Hoofdstuk 57

*** Jack's pov **

Iedereen is ondertussen terug thuis van het interview. Vlak na het interview heb ik een bericht naar Jamie gestuurd, maar drie uur later heb ik nog steeds geen antwoord. Ik heb haar al drie keer gebeld maar zonder resultaat. Bedrukt loop ik heen en weer in de woonkamer. Wat als er nou iets gebeurd is? Ik besluit nog één keer te bellen. Als ze dan niet opneemt ga ik naar haar toe. "Jamie, ik maak me ongerust. Je negeert mijn berichtjes en oproepen. Bel me zodra je dit hoort.. I care about you... I think I love you." die laatste twee zinnen zijn eerder gefluister, maar ik ben zo ongerust over haar dat me dat helemaal niet uitmaakt.

Ik neem mijn jas en spring mijn auto in... Op weg naar Jamie. Als ik gebeld heb lijkt het een eeuw te duren vooraleer ik hoor hoe iemand de sleutel in het slot steekt. Een verontwaardigde Jamie opent de deur. "Jamie, wat ben ik blij je te zien." Ik wil haar om haar nek vliegen en kussen, maar in plaats van me te laten doen duwt ze me weg. Wat is er gaande? "Jamie? Wat scheelt er?" vraag ik verward. "Je liegt" reageert ze kortaf. "Hoezo? Ik heb iets gemist geloof ik." Haar gezichtsuitdrukking alleen al laat me aan mezelf beloven om nooit maar dan ook nooit iets voor haar te verzwijgen of te liegen. Het geeft me kippenvel. "Dus ik hoef helemaal niet te weten dat je op tour gaat naar Europa? Of roch niet van jou, nee, de beste manier om het te weten te komen is via een interview dat ze live uitgeven op tv." En dan dringt het bij mij door. Ze denkt dat ik verzweeg dat we op tour gaan. "Voor je conclusies trekt wil ik je toch nog wel even wat meegeven... Matt heeft ons net voor we toekwamen op het interview vertelt dat we op tour gaan naar Europa." verdedig ik me meteen. "Na alles wat we meegemaakt hebben weet ik wel beter dan iets achter te houden. Iets achterhouden zou betekenen dat je er vroeg of laat achter komt, en dat zou dan betekenen dat ik je vertrouwen breek, wat op zijn beurt zou betekenen dat ik je kwijt raak. Net dat wil ik niet. Ik wil je voor eeuwig bij mij. Heb je naar je gsm geluisterd? Heb je geluisterd naar wat ik insprak op je voicemail?" Schuldig kijkt ze me aan. "Ik heb niet geluisterd... Ik was teleurgesteld dat je iets verzweeg... Ik wou je verwijten, je uit mijn Leven bannen voor altijd... En toen je hier zonet toekwam wou ik de deur tegen je gezicht slaan... Maar nu ben ik blij dat ik het niet gedaan heb." geeft ze schuldbewust toe. "Had ik het vroeger geweten dan had ik het je nog verteld. Je moet me vertrouwen, Jamie. Ik weet dat het moeilijk is voor jou, maar ik weet welke gevolgen ik te verduren krijg als ik zou liegen of iets verzwijgen, en dat wil ik nou net niet." Langzaam knikt ze. "Kom hier." Ik open mijn armen en vrijwel meteen laat ze haar er in vallen. "Het spijt me zo." zucht ze. "Het maakt niet uit. Het is uitgepraat en dat is wat telt. We komen er alleen maar sterker uit." antwoord ik haar geruststellend en kus haar op haar hoofd. "Zou je nog eens willen blijven slapen? Ik weet dat ik veel van je vraag, maar het voelt alsof ik je zal nodig hebben vanavond." zucht ze. "Ik zal er voor je zijn. Ik ga gewoon wat kledij nemen thuis en dan kom ik terug." antwoord ik blij dat ze me nog in de buurt wil. "Ik heb nog twee patiënten, dus tegen 8 uur ben ik vanavond terug thuis." antwoordt ze. "Zal ik je afzetten en komen ophalen?" stel ik voor. "Dat is heel lief van je, Jack. Ben je zeker dat het niet stoort voor jou of je ouders?" vraagt ze onzeker en kijkt omhoog terwijl ze omhoog kijkt en me nog steeds vasthoudt. "Natuurlijk stoort dat niet." glimlach ik. "Als ik jou heb afgezet ga ik naar huis en jij belt me als je klaar bent. Pas dan vertrek ik terug van thuis. En morgen hebben we een dagje gepland met de familie dus dan heb ik een hele dag met mijn ouders." glimlach ik en knuffel haar nog eens extra goed. Het doet deugd om haar in mijn armen te hebben en te weten dat alles weer goed is tussen ons.