015 - Mia Estelle Miller

Hij wist het echt niet meer. Hij wist niet meer hoe hij me pijn had gedaan. Hij had iets beloofd, en vervolgens die belofte gebroken.




Het was vrijdagavond, 6 uur. De avond van mijn auditie voor So You Think You Can Dance. Ik was behoorlijk zenuwachtig, maar gelukkig zou Harry er zijn om me gerust te stellen. Tenminste, dat dacht ik. Ik had deze week niet veel over mijn auditie gepraat met hem, omdat het me alleen maar zenuwachtig zou maken. Maar hij wist dat mijn auditie vanavond was en hij zou komen kijken. Ik had geluk dat de audities dit jaar dichtbij waren, anders was het een stuk ingewikkelder geweest. Dan had Harry niet kunnen komen en dan wist ik niet of ik dit wel kon. Samen met mijn ouders zat ik in de wachtruimte te wachten tot ik aan de beurt was. Stilzitten kon ik echter niet, omdat Harry er nog steeds niet was. 'Meisje ga nu eens rustig zitten. Je maakt ons ook helemaal zenuwachtig' zei mn moeder. 'Sorry maar Harry had hier al lang moeten zijn mam. Ik kan dit niet zonder hem' 'waarschijnlijk zit hij gewoon in het publiek'
Ze had vast gelijk. Hij zat gewoon in het publiek en zodra ik het podium op zou gaan, zou ik hem zien zitten. Na een klein kwartiertje werd mijn naam geroepen. 'Succes liefje' zei mn vader en ik kreeg een snelle knuffel van allebei mijn ouders. Ik nam een keer diep adem en liep de gang door het podium op. De juri keek me aan en ik lachtte lief. 'En met wie hebben wij het genoegen?' 'Mia Miller' 'nou Mia, veel succes en show us what you've got' ik glimlachtte en ging op mijn plek staan. Stiekem keek ik even het publiek in, hopend dat ik Harry zag zitten, maar nee. De muziek ging aan en ik begon te dansen. Ik ging op in de muziek en voor ik het wist, was ik alweer klaar. Gespannen keek ik naar de juri. 'Wauw. 1 woord: wauw' een hoop gejuich klonk door de zaal heen. 'Je was geweldig. Mijn stem heb je meid' ik lachtte en zei 'dankuwel' 'kom je bootcamp ticket maar halen!' Ik slaakte een klein gilletje en rende naar de juri toe om mijn ticket te halen. Ik bedankte ze en rende van het podium af om vervolgens mijn ouders om hun nek te vliegen. 'Gefeliciteerd meid!' Zei mijn moeder enthousiast. 'Ik ben trots op je' waren de woorden van mijn vader. Ik glimlachtte breed en zei 'ik ben zo blij! Ik hoop dat Harry het ook zo goed vond. Ik wacht hier op hem totdat hij vanuit het publiek hierheen komt' mijn moeder keek me iets verontschuldigend aan. 'Hij is er niet Mia' Mijn glimlach verdween gelijk. 'M-maar hij had het beloofd' 'ik weet het, maar ik heb Anne net gebeld en ze zei dat hij bij vrienden was. Hij slaapt daar vanavond en ze zou hem niet zien tot maandag, wanneer zijn auditie is'
Tranen baanden zich een weg over mijn wangen. Ik had dit voor hem gedaan en nu was hij er verdomme niet. Boos en verdrietig verliet ik het gebouw om naar huis te gaan.





Vanaf dat moment heb ik Harry niet meer echt gesproken. Ik heb hem alleen verteld dat ik niet bij zijn auditie kwam kijken. De enige reden waarom ik mee durfde te doen, was omdat ik dacht dat Harry erbij was. Ik was zo gekwetst dat ik niet eens meer meegedaan had met de volgende ronde. Ik was gewoon afgehaakt. Ik kon het niet. Ik zou falen. Ik kon het niet zonder Harry.