04

We rijden langzaam onze straat in. Ik zie ons huis al staan, ik glimlach. Eindelijk was ik weer thuis. Vrolijk liep ik naar binnen toe op zoek naar mij zusje. Ze zat op de bank tv te kijken, Luna roep ik ze kijkt op en komt op me afgerend. We gaven elkaar een dikke knuffel, ik voelde haar warme lichaam tegen dat van mij, ik had haar zo erg gemist dat er geen woorden voor zijn. '' Ga ander maar even lekker douche schaat '' zegt mij moeder vriendelijk. Ik knikte en gaf Luna een kus op haar voorhoofd en fluisterde in haar oor '' ik heb je gemist '' en ik liep door naar boven.

Het warme water stroomde over mijn lichaam, ik waste mijn haren en zeepte mijn lichaam in. Wou ik had douchen echt gemis Nog heel even bleef ik onder de warme stralen water staan. Het voelde zo vredig en lekker warm. Na tien minuten vond ik het wel lang genoeg geduurd en stapte onder de douch uit, droogte me af en ging naar beneden.

Ik was beneden, maar er was niemand te bekennen. Raar, ik loop naar de keuken en maak een boterham met kaas. Ik loop door het huis terwel ik mijn boterham opeet. Ik kijk door de raam naar buiten, de tuin in. Daar zie ik mijn zusje was met haar vriendinnetje aan het spelen. Ik lachte, kon ik ook maar plezier maken, nog lekker jong zijn, je nergens druk om maken. Ik hoorde een auto de oprit op rijden. Ik hoopte eerlijk zegt dat het mijn moeder was, ik liep naar de keuken toe, om door de raam te kijken wie er aan kwam rijden. Het was mijn vader.

Okee rustig blijven zei ik hardop, hij gaat je vast niks doen. Hij wil alleen maar praten hoop ik. Ik schudde wilt mijn hoofd, nee dat wil hij niet. Hij gaat me straffen omdat ik weg ben gegaan. Ik wou snel naar boven lopen, toen hij binnen kwam lopen. Aah ik wou nog even met je praten zegt mijn vader. Ooh oké is goed zeg ik snel terug. Ik merkte dat ik zenuwachtig werd en mijn benen begonnen te trillen. We stonden nu midden in de woonkamer, niemand kon ons zien, alleen als je in de tuin bent. Hopelijk is mijn zusje weggegaan, dit moet ze niet zien. Want dit loopt zeker niet goed af.

Waarom ging je weg ? Vraagt hij. Ik..ik zeg ik. Ik dacht diep van binnen na wat ik kon zeggen, hij ging me toch wel slaan of iets doen. Ik wou geen pijn meer en je deedt me alleen maar verdriet gooit ik eruit, meteen had ik spijt wat ik zo net had gezegd. Hij begon te lachen. Waarom bleef je dan niet weg, niemand heeft je gemist hoor zegt hij vals. Ik zei er niks op terug, ik keek alleen maar naar de grond. Oh? Heb je nu niks meer te zeggen? Zegt hij. Kijk me aan als ik tegen je praat ondankbaar kind schreeuwt hij. Langzaam kijk ik hem aan.

Hij slaat met zijn platte hand op mijn wang, meteen grijp ik naar de pijnlijke plek op mijn wang, waar hij net op geslagen had. Waarom, waarom doe je dit? Vraag ik rustig met al de moed die ik kon verzamelen. Ha ha laat me niet lachen zegt hij hard. Je bent niks, je kan niks, je hebt geen vrienden en niemand moet je. Wat heb je dan nog aan je leven schreeuwt hij hard in mijn gezicht.

De tranen rolde over mijn wangen. Ik haat mijn vader zo erg. Ik raapte moed bij elkaar, ik zetten een stap dichterbij, zodat onze gezichten nog 10 centimeter van elkaar afzijn en schreeuwde net zo hard in zijn gezicht ik snap niet dat ooit iemand van jou heeft kunnen houden. Hij haalt zijn vuist uit, en slaat me zo hard in zijn gezicht dat ik met mijn hoofd tegen de tafel klap. Ik lig op de grond. Mijn hoofdbonkt als een gek, ik hapte snel en kort naar adem. Shit dacht ik, als het aan mijn vader licht, laat hij me stiken, op dat moment komt mijn moeder binnen gelopen. En word alles wordt langzaam zwart.