09/07/2012 - part 2

De grootste van de drie snauwde iets in het Frans. En wonderlijk genoeg verstond ik hem. Hij wou ons geld. Oscar krabbelde overeind en snauwde iets terug. Het was duidelijk wat hij bedoelde. De jongen keek hem nu dreigend aan en gaf hem een duw maar Oscar bewoog voor geen millimeter. In plaats daarvan herhaalde hij rustig zijn woorden. De andere twee jongens kwamen er nu bij staan en ik krabbelde nu ook overeind net als Mireille en Joep. Toen de jongens geen aanstalten maakten om te vertrekken rolde Mireille geërgerd met haar ogen en zei iets wat ik kon vertalen als ‘het is toch duidelijk wat hij zei?’. Mijn kennis van het Frans lag dus toch wat hoger dan ik had gedacht. De grootste van de drie nam nu weer het woord. Deze keer wist ik niet meteen wat hij bedoelde maar zijn gebalde vuist maakte veel duidelijk. Ik zette me schrap want ik voelde instinctmatig dat er gevochten zou worden. Zijn houding vertelde me duidelijk dat we als we hem het geld geven hij ons niets zou aandoen en als we bleven weigeren hij er niet vies van was om ons wat te bewerken met zijn vuisten. Maar ik wist ook dat als we eenmaal ons geld hadden gegeven hij zou blijven terugkomen naar ons. En ik wilde hoe dan ook vermijden om een slachtoffer te worden van deze drie jongens die dreigend voor ons stonden. “Nous n’avons pas te donner l’argent.” Richtte ik het woord nu tot hem en ik hoopte maar dat het inderdaad betekende dat we hem het geld niet zouden geven. Hij richtte zijn woede nu op mij. Zijn vuist vloog door de lucht maar voor hij mijn gezicht kon raken was ik al weggedoken en zijn vuist scheerde rakelings langs mij. Doordat de jongen geen hard voorwerp maar de lucht had geraakt raakte hij een beetje uit zijn evenwicht en ik nam daar dankbaar gebruik van om een knietje tussen zijn twee benen te plaatsen.

Hij kermde van de pijn terwijl zijn twee handen naar zijn kruis grepen. Zijn twee vrienden deden nu dreigend een stap naar voren en ik keek hen uitdagend aan. Ze hielden het uiteindelijk op snauwen en weglopen. Toen ze uit het zicht waren verdwenen richtte ik met tot Mireille. “Wat zei die kerel op het einde nu juist?” “Dat we nog niet van hen af waren.” “Laat hen maar komen,” antwoordde ik met een grijns. Oscar keek me hoofdschuddend aan. “Dat was prachtig,” mompelde hij. “Bedankt,” antwoordde ik en maakte een buiging terwijl mijn grijns nog breder werd. Even later zaten we in een van de restaurantjes aan de overkant van een pizza te genieten en toen die op was slenterden we terug naar de camping. “Ik vrees dat ik deze namiddag op een of andere wandeling moet met mijn ouders, maar ik zie jullie vanavond wel bij de barbecue,” zei ik tegen mijn drie nieuwe vrienden toen we aan mijn caravan waren aangekomen. “Goed, tot vanavond dan,” antwoordde Mireille. Joep en Oscar staken hun hand op en even later verdwenen de drie uit het zicht. Ik stapte de caravan binnen en mijn vrees werd direct waarheid. “Ah daar ben je,” zei mams. “Levend en wel,” antwoordde ik. Pap had zich op een kaart van de streek gebogen. “Deze namiddag gaan we een fikse wandeling maken,” glunderde hij.

Nu ik kan je vertellen, mijn Beste Steun en Toeverlaat, ik was wat blij toen ik eindelijk terug op de camping was. Ze hadden me wel 5 uur laten rondbanjeren door de wildernis van Frankrijk en dat met mijn twee ouders als enige gezelschap. Leuk was anders, dat kan ik je wel verzekeren. Maar goed, ik heb wel genoeg geoefend op mijn verhaal-schrijfstijl-kunsten dus zal ik je nu gewoon kort vertellen wat er op de barbecue is gebeurd. We hebben lekkere ribbetjes met salade gegeten, er was een groot kampvuur en een van de Franse jobstudenten heeft wat op zijn gitaar getokkeld. Het was best gezellig en ik heb me goed geamuseerd met Oscar, Joep en Mireille. En dat zorgde er natuurlijk voor dat ik maar om één uur in mijn bed lag. Ondertussen is het al bijna twee uur. Dus ga ik maar snel slapen zodat ik morgen fit genoeg ben voor die surflessen waar Oscar en Mireille mij zonder overleg voor hebben ingeschreven toen ik aan het rondbanjeren was in de Franse natuur. Niet dat ik het hun kwalijk neem. Ik heb altijd wel eens op een surfbord willen staan. Tot morgen Mijn Beste Steun en Toeverlaat!