw die op de trap zat, met de stijlen witte haren, is Kate, en de vrouw die boos was op gestaan, en ondertussen weer naast Kate was gaan zitten, is Irina.
Kijk aan nu heb ik ze allemaal gehad. Dat vergeet ik niet meer.
‘Het is een slimme meid.’
Iedereen keek om toen dat werd gezegd.
Het was Edward die dat zei, en mijn gevoelens over dat hij mijn gedachten, kon lezen werd opeens verraderlijk sterk.
‘Waar denkt ze aan, Edward?’ Vroeg Carlisle.
Oh fijn! Dus hij kán gedachten lezen. Super.
Edward lachte even om wat ik net dacht.
‘We hebben pas een paar namen genoemd, maar omdat Alice en Jasper alle namen al een keer hadden laten vallen, kan ze van iedereen de namen al noemen.’ Hij zei het verbaasd, wat ik een beetje raar vond.
Ik vond het fijn om te weten dat hij mijn gedachten kon lezen, maar de gedachte dát hij ze kon lezen is wat minder fijn.
Wacht eens even… gaven, gedachten lezen… hij heeft een gave!
Geweldig, dus een gave was dat je iets speciaals kon. Wat zei Jasper ook al weer? “Ik kan haar emoties niet goed onder controle krijgen.” Dus Jasper had ook een gave, dat wat te maken heeft met emoties. Zou hij elke emotie kunnen voelen die wij uitstralen? Of zou hij de emoties van anderen kunnen bepalen?
Maar als Jasper en Edward een gave hebben, zijn er vast nog meer hier die een gave hebben.
Na de stilte waarin ik nadacht begon Edward weer te praten.
‘Wauw, met alles wat we zeggen, komt ze weer achter wat anders. En het is waar ook.’
Ik keek Edward aan. Dus Jasper heeft ook een gave. En er zijn er meer hier die een gave hebben. Ik voelde me opeens best wel slim.
Ik vroeg me af wie er dan nog meer een gave zou hebben. Ik keek de kamer rond.
‘Kate, Eleazar en Alice.’ Zei Edward terwijl ik hem stom verbaasd aankeek.
Oja, tuurlijk. Gedachten lezen.
Dus Kate heeft een gave, en ik keek haar aan. Ze keek bang terug en keek snel naar Edward.
‘Wat is er?’ Vroeg ze schichtig aan hem.
Ik keek naar Eleazar. Hij keek terug en knikte. Hij begreep waar Edward het over had.
En ik keek naar Alice. Ze keek terug met een glimlach.
‘Wat voor een gave heb jij?’ Vroeg ik fluisterend, al wist ik dat de anderen mij even hard hoorden als dat ik hardop zou gaan praten.
Kate leek ook door te hebben waar we het over hadden, want een zachte ‘oh’ verliet haar lippen.
‘Ik zie de toekomst.’ Zei Alice als antwoord op mijn vraag.
Ik keek haar raar aan.
‘De toekomst? Hoe dan?’
‘Dan krijg ik een visioen, en zie ik wat er gaat komen.’
‘Gewoon poef in één keer zomaar?’
‘Ja.’
‘Dat is raar. Zie je dan ook bij een wedstrijd wie er gaat winnen?’
‘Ja dat zie ik ook.’
‘Dat lijkt me stom zeg. Dan is er niets meer aan de wedstrijd.’
Tijdens het gesprek ging ik weer op normale toon praten. Wat heeft het voor zin om te fluisteren, als toch iedereen je hoort?
Ik keek naar Eleazar.
‘Wat voor een gave heb jij dan? Kan jij de gaven van een ander zien?’ Vroeg ik aan hem.
‘Ja ik zie de gaven van anderen. Ik zie welke gave ze hebben, en of ze er wel een hebben. Jij hebt er ook een. Een hele bijzondere. Jij kan zien waar de zwakke plekken zitten van anderen. Daarmee kan je de ander uitschakelen’
‘Oh! Dus als ik bijvoorbeeld Alice aanraak op haar arm, voelt zij daar pijn??’
‘Nee, zo gaat dat niet.’
‘Hoe dan wel?’
‘Als je kijkt naar hoe een ander zich voortbeweegt, zou jij kunnen zien waar die zwakke plekken zitten. Daarmee kun je veel tijd winnen in een gevecht.’
‘Super!’ zei ik fluisterend.
Ik richtte me op Jasper en vroeg of hij een stukje wilde gaan lopen, terwijl ik me met alle macht concentreerde op Jasper.
Het lukte niet.
Er werd wat gegrinnikt in de kamer. Ik keek rond om te zien wie dat was.
Het waren Emmet, Eleazar en Edward.
‘Ja, zo kan ik me niet concentreren.’ Zei ik bestraffend tegen ze.
‘Het werkt nog niet, Renate.’ Zei Eleazar. ‘Het moet zich nog ontwikkelen.’
‘Oh. Jammer. Hoe lang duurt dat dan?’
‘Geen idee.’
Ik zuchtte en mijn blik ging verder. Ik stopte bij Kate.
‘Wat is jou gave, Kate?’ Vroeg ik kleintjes.
Kate keek aarzelend van Tanya, die knikte, naar Irina, die schudde haar hoofd, weer terug naar mij.
Ze stond op en liep rustig naar mij toe. Ze was behoedzaam.
‘Kate, doe dat niet!’ Zei Edward.
De anderen hadden het ook door, maar was Jasper sneller en ging voor Alice en mij staan.
Hij schudde zijn hoofd.
‘Ze wil weten wat mijn gave is.’ Zei Kate rustig.
Ik werd er niet echt bang van, al had ik dat wel verwacht van mezelf.
‘Wat is jou gave dan, Kate?’ Drong ik aan. Ik brandde van nieuwsgierigheid. ‘Mag ik het alstublieft weten?’
Kate keek mij aan. Jasper keek ook om, en de anderen keken mij ook een beetje raar aan.
‘Heb ik iets verkeerd gezegd?’ Vroeg ik voorzichtig.
‘Je zei u tegen mij.’ Zei Kate met een kleine glimlach. ‘Doe dat alsjeblieft nooit meer.’
‘Mag ik dan weten wat jou gave is?’ Ik kon het natuurlijk altijd zo proberen.
‘Jasper, mag ik er langs.’ Vroeg Kate aan hem.
Jasper keek eerst om, ik zette een pruillipje op, hij rolde met zijn ogen en ging langzaam opzij, maar bleef in een houding staan waar je een bordje bij kon zetten met de tekst: “Doe één ding verkeerd en je zou wensen dat je nooit was geboren!”
Kate kwam dichterbij en stak haar hand uit.
Ik deed het zelfde en langzaam raakte onze vingers elkaar.
‘Ze is inderdaad warmer.’ Zei Kate.
Opeens was er een kleine flits en een pijn door mijn vingers.
Geschrokken trok ik mijn hand terug en keek Kate aan.
‘Je wauw het zelf.’ Zei ze met een lachje.
Ik merkte dat ze mij een schok had gegeven.
‘Wauw, dus jij kan schokken aan anderen geven?’ Ik keek haar met glimmende ogen aan.
Kate leek een beetje verbaasd door mijn enthousiasme, net als de anderen.
‘Deed dat geen zeer.’ Vroeg ze een beetje beteuterd.
‘Oja, echt wel.’ Zei ik. ‘Maar het is een hele leuke gave!’
Kate moest lachen.
‘Jij bent absoluut een ongevaarlijk kind!’ Zei ze.
Maar achter haar leek Irina nog steeds niet overtuigd.

Toch zei iets in mij dat ik hier goed was. Dat deze vampiers mijn familie zouden worden. Iets in mij begon te gloeien. Alsof er een nieuwe zon opkwam, en een dag presenteerde vol met nieuwe kansen.
Ik wist het zeker. Nu ben ik thuis!